Thebluez

“Αχ, σε παρακαλώ μικρή μου! Έλα εδώ να διαβάσουμε αυτό που σου έστειλε η κυρία και να κάνουμε τις ασκήσεις σου! Είναι πολλά!”.

Το μικρό κορίτσι άκουσε τον μπαμπά της να της φωνάζει, αλλά δεν έδωσε καμία σημασία. Κοιτούσε την κυρία στο απέναντι μπαλκόνι που χτένιζε τα μακριά και ξανθά της μαλλιά. Την μάγευε η κίνηση του χεριού της και την υπνώτιζε το χαμόγελό της. Κάθε φορά που η κυρία εκείνη χτενιζόταν, χαμογελούσε. Και πάντα χτενιζόταν την ίδια ώρα. Στην ίδια θέση.

Το ήξερε λοιπόν αυτό η μικρή και ανάγκαζε τον μπαμπά της να τη διαβάζει την ίδια ώρα που η κυρία χτενιζόταν. Βασικά να την παρακαλάει να διαβάσουν, γιατί εκείνη χάζευε την κυρία απέναντι!

“Έλα εδώ να κάνουμε τις ασκήσεις γιατί εγώ έχω βάρδια και πρέπει να φύγω σε λίγο. Οπότε με ποιον θες να διαβάσεις; Με εμένα ή με την κυρία Μελπομένη που θα έρθει να σε κρατήσει;”.

Το μικρό κορίτσι μίλησε τελείως αυθόρμητα. Δεν έλεγξε τα λόγια που βγήκαν από το στόμα της και μόλις ολοκλήρωσε την πρότασή της, κοκκίνισε…

“Θέλω να με διαβάσει η κυρία απέναντι! Να, μπαμπά! Εκείνη που χτενίζεται!”.

Ο μπαμπάς της έστρεψε το βλέμμα του στο απέναντι μπαλκόνι και την είδε. Ο απογευματινός ήλιος της χτυπούσε το πρόσωπο και έκανε τα μαλλιά της να φαίνονται ροζ. Πρέπει να χάθηκε για λίγο, αλλά η φωνή της μικρής του τον επανέφερε στην πραγματικότητα.

“Μπαμπά, δεν είναι πολύ όμορφη;”

“Ναι, είναι!”, ψέλλισε εκείνος και αμέσως κατέβασε το κεφάλι.

Είχε υποσχεθεί στον εαυτό του πως καμία άλλη γυναίκα δε θα του φαινόταν ξανά όμορφη. Το είχε απαγορεύσει ο ίδιος στο μυαλό του. Η κόρη του όμως είχε άλλα σχέδια…

“Γεια σας κυρία με τα μακριά ροζ μαλλιά! Ο μπαμπάς μου λέει ότι είστε πολύ όμορφη… Και εγώ το λέω αλλά εμένα δε με ακούει κανείς!”.

Η κοπέλα απέναντι τρόμαξε, αλλά χαμογέλασε στη μικρή φίλη της, ενώ ο μπαμπάς της είχε γίνει κατακόκκινος. Η μικρή συνέχισε…

“Ξέρετε μαθηματικά; Ο μπαμπάς μου είναι γιατρός και θα φύγει να πάει για δουλειά, αλλά εγώ πρέπει να διαβάσω για αύριο που έχω μάθημα με την κυρία μου. Ξέρετε κάνω μάθημα μέσα από κάμερα! Είναι πολύ ουάου…”

Ο μπαμπάς της ζήτησε συγγνώμη με το βλέμμα στην απέναντι κυρία, αλλά ξαφνικά την άκουσε να απαντάει στην μικρή…

“Ναι, ξέρω μαθηματικά! Δασκάλα είμαι… Μπορώ να σε βοηθήσω αν θες και αν φυσικά ο μπαμπάς σου δεν έχει πρόβλημα!”.

Ο μπαμπάς σηκώθηκε και σε κλάσματα δευτερολέπτου εξαφανίστηκε με τη μικρή μέσα στο σπίτι.

“Μα τι κάνεις παιδάκι μου; Καλείς μια άγνωστη κοπέλα σπίτι μας όσο θα λείπω;”

“Μα δεν είναι άγνωστη, μπαμπά! Είναι η κόρη της κυρίας Μελπομένης, αλλά πού να το ξέρεις εσύ; Δεν δίνεις σε κανέναν σημασία από τότε που η μαμά πήγε στον ουρανό. Δεν μπορούμε να τη φέρουμε πίσω… Μου το είπε η κυρία Μελπομένη! Εσύ δε μου τα λες όλα για να μη με στεναχωρήσεις, αλλά εγώ είμαι μεγάλη πια. Έμαθα και τον πολλαπλασιασμό του 9. Άσε που εσύ δε με χτενίζεις ωραία… Η κυρία απέναντι ξέρει να χτενίζει σωστά και θέλω να με χτενίσει… Και να με διαβάσει… Τη θέλω φίλη μου! Και σε παρακαλώ να της μιλήσεις ωραία μήπως γίνει και δικιά σου φίλη, αλλά δε νομίζω… Είσαι λίγο ξινούλης σαν λεμόνι!”.

Ο μπαμπάς της την αγκάλιασε σφιχτά!

“Άρα τη θέλουμε για να σε χτενίζει μόνο;”

“Όχι μπαμπά! Τη θέλουμε και για τα μαθηματικά!”.

Βγήκαν στο μπαλκόνι και είδαν την κοπέλα απέναντι να τους περιμένει με ανυπομονησία.

“Ο μπαμπάς μου δέχτηκε να γίνουμε φίλες!”, είπε φωναχτά η μικρή και εκείνη της χαμογέλασε.

Τότε πήρε τον λόγο ο μπαμπάς… “Αν ξέρετε να χτενίζετε, να ξέρετε πως θα σας χρειαστούμε για καιρό… Αν πάλι ξέρετε και μαθηματικά, λέμε να είμαστε φίλοι σας για πάντα!”.

Η μικρή τον αγκάλιασε και κοίταξαν την κοπέλα απέναντι που τους χαμογελούσε…