Ο Κέιτον καθόταν στο παγκάκι κοιτώντας το έδαφος. Το καλοκαίρι είχε μπει για τα καλά, αλλά εκείνος δεν έλεγε να αποχωριστεί το παλτό του. Ένιωθε μια λανθασμένη αίσθηση ασφάλειας όσο το φορούσε, λες και μπορούσε να λειτουργήσει σαν ασπίδα και να τον προστατεύσει. Σηκώθηκε και αγνοώντας τα περίεργα βλέμματα για την εμφάνισή του, έκανε μερικά βήματα και στάθηκε ακίνητος. Η ρόδα του λούνα παρκ γύριζε αδιάκοπα μπροστά του. Ήταν σίγουρος πως αν καρφώσει το βλέμμα του πάνω της, θα την δει να περιστρέφεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Εστίασε σε ένα κόκκινο βαγόνι της. Η ζωή γύρω του πάγωσε. Εκείνος έμοιαζε με νάνο, και η ρόδα με ένα γίγαντα που περιστρεφόταν συνεχώς γύρω από τον εαυτό του.
«Γιαγιά, τι σημαίνει αν δεις κόκκινο χρώμα στον ύπνο σου;», θυμόταν να την ρωτάει πριν μερικά χρόνια.
«Το κόκκινο αγόρι μου, σημαίνει ότι θα γίνει κάτι γρήγορα», του είχε απαντήσει εκείνη.
«Καλό ή κακό;», την είχε ρωτήσει αμέσως.
«Κανείς δεν το ξέρει…»
Λίγες μέρες μετά, θυμόταν να πηγαίνει στην κηδεία της και να ρίχνει στο μνήμα της ένα κόκκινο τριαντάφυλλο.
«Ανακοπή», είχαν πει απλά ο γιατροί. «Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου».
Ακόμα ένα κόκκινο όνειρο και θυμόταν τον σεισμό να γκρεμίζει τη στέγη του σχολείου του. Ο καλύτερός του φίλος βρέθηκε νεκρός κάτω από τα συντρίμμια.
Από τότε μισούσε το κόκκινο χρώμα και φοβόταν κάθε φορά που το έβλεπε στον ύπνο του. Φοβόταν γι’ αυτό που θα ακολουθούσε. Ήξερε ότι ερχόταν κάτι κακό∙ κι ερχόταν γρήγορα. Συνέχισε να κοιτάει το κόκκινο βαγόνι να τον πλησιάζει απειλητικά και λίγο πριν τον αγγίξει να απογειώνεται και πάλι. Τράβηξε το βλέμμα του απότομα και η ζωή γύρω του άρχισε να κινείται ξανά.
Ένα χαρωπό τραγούδι έφτασε στα αυτιά του.
«Ένα, δύο, τρία πετώ! Ένα, δύο, τρία τραγουδώ! Ένα, δύο, τρία κόκκινο… Πιάσε κόκκινο… πιάσε κόκκινο…»
Η παιδική φωνή που ακουγόταν αρχικά, τώρα είχε γίνει αργόσυρτη, βραχνή και αντρική και του τρυπούσε το μυαλό. Ένα μικρό παιδάκι ντυμένο κλόουν με κόκκινη μύτη ερχόταν προς το μέρος του κι ανοιγόκλεινε τα χείλη του σχηματίζοντας τις λέξεις που άκουγε. Μόλις έφτασε δίπλα του, τον προσπέρασε, η φωνή του επανήλθε στην αρχική, παιδική της χροιά και οι στίχοι άλλαξαν.
«Ένα, δύο, τρία πετώ! Ένα, δύο, τρία τραγουδώ! Ένα, δύο, τρία περπατάω! Ένα, δύο, τρία σε περνάω! Ένα, δύο, τρία πετώ…», συνέχισε καθώς απομακρυνόταν.
Τράβηξε το βλέμμα του από πάνω του. Θυμήθηκε ακόμα ένα όνειρο που είχε δει. Οι τοίχοι του σπιτιού του ήταν κατακόκκινοι. Αμέσως μετά είχε ξυπνήσει απότομα από τις κραυγές του πατέρα του, όταν βρήκε τη μητέρα του νεκρή. Είχε κόψει τις φλέβες της μέσα στην μπανιέρα και το νερό είχε γίνει κατακόκκινο από το αίμα της.
Κάθισε πάλι στο παγκάκι κι έτριψε τους κροτάφους του. Από τότε δεν είχε ξαναδεί κανένα κόκκινο όνειρο∙ μέχρι το προηγούμενο βράδυ. Έκλεισε τα μάτια και το θυμήθηκε.
Περπατούσε σε ένα πολύ φωτεινό τούνελ και οι τοίχοι γύρω του είχαν κόκκινα σχέδια: κόκκινους ρόμβους, κόκκινα τετράγωνα, κόκκινους κύκλους. Στην άκρη του τούνελ, στεκόταν ένα κοριτσάκι που φορούσε κόκκινο παλτό και κρατούσε ένα κόκκινο γλειφιτζούρι.
Και τότε ξαφνικά ξύπνησε.
Είχε κλείσει τα 18, κι ακόμα δεν είχε ξεπεράσει τους φόβους του. Συνέχιζε να πιστεύει στις προκαταλήψεις και στα όνειρα. Συνέχιζε να μισεί και να φοβάται το κόκκινο χρώμα.
Άνοιξε τα μάτια και κοίταξε γύρω του. Δεν ήξερε για ποιο λόγο είχε έρθει σήμερα στο λούνα παρκ. Ίσως γιατί ήταν το αγαπημένο του μέρος από όταν ήταν παιδί. Τώρα όμως καταλάβαινε πως μάλλον ήταν λάθος. Το κόκκινο χρώμα βρισκόταν παντού γύρω του: στα παιχνίδια, στα παιδικά τραγούδια, στα χείλη των ανθρώπων, που φαίνονταν πολύ πιο κόκκινα από ότι συνήθως… παντού! Δεν ήξερε αν ήταν σωστή κίνηση που βγήκε από το σπίτι του. Ίσως έπρεπε να μείνει εκεί, κλεισμένος μέσα για ώρες, μέρες, μέχρι και βδομάδες μέχρι να σιγουρευτεί ότι τίποτα κακό δεν θα συνέβαινε. Αν και ήξερε, πως αν κάτι ήταν προορισμένο γι αυτόν, θα τον έβρισκε ακόμα κι αν δεν σηκωνόταν από το κρεβάτι και κρυβόταν κάτω από τα σκεπάσματά του. Σηκώθηκε και προχώρησε ξανά προς τη ρόδα του λούνα παρκ.
Την είδε να περιστρέφεται με ταχύτητα προς το μέρος του ενώ η ζωή γύρω του είχε παγώσει. Το κόκκινο βαγόνι της ερχόταν κατά πάνω του. Το κοριτσάκι με το κόκκινο παλτό που είδε στον ύπνο του, καθόταν μέσα στο βαγόνι και του χαμογελούσε, έχοντας το γλειφιτζούρι στο στόμα της.
«Ένα, δύο, τρία πετώ! Ένα, δύο, τρία τραγουδώ!»
Έφτασε πάλι στα αυτιά του η παιδική φωνή.
«Ένα, δύο, τρία κόκκινο! Πιάσε κόκκινο… πιάσε κόκκινο…!», άκουσε πάλι τη βαριά, αντρική φωνή μέσα στα αυτιά του.
Κούνησε το κεφάλι του πέρα δώθε και το κορίτσι με το κόκκινο παλτό εξαφανίστηκε, ενώ το απόκοσμο τραγούδι σταμάτησε να ηχεί μέσα στο μυαλό του. Ναι, ήταν τελείως σίγουρος πως δεν ήταν καθόλου καλή ιδέα που ήρθε στο λούνα παρκ. Έπρεπε να γυρίσει στο σπίτι του και σύντομα μάλιστα.
Άφησε πίσω του την φασαρία και προχώρησε προς τον κεντρικό δρόμο. Έσφιξε πάνω του το παλτό του και κάρφωσε το βλέμμα του στο φανάρι στο απέναντι πεζοδρόμιο. Εστίασε την προσοχή του εκεί και ο κόσμος γύρω του πάγωσε, όπως είχε συμβεί με τη ρόδα του λούνα παρκ. Το κόκκινο χρώμα έσβησε και το πράσινο για τους πεζούς πήρε τη θέση του. Εκείνος ξεκίνησε να διασχίζει τη διάβαση.
Όλα έγιναν μέσα σε δευτερόλεπτα. Είδε το κοριτσάκι με το κόκκινο παλτό και το κόκκινο γλειφιτζούρι να στέκεται απέναντι του και να τον κοιτάζει στα μάτια.
«Ένα, δύο, τρία κόκκινο! Πιάσε κόκκινο… πιάσε κόκκινο…!», έφτασε μια μακρινή φωνή στα αυτιά του.
Κοίταξε και πάλι το φανάρι, και διαπίστωσε έκπληκτος ότι δεν είχε γίνει πράσινο για τους πεζούς, ήταν ακόμα κόκκινο. Το κοριτσάκι έβγαλε το γλειφιτζούρι από το στόμα του. Ένα απότομο φρενάρισμα ακούστηκε, ένας δυνατός χτύπος και ουρλιαχτά﮲ πολλά ουρλιαχτά. Ο πόνος ήταν δυνατός. Τα πάντα σκεπάστηκαν από ένα κόκκινο πέπλο.
«Κύριε Βίρτζιλ, θα μας πείτε τι συνέβη;», ρώτησε ο δημοσιογράφος τον αστυνομικό τη στιγμή που το φορείο με το νεκρό άντρα περνούσε από δίπλα τους.
«Πρόκειται για ένα τραγικό ατύχημα», αναστέναξε εκείνος. «Ο νεαρός αυτός, πέρασε με κόκκινο. Ο οδηγός του ΙΧ δεν πρόλαβε να σταματήσει και τον χτύπησε θανάσιμα. Ο θάνατός του ήταν ακαριαίος…»
Ερωδίτη Παπαποστόλου