Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, που μόνο εξ’ ακοής γνωρίζει τον έρωτα με την πρώτη ματιά. Δεν τον βίωσα ποτέ και είμαι πλέον σίγουρη πως είναι στον χαρακτήρα του καθενός, να πέφτει κάτω με ένα βλέμμα. Με την καλή έννοια το λέω. Εγώ πάντα ήμουν συγκρατημένη, πάντα “κυρία”, πάντα σταθερή στις απόψεις μου, πάντα με λογική σε όλα, πάντα διύλιζα τα πάντα από καταστάσεις μέχρι ανθρώπους. Και εννοείται, ποτέ παρορμητικό σεξ! Μέχρι πριν 6 χρόνια…
Τελευταίο βράδυ καλοκαιρινών διακοπών σε νησί, εγώ και η κολλητή μου σε ένα live ταβέρνας. Την άλλη μέρα κατά τη μία το μεσημέρι, επιστρέφαμε στην αθηναϊκή πραγματικότητα. Πρέπει να πω, ότι η φιλενάδα μου είναι το αντίθετο από εμένα. Σχεδόν μόνιμα είναι μες την καλή χαρά, ευχάριστη, κοινωνική, με όρεξη για νέες γνωριμίες στα καθημερινά, ημερήσια, ξενέρωτά της. Πόσο μάλλον ελαφρώς πιωμένη, αυγουστιάτικα και μετά τις δώδεκα το βράδυ. Εννοείται πως εγώ δεν σηκώθηκα από την καρέκλα μου, παρά μια φορά για να της δείξω τον δρόμο και αφού με ξέρει τόσα χρόνια, σιγά μην με περίμενε για τις επόμενες γύρες!
Γιούργια λοιπόν, με τους υπόλοιπους αγνώστους, πίνοντας κούπες κερασμένες με κρασί ενώ χόρευαν (έθιμο, βλέπεις, που δε γλύτωνε κανείς στην πίστα), μέχρι τελικής πτώσεως. Και εκεί που την καμάρωνα, όποτε την έβλεπα μες στις βούρλες, έρχεται με ένα τσαλίμι, χαμογελώντας και μου αμολάει την φοβερή ατάκα «Φέρνω παρέα!». Εννοείται πως ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Δεν είχα καμία όρεξη για το κάθε άσχετο καμάκι, αλλά πάλι, σκέφτηκα, με αυτήν θα μιλά, αυτήν ενδιαφέρει, αυτός κερνά, αυτή πίνει, εγώ μόνο τα τυπικ. Έλα όμως που είναι φιλότιμα τα παλικάρια στο νησί και ο υποψήφιος γαμπρός κουβάλησε και παρέα! Έναν ψηλό, ντόπιο κρεμανταλά, με περισσή άνεση και πολύ ωραία μάτια. Ευτυχώς που δεν μου άρεσε, καθόλου δηλαδή, και ξεαγχώθηκα για τον άσχετο που μας κατσικώθηκε. Μάλιστα χαλάρωσα τόσο, τέρμα αδιάφορος μου ήταν, που αρχίσαμε να μιλάμε. Και να γελάμε και να πίνουμε και πότε πέρασε το δίωρο! Ακόμα θυμάμαι την ατάκα του «Ο χειμώνας είναι πολύ δύσκολος… σεξουαλικά στο νησί!»
Ξεκινήσαμε την κουβέντα πειράζοντας τους άλλους δύο που τους κρατάγαμε το φανάρι. Τότε δεν ήξερα τον κανόνα, πως ό,τι κοροϊδεύεις το λούζεσαι! Και στο τέλος τους κουβαλήσαμε μισό-κοιμισμένους, ντίρλα, για να ψάξουμε εμείς μετά για… ερωτική φωλίτσα στην ύπαιθρο! Εκεί που τα βολέψαμε όλα, μέρος και στάση, φυτρώνει κυριολεκτικά, στο βάθος της παραλίας ένας μπάρμπας από το πουθενά. Με μαγκούρα και έτοιμος να κάνει την πρωινή του βόλτα στην καβάντζα μας! Η επόμενη απόπειρα, ευτυχώς πέτυχε, αποζημιωθήκαμε, είδαμε μέχρι ξημέρωμα μαζί. Έφυγε όμως τρέχοντας, όχι από μένα, αλλά είχε να ανοίξει και το μαγαζί του, νομίζω είχε ήδη περάσει από εννιά το πρωί.
Ίσα που ξάπλωσα μια ωρίτσα και κατά τις 11 ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο. Είχα κάνα δυο κλήσεις στο δρόμο, αλλά δεν το σήκωσα, λέω «λάθος θα παίρνουν, δεν ξέρω κανέναν στο νησί». Και επιστρέψαμε στην βάση μας. Καπάκι εγώ έφευγα για ένα γάμο στην επαρχία και ύστερα στο σόι μου στον Έβρο. Εκεί λοιπόν και μετά από καμιά δεκαριά μέρες, αποφασίζω να διηγηθώ την περιπέτειά μου, που ήδη είχα σκυλομετανιώσει, στην ξαδέλφη μου. Για παρηγοριά στην βλακεία μου· άλλωστε σαν πιο μεγάλη σίγουρα θα είχε κάνει κι αυτή κάτι ανάλογο, κάποτε. Κατέληξε να μου την λέει, γιατί δεν κράτησα επαφή και άλλα χαζά, με έναν τύπο στην άλλη άκρη του Θεού, που ήξερα τι μπορούσε να θέλει μόνο. Ακόμα κι εγώ να το επιθυμούσα, καθώς ομολογουμένως, είχε μεγάλο σουξέ η… άβολη πρώτη φορά, έπεφτε κομματάκι μακριά. Και τσουπ, μήνυμα στο κινητό. Είχα ξεχάσει πως του είχα δώσει τον αριθμό μου, το βράδυ της αναμπουμπούλας· μέχρι να πάει τον φίλο του σπίτι, να βάλω εγώ τη δικιά μου για ύπνο και με μια αναπάντητη να βγω έξω για να μην την ξυπνήσω!
Όπως αποδείχτηκε, ο άνθρωπος είχε ήδη πάρει από το σταθερό του, να δει πώς είμαι την άλλη μέρα του μοιραίου και αποφάσισε να στείλει μήνυμα μετά από την απόλυτη μουγγαμάρα μου. Ομολογώ πως και μετά τα γραπτά του χαιρετίσματα, απέφευγα τις κλήσεις του, μέχρι που συνειδητοποίησα ξανά, πόσο ευχάριστη ήταν η συνομιλία μαζί του. Δειλά – δειλά και αραιά στην αρχή, από άπαξ εβδομαδιαίως καταλήξαμε να μιλάμε σχεδόν κάθε βράδυ. Φυσικά πάντα η λογική μού έλεγε πως χάνω τον χρόνο μου με κάποιον που δεν οδηγεί πουθενά αλλά δεν έτρεχε και τίποτα στην τελική. Ακόμα! Μέχρι που τέλη Σεπτέμβρη μου σκάει πως θα έρθει για ένα σαββατοκύριακο στην Αθήνα! Τρελό άγχος! Από το αν θα τον αναγνωρίσω στο αεροδρόμιο (ευτυχώς του είχα μείνει εγώ αξέχαστη, βλέπει και καλύτερα από μένα) αλλά κυρίως τι κάνω εγώ με αυτόν τον τύπο! Ο οποίος συνέχισε να έρχεται μια φορά το μήνα, μέχρι τα Χριστούγεννα που πήγα εγώ στο νησί και επιτέλους αναγνώρισα πως αυτός ο άνδρας ήρθε για να μείνει. Είπα κι εγώ να ενδώσω σε σεξ μιας βραδιάς και κατέληξα σε ισόβια-ελπίζω-δεσμά. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω, πώς το έπαιξα εύκολη και δύσκολη ταυτόχρονα και κυρίως πως έπιασε κατά λάθος! Σου λένε πως οι ψυχές αναγνωρίζουν το άλλο τους μισό. Σιγά, να πούμε καμιά εξυπνάδα για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα!
Μετά από δυο χρόνια παντρευτήκαμε και παραμένουμε ευτυχισμένοι. Όχι σε εικοσιτετράωρη βάση, μα δεν είναι για υπερωρία η αγάπη, αρκεί να «επιπλέει» στην σχέση και να καλύπτει όλα τα άλλα. Συμπέρασμα δεν έχει, καθώς σήμερα που τα γράφω αυτά, με έχει κάνει μπουρλότο! Ούτε τηλέφωνο δε θέλω να τον πάρω!
Θα περάσει όμως και το καλό είναι πως το ξέρω ήδη! Και εννοείται πως κανείς μας δεν πιστεύει στην τύχη του, την οποία μακαρίζουμε μεν, αλλά κάποιες φορές ακόμα αναρωτιόμαστε πώς μας βρήκε καθυστερημένα, από σπόντα και κατακούτελα ο φτερωτός θεός!
Μαρίτσα Καρά