Thebluez

Καλέ μου άνθρωπε,

Σήμερα γράφω για σένα.
Είδες την ανάγκη και είπες «Παρών». Χάρισες, από το υστέρημα ή, από το περίσσευμά σου, αυτό που διστακτικά και αξιοπρεπώς σου ζητήθηκε. Ανθρωπιά.

Σήμερα γράφω για σένα.
Έζησες ίσια ή στραβά τη ζωή σου ως τώρα. Απλά ή περίπλοκα. Τα πράγματα σου ήρθαν τρομερά εύκολα ή απίστευτα δύσκολα, αλλά η ουσία σου έμεινε η ίδια. Προσέφερες αυτό από το οποίο είσαι φτιαγμένος.
Ανθρωπιά.

Σήμερα γράφω για σένα.
Πότισες το ξεραμένο αγριόχορτο. Τάισες το πεινασμένο αδέσποτο. Έκανες ένα λυπημένο παιδί να χαμογελάσει. Βοήθησες τον παππού να περάσει αξιοπρεπώς μερικές μέρες ή εβδομάδες. Έδειξες ποιο είναι το βασικό σου χαρακτηριστικό.
Ανθρωπιά.

Σήμερα γράφω για σένα.
Αγκάλιασες ένα απελπισμένο γονιό, που δεν μπορούσε να πάρει ένα παλτό στο παιδί του. Είπες στην πωλήτρια ότι έκανε λάθος στα ρέστα, σου έδωσε παραπάνω κι εκείνη, να ξέρεις, κοκκίνισε όχι από ντροπή, αλλά από συγκίνηση που σκέφτηκες ότι η διαφορά θα αφαιρεθεί από τον μισθό της. Και προσπάθησε να σου τυλίξει το δώρο σου όσο πιο όμορφα γίνεται, για να σου δείξει την ευγνωμοσύνη της για το σημαντικότερο χάρισμά σου.
Ναι, για την ανθρωπιά.

Σήμερα γράφω για σένα.
Ανταποκρίθηκες σε μια έκκληση για βοήθεια. Για αλληλεγγύη. Για να πάρει μια ανάσα ένας άνθρωπος που δεν του χαρίστηκαν οι περιστάσεις. Και έδειξες το μεγαλείο σου για άλλη μια φορά, χωρίς φανφάρες, χωρίς ονόματα, χωρίς «Σιγά βρε, δεν έκανα τίποτα» αλλά με περισσή ανιδιοτέλεια και άλλη τόση αξιοπρέπεια. Χωρίς εξαργύρωση, χωρίς προσδοκία για ανταπόδοση, αλλά με αγάπη.
Και ναι, με την ανθρωπιά σου.

Σήμερα γράφω για σένα.
Δίδαξες με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Την πράξη. Σε είδα να προσφέρεις από την καρδιά σου ελπίδα, φροντίδα, ασφάλεια. Και μαζί με εμένα, σε είδαν και τα παιδιά σου.
Και ναι, για αυτόν τον λόγο, θαυμάζω την ανθρωπιά σου.

Σήμερα γράφω για σένα.
Και σε ευχαριστώ που έγινες η αιτία να χαμογελάσει από ανακούφιση και να κλάψει από χαρά – ή και το αντίστροφο – ένας άνθρωπος. Χμ, όχι ένας. Είκοσι. Εκατό. Χίλιοι. Ο κόσμος όλος. Μα εγώ, έστω και μόνο για αυτόν τον ένα, σε ευχαριστώ. Και κλαίω μαζί του από χαρά, γιατί απέδειξες πως όσο υπάρχεις, υπάρχει ελπίδα.
Και ναι, για αυτόν το λόγο, σ’ ευχαριστώ για την ανθρωπιά σου.

Σήμερα γράφω για σένα.
Δυσανασχετώ με τα δάκρυα στα μάτια μου. Θολώνουν την όρασή μου, δεν με αφήνουν να γράψω για σένα. Αλλά, τα καλωσορίζω κιόλας. Είναι δάκρυα λυτρωτικά, δάκρυα έντιμα, της συγκίνησης και της ανατριχίλας. Όπως όταν βλέπω αθλητές στο βάθρο – όχι απαραίτητα το πρώτο, ούτε απαραίτητα ομοεθνείς μου – να κοιτούν τη σημαία της χώρας τους και να συγκινούνται. Βουρκώνω μαζί τους, γιατί ο αγώνας τους δεν πήγε χαμένος, παρά τις δυσκολίες και τις θυσίες, τα κατάφεραν. Και είναι περήφανοι για αυτό. Κι εγώ για εκείνους. Μόνο να ήξερες πόση ανατριχίλα και πόση περηφάνια νιώθω σήμερα εξαιτίας σου!

Και ναι, για αυτόν το λόγο, πάντα θα νοσταλγώ την ανθρωπιά σου.