“Αγαπημένε μου… Γιατί ήσουν, είσαι και θα είσαι ο αγαπημένος μου πάντα κι αυτό δεν αλλάζει… “.
Σταμάτησε! Κοίταξε ξανά και ξανά αυτές τις δύο προτάσεις. Έπιασε με ευλάβεια την κούπα που βρισκόταν παρατημένη δίπλα της κι έκατσε πίσω στην καρέκλα. Άφησε την πλάτη της βαριά και έγειρε το κεφάλι πάνω στη δερμάτινη επιφάνεια.
“Αγαπημένε μου…”, ψέλλισε.
Πόσες φορές είχε πει αυτόν τον χαρακτηρισμό. Του είχε πει! Πόσες φορές τον είχε νιώσει αγαπημένο της και πόσες φορές ήταν όντως τόσο δυνατό το συναίσθημα όσο και η ίδια η λέξη…
“Αγαπημένε μου…”…Κάποτε ναι, ήταν! Ήταν ο αγαπημένος της. Τώρα; Γέλασε… Γέλασε γιατί θυμήθηκε.
Θυμήθηκε όλα εκείνα που έχουν ειπωθεί. Όλα όσα έχουν γίνει. Όλα εκείνα που έχουν χωθεί στο μυαλό και στην καρδιά της. Όλα εκείνα που δε θα ξεχάσει. Όλα εκείνα τα αριθμημένα που έχουν χαραχτεί βαθιά και θα μείνουν για πάντα…
Βέβαια δεν την ενοχλούν… Όχι! Τα κουβαλάει μέσα της για να θυμάται. Τα κουβαλάει γιατί όλα όσα έχουν συμβεί είναι κομμάτι της. Είναι το φορτίο της. Ο σταυρός της. Μονάχα ξεφυσά όταν εστιάζει στα άλλα. Στα ενοχλητικά! Σε εκείνα που ξεστόμισε ή ακόμα χειρότερα σκέφτηκε και ποτέ δεν έκανε λέξεις! Και ήταν πολλά… Μα δες…
Είναι μόνο συγγνώμες. Κανένα ευχαριστώ. Τίποτα! Μια σχέση, μια συγγνώμη…
Συγγνώμη που δεν ήμουν αυτό που επιθυμούσες!
Συγγνώμη που σε πρόσεχα και ποτέ δεν έκανες το ίδιο!
Συγγνώμη που σε αγαπούσα περισσότερο και από μένα!
Συγγνώμη που ανέχτηκα τα πάντα χωρίς ποτέ να ζητήσω τίποτα!
Συγγνώμη που δεν ήμουν αρκετή!
Συγγνώμη που με έκανα στην άκρη για να είσαι εσύ καλά!
Συγγνώμη που δεν πρόσεχα τα λόγια ή τη συμπεριφορά μου. Ποτέ δεν πίστευα πως θα έπρεπε να είμαι κάτι φτιαχτό για να με αγαπήσεις.
Συγγνώμη που απλά πίστευα σε εσένα και σε εμάς, ενώ εμείς δεν υπήρχε!
Συγγνώμη που σε είχα τόσο ψηλά στη ζωή μου, ενώ εγώ ήμουν πάντα τελευταία!
Συγγνώμη που ζούσα μέσα από σένα, ενώ θα έπρεπε να ζω για μένα και μόνο!
Συγγνώμη που σου έδωσα την καρδιά μου κι εσύ την άφησες να πέσει!
Συγγνώμη που έφτιαχνα τη ζωή μου μαζί σου, ενώ στη δικιά σου ζωή δεν υπήρχα καν…
Συγγνώμη που έκανα τόση υπομονή μέχρι εσύ (τελικά!) να ευτυχήσεις! Αγαπημένε μου, συγγνώμη που περίμενα τόσο καιρό μέχρι να βρεις το θάρρος να με διώξεις μια και καλή από τη ζωή σου.
Συγγνώμη που ήμουν μια ακόμη περαστική…
Συγγνώμη… Συγγνώμη… Συγγνώμη…
“Συγγνώμη…”, ξεστόμισε κοιτώντας με χαμόγελο το ταβάνι. Πόσος χρόνος ζωής άραγε χωράει σε μια τόσο δα μικρή λέξη;
Άφησε την κούπα στη θέση της και συνέχισε να γράφει ό,τι είχε ξεκινήσει στην αρχή. “Αγαπημένε μου, συγγνώμη που σε αγάπησα περισσότερο απ’ όσο αντέχαμε και οι δύο!”.
Ήθελε να πατήσει αποθήκευση, αλλά κάτι τη σταμάτησε… Διάβασε και ξαναδιάβασε… Τα μάτια της διάβαζαν με ταχύτητα τις προτάσεις και γελούσε. Γελούσε δυνατά και γάργαρα. Καιρό είχε! Μια ακόμη βουτιά στο δράμα της αυτό το κείμενο. Μια ακόμη βουτιά…
“Εαυτέ μου, συγγνώμη που δεν έφυγα νωρίτερα!”. Αποθήκευση!
Το μοναδικό ειλικρινές συγγνώμη ήταν αυτό που χρωστούσε στον εαυτό της… Το χρωστούσε στον μοναδικό της αγαπημένο…
Κατερίνα Μοχράνη
Μία απάντηση στο “Η συγγνώμη που χρωστάς”
Είναι τόσο επίκαιρο για μένα.. αγαπημένε μου.. ήρθε η ώρα να προσέξω εμενα.. αρκετά έδωσες και πήγαν χαραμι..αρκετά πόνεσες, αρκετά εκλαψες, αρκετά όλα αγαπημένε μου..