Thebluez

Είμαι η Τούλα και είμαι 63 ετών. Εδώ και 2μιση χρόνια, έχω βγει στην σύνταξη. Πραγματικά πώς και πώς περίμενα αυτή τη στιγμή. Να ξεκουραστώ! Να ηρεμήσω κι εγώ επιτέλους. Δούλευα στην Νομαρχία από τα 26 μου, παράπονο δεν έχω βέβαια, αλλά εντάξει, δεν ήταν και η δουλειά των ονείρων μου. Διοικητική υπάλληλος ήμουν. Αχ ποσό περίμενα αυτή την σύνταξη ρε παιδιά! Να έχω επιτέλους ελεύθερο χρόνο για μένα, να κοιμάμαι λίγο περισσότερο, να κάνω πράγματα που μου αρέσουν σπίτι. Πόσο την καλοδέχτηκα εκείνη την στιγμή!

Στην αρχή το μόνο που ήθελα ήταν να κάθομαι σπίτι να βλέπω τηλεόραση. Λογικό δεν είναι ρε παιδιά; Επιτέλους μπορούσα να δω τις αγαπημένες μου σειρές όποτε έπαιζαν, τις αγαπημένες μου ταινίες όποτε ήθελα, κουτσομπολίστικες εκπομπές (ναι καλέ, το παραδέχομαι! Μ ‘αρέσουν!) και όλες τις ειδήσεις. Ξυπνούσα, έκανα ό,τι δουλείες είχα στο σπίτι και μετά καθόμουν στον καναπέ μου και παρακολουθούσα. Έχω και 2 παιδιά. Δυο γιους, δυο μέτρα ζωή να ‘χουν. Ευτυχώς είναι και οι δυο φοιτητές, βασικά πράγματα χρειάζονται, δεν είναι και μωρά. Μου έλεγαν βέβαια να βγούμε καμία βόλτα, αλλά μόνο που το σκεφτόμουν, κουραζόμουν. Έχω και κάτι κιλάκια παραπάνω (άντε πολλά κιλάκια, είμαι γλυκατζού!) και δεν μπορώ να περπατάω πολύ. Πού όρεξη για βόλτα βρε παιδί μου! Τριάντα και κάτι χρόνια επι πέντε μέρες την βδομάδα έξω ήμουν. Όχι, όχι, όχι! Ήθελα να κάτσω να ξεκουραστώ! Να χαρώ το σπίτι μου! Με έπαιρναν και κάποιες πρώην συνάδελφοι τηλέφωνο και η κουμπάρα μου, αλλά έβρισκα δικαιολογίες και δεν έβγαινα. Πολλές φίλες δεν είχα ποτέ, αλλά με τα κορίτσια κάθε μέρα στο γραφείο πολύ καλά περνούσαμε, δεν λέω. Λέγαμε τα νέα μας, τα κουτσομπολιά μας, τα προβλήματά μας, όμως εμένα το σπίτι μου μου είχε λείψει. Ήθελα να το χαρώ.

Οι μέρες περνούσαν, οι βδομάδες, οι μήνες και πραγματικά ένιωθα ότι δεν το χορταίνω. Σπίτι και τηλεόραση. Άσε που και τα παιδιά λείπουν πολλές ώρες. Πανεπιστήμια, παρέες, έξοδοι, νέα παιδιά είναι, αν δεν τα κάνουν τώρα ποτέ θα τα κάνουν; Έμενα πολλές ώρες μονή μου, τι να κάνω κι εγώ; Από υπολογιστές δεν σκαμπάζω. Οπότε μόνο η τηλεόραση ήταν η συντροφιά μου. Έβλεπα όλες τις αγαπημένες μου σειρές, ταινίες, εκπομπές, ειδήσεις ανελλιπώς. Καθόμουν στον καναπεδάκο μου μετά τις δουλειές μου, μαζί με κανένα γλυκάκι και έβλεπα με τις ώρες. Πολλές φορές στον καναπέ κοιμόμουν. Το μόνο που με προβλημάτιζε ήταν που μερικές φορές ξεχνούσα ονόματα αγαπημένων μου ηθοποιών που λάτρευα και ήξερα. Η μονή σκιά στην ζωή μου ήταν αυτή. Είχε και ο πατέρας μου Αλτσχάιμερ, πολύ το φοβόμουν! Έξω δεν έβγαινα, είχα πάρει και κάτι κιλά ακόμα, πού να πάω; Κουραζόμουν να περπατάω πολύ ή να είμαι πολλή ώρα έξω. Σταμάτησαν και οι φίλες να μου τηλεφωνούν, αλλά δεν πειράζει, καλύτερα. Να μην έρχομαι και σε δύσκολη θέση να επινοώ δικαιολογίες. Ψιλοντρεπόμουν κιόλας λόγω των κιλών.

Οι μέρες συνέχιζαν να περνάνε. Άρχισα να ξεχνάω πολύ περισσότερο. Ξεχνούσα ονόματα πολίτικων που ήξερα, ονόματα ιστορικών μορφών που είχα μελετήσει (αλήθεια, κάποτε τρελαινόμουν να διαβάζω ιστορία), μέχρι και λέξεις που έσπαγα το κεφάλι μου να τις φέρω στο μυαλό μου. Προσπαθούσα όμως να μην το σκέφτομαι. Ευτυχώς με βοηθούσε σ’ αυτό η τηλεόραση και τα γλυκάκια που έτρωγα. Ρε παιδιά αλήθεια, χωρίς φαγητό ζω, χωρίς γλυκό όχι! Πλέον κοιμόμουν σχεδόν μόνιμα στον καναπέ, για να με νανουρίζει η τηλεόραση. Μόνο κάποιες φορές που πιανόμουν (αχ, ας όψονται τα κιλά μου) πήγαινα στο κρεβάτι μου. Καλά έξω έβγαινα για τα απολύτως απαραίτητα, κανένα σουπερμάρκετ, καμία τράπεζα, μέχρι εκεί. Δεν είμαι του έξω ρε παιδιά, όχι, όχι, όχι! Σαν το σπιτάκι μου δεν έχει. Άσε που ντρεπόμουν πλέον να βγω. Και ντρεπόμουν και δεν μπορούσα. Ένιωθα πλέον απίστευτη κούραση μέχρι και να οδηγήσω. Καλά και με τις δουλειές του σπιτιού δυσκολευόμουν. Απίστευτη κούραση ρε παιδιά οι δουλειές! Είμαι και μεγάλη γυναίκα. Δεν είμαι καμία παιδούλα. Τα παιδιά, μου έλεγαν να πάμε βόλτες, αλλά τα απέφευγα. Άντε καλέ, για να έβγαινα έξω ήμουν εγώ; Λείπουν τα χρυσά μου και πολλές ώρες από το σπίτι, ας πήγαιναν με κάνα φίλο τους. Εγώ δεν ήμουν για βόλτες. Τον καναπεδάκι μου και την τηλεορασίτσα μου ήθελα μόνο. Βέβαια η αλήθεια είναι, ότι πλέον είχα γίνει και λίγο ευέξαπτη. Λίγο οξύθυμη. Λίγο επιθετική ενίοτε. Δεν είχα κουράγιο να εξηγήσω πράγματα, νευρίαζα. Ήθελα να με καταλαβαίνουν με την πρώτη. Ιδανικά χωρίς να μιλήσω καν. Μεγάλη γυναίκα, κουρασμένη από τις δουλειές κάθε μέρα δεν είχα κουράγιο να μιλάω ρε παιδιά, άδικο έχω; Εντάξει, σε κάποιες φάσεις, μπορεί και να είχα. Μπορεί να έβαλα και καμία φωνή άδικα, αλλά δεν… κουράγιο μηδέν. Παραξενεύουν οι άνθρωποι μεγαλώνοντας, όλοι το ξέρουν αυτό. Με σούβλιζε και η μέση μου πολλές φορές. Τα κιλά και τα γεράματα! Άτιμα γλυκάκια!