“Μάνααα…” Ακούστηκε για ακόμα μια φορά από την τουαλέτα. Εκείνη ήταν σε ετοιμότητα και περίμενε καθισμένη στην κουζίνα με τις γροθιές της σφιγμένες. “Έρχομαι παλικάρι μου!” Για άλλη μια φορά δεν τα είχε καταφέρει και έστεκε πεσμένος στο πάτωμα ανάμεσα στην λεκάνη και το αναπηρικό αμαξίδιο. Όσο και αν επέμεναν οι δικοί του άνθρωποι να τον βοηθήσουν, αυτός τους το απαγόρευε εξαπολύοντας φωνές και βρισιές.
Δεν τον είχε ακούσει ποτέ πριν το ατύχημα να βρίζει, τώρα όμως οι βρισιές και τα νεύρα έδιναν και έπαιρναν. Ψυχολόγο δεν είχε δεχτεί να τον βοηθήσει. Τέσσερις μήνες μετά την επιστροφή του από το νοσοκομείο στο σπίτι και η καθημερινότητα είχε γίνει μαρτύριο για όλους. Τον βοήθησε να σηκωθεί και αμέσως μετά έτρεξε στην κουζίνα για να μην την δει να κλαίει. Ήξερε ότι η μάνα του έκλαιγε κρυφά να μην την βλέπει, εξάλλου και αυτός το ίδιο έκανε. Γύρισε στην κρεβατοκάμαρά του και άρχισε να πετάει ό,τι έβρισκε από τα λιγοστά πλέον αντικείμενα που είχαν απομείνει. Κλάμα, βρισιές και μπουνιές στα άχρηστα πλέον πόδια του, που στέκονταν ακούνητα και καθηλωμένα. Αυτά τα πόδια που λίγα χρόνια πριν είχαν αρχίσει να του τα πληρώνουν χρυσά. Η μεταγραφή του σε ομάδα β’ εθνικής είχε γραφτεί με μεγάλα γράμματα στα εξώφυλλα του αθλητικού τύπου. Είχε κάνει εντύπωση ότι ξεκινώντας σε μεγάλη ηλικία να παίζει ποδόσφαιρο, πολύ γρήγορα από τοπικές ομάδες βρέθηκε να παίζει στις μεγάλες κατηγορίες. Πολυτάλαντος από μικρός με κλήση σε όλα τα αγωνίσματα, πέρασε σχεδόν από όλα τα αθλήματα, μέχρι να τον κερδίσει τελικά το ποδόσφαιρο. Ο σωματότυπός του ήταν τέτοιος, που είχε τα προσόντα να διαπρέψει σε ό,τι και αν επέλεγε. Είχε κάνει στίβο, κολύμβηση, μπάσκετ και όλοι οι αθλητικοί σύλλογοι τον κυνηγούσαν. Τελικά το ποδόσφαιρο ήταν αυτό που επικράτησε με την παρότρυνση του κολλητού του, που αγαπούσε μόνο αυτό το άθλημα. Ο Πέτρος είχε χαρεί τελικά που ο Άρης επέλεξε το ποδόσφαιρο. Φίλοι αχώριστοι από το νηπιαγωγείο ήταν πάντα σε όλα μαζί.
Το κλάμα του Άρη διέκοψε το κουδούνι, ο Πέτρος ήρθε για μια ακόμη επίσκεψη με την ελπίδα να δει τον φίλο του. Η μητέρα του χτύπησε την πόρτα του δωματίου του να τον ενημερώσει για την άφιξη του Πέτρου. Καμία απάντηση δεν ακούστηκε, σειρά είχε ο Πέτρος να του ζητάει πίσω από την κλειστή πόρτα να τον αφήσει να μπει. Θέλει τον χρόνο του ακόμα… αποκρίθηκε η μάνα του Άρη. Πόσο χρόνο ακόμα θέλει; Δεν είναι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που βρέθηκε σε αυτή την θέση, πόσο θα κρατήσει αυτό; Έλα ρε Άρη, έλα ρε φιλαράκι άνοιξε την πόρτα επιτέλους!
Έφυγε με το κεφάλι κατεβασμένο και στην είσοδο τον περίμενε η Ειρήνη. “Τι έγινε;” Ρώτησε γεμάτη αγωνία. “Τίποτα, μια από τα ίδια ρε Ειρήνη, αρνείται να μου μιλήσει!“. Η Ειρήνη άρχισε να κλαίει και ο Πέτρος την πήρε αγκαλιά. “Έλα, πάμε, ίσως αύριο αλλάξει κάτι…”. Τέσσερις μήνες ο ίδιος διάλογος μεταξύ τους καθημερινά. Ο Πέτρος ήταν εντυπωσιασμένος από την αγάπη της Ειρήνης για τον Άρη. Εκείνος τους παρακολουθούσε από το παράθυρο που έφευγαν και η καρδιά του γινόταν χίλια κομμάτια.
Άλλο ένα βράδυ, ο ίδιος εφιάλτης ερχόταν και ζούσε το ατύχημα ξανά και ξανά. Ένα υπέροχο Σαββατόβραδο έφτανε στο τέλος του και όλοι μαζί στο αυτοκίνητο ακούγοντας μουσική γελούσαν με την ψυχή τους. Ο Άρης με την Ειρήνη και ο Πέτρος με την Αλέκα μέσα στο αμάξι, κάνεις τους δεν πρόσεξε τον σκύλο που πετάχτηκε από το πουθενά. Στην προσπάθεια του Άρη να τον αποφύγει, έριξε το αμάξι σε μια κολόνα. Δυστυχώς οι λαμαρίνες από την μεριά του οδηγού, τραυμάτισαν ανεπανόρθωτα τα πόδια του Άρη, χωρίς να πάθουν το παραμικρό οι υπόλοιποι. Χρειάστηκε η επέμβαση της πυροσβεστικής για να απεγκλωβίσουν τον Άρη από το αμάξι. Πετάχτηκε ιδρωμένος και άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Το μόνο που τον καθησύχαζε ήταν πως κανένας άλλος δεν έπαθε τίποτα. Αυτό δεν θα το άντεχε, αν και θα ήταν ένας λόγος να δώσει τέλος στην ζωή του, κάτι που το σκεφτόταν καθημερινά. Δεν είχε ύπνο και άνοιξε τον υπολογιστή για να περάσει η ώρα. Ουσιαστικά χάζευε χωρίς να δίνει σημασία σε αυτά που έβλεπε. Ένα βίντεο πετάχτηκε στην οθόνη, που έδειχνε έναν προπονητή καταδύσεων, ο οποίος μετά από ένα εγκεφαλικό έμεινε παράλυτος. Με μεγάλο αγώνα και μετά από σειρά φυσιοθεραπειών, ανέκτησε την λειτουργία του σε κάποιες κινήσεις. Μια φορά στο τόσο ανεβαίνει στον βατήρα και κάνει μια κατάδυση. Ο κόσμος στην πισίνα τον χειροκροτεί. Το έπαιξε ξανά και ξανά και κάθε φορά που το έβλεπε ένιωθε ένα φτερούγισμα. Τον πήρε ο ύπνος και κοιμήθηκε ήρεμος μετά από πολύ καιρό.
Το τηλεφώνημα ξάφνιασε ευχάριστα τον Πέτρο, που δεν πίστευε στα αυτιά του ότι ο Άρης ήθελε να τον δει. Έφτασε στο σπίτι του σχεδόν τρέχοντας, μην τυχόν και άλλαζε γνώμη. Μπήκε στο δωμάτιο του Άρη και σχεδόν τρόμαξε από το παρουσιαστικό του. Είδε έναν Άρη αλλαγμένο, με γένια και σακούλες στα μάτια, σχεδόν αγνώριστο. Έκρυψε αμέσως την έκπληξή του και προσπάθησε να φερθεί φυσιολογικά. “Φιλαράκι δεν είσαι και στα καλύτερα σου, αλλά με ένα καλό ξύρισμα και σινιαρισμα, θα είσαι πάλι κούκλος!”. “Θέλω να μου κάνεις μια χάρη…” του είπε ο Άρης. “Ό,τι θες!”
“Θέλω να με πας σε ένα κολυμβητήριο, κάτι θέλω να δοκιμάσω. Αφού τα πόδια μου είναι άχρηστα πλέον, θα δω τι μπορώ να κάνω με τα χέρια μου.” Δεν πίστευε αυτό που άκουγε ο Πέτρος, αλλά μέσα σε μισή ώρα ο Άρης είχε ξυριστεί, είχε κουρευτεί και ήταν στο δρόμο για το δημοτικό κολυμβητήριο της περιοχής του.
Μετά από δύο χρόνια ο Άρης θα συμμετείχε στους πρώτους Παραολυμπιακούς αγώνες της ζωής του. Όταν ξεκίνησε η κούρσα του τελικού, στις κερκίδες βρίσκονταν η οικογένειά του, ο Πέτρος και η Ειρήνη που ήταν ήδη πέντε μηνών έγκυος, με την βέρα να κοσμεί το δεξί της χέρι. Το χάλκινο μετάλλιο θα ήταν μόνο η αρχή και το αφιέρωνε σε όλους όσους στάθηκαν δίπλα του, καθώς και στον γιο του που θα γεννιόταν σε λίγο καιρό.
Σοφία Λακιώτη