Κοίτα να δεις τώρα τι συμβαίνει. Έχω να γράψω κείμενο μισό αιώνα και κάτι ψιλά. Όχι επειδή δε θέλω αλλά, επειδή όταν έχω έμπνευση, δεν έχω χρόνο. Κι όταν έχω χρόνο, ο εγκέφαλός μου υπολειτουργεί.
Σήμερα είναι από τις ημέρες που έχω χρόνο αλλά βαριέμαι να σηκωθώ να κάνω το οτιδήποτε, μέχρι και πάνα σκέφτηκα να φορέσω για να μη χρειαστεί να πάω τουαλέτα ξέρω γω. Όμως, η βλακεία είναι ανίκητη – γνωστό της πάση- και εμένα με έχουν πιάσει το διαόλια μου με τον κάθε καθυστερημένο, κομπλεξικό, ξερόλα που έχει μια άποψη για τα πάντα. So, here we are και θα με φάτε στη μάπα.
Λοιπόν, για να εξηγούμαστε λιγάκι για όσους δε με ξέρουν. Είμαι τραγουδίστρια. Ναι; Ναι. Αγαπώ τη μουσική αφάνταστα και τραγουδάω απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, όσο κλισέ κι αν ακούγεται. Δεν μπορούσα, όμως, ποτέ να ξεχωρίσω κάποιο αγαπημένο είδος μουσικής. Αυτό που λέμε ακούω τα πάντα; Ε, αυτό. Ναι, αλήθεια σου λέω. Δεν το κάνω για να ταιριάξω με κόσμο, θεωρώ ότι υπάρχουν κι άλλα ενδιαφέροντα για να κάνω παρέα με έναν άνθρωπο και, μάντεψε, δεν είναι απαραίτητο να ταιριάζουμε με όλους. Άρα, ΔΕΝ το κάνω γι αυτό. Πράγματι μου αρέσουν πολλές διαφορετικές μουσικές. Μπορείς τη μια στιγμή να με βρεις να τραγουδάω Πάολα, την επόμενη να κοπανιέμαι με trance και μετά από κάνα μισάωρο να χαλαρώνω με Vivaldi. EΤΣΙ ΕΙΜΑΙ, ΡΕ ΦΙΛΕ. Δεν ενοχλώ κανέναν. Άμα δε με γουστάρεις, κανένα θέμα αλλά μη μου πρήζεις τα αρχίδια, ότι δεν έχω προσωπικότητα κι άλλα τέτοιες πίπες, ναι; Ναι.
Όπως, λοιπόν, ακούω διάφορα είδη μουσικής, αντίστοιχα τα τραγουδάω κι όλας. Όχι όλα όσα θα ήθελα, γιατί-αν μη τι άλλο- δεν έχω τη φωνητική δυνατότητα. Όμως, γουστάρω εξίσου να τραγουδάω καψουρολαϊκά, εξίσου ρεμπέτικα, εξίσου ροκάκια, εξίσου τζαζ, εξίσου έντεχνα. Ναι, ειλικρινά. Ανάλογα τη διάθεση, τον χώρο, την παρέα. Πολλά. Ωστόσο, επειδή επαγγελματικά κλίθηκα να προσανατολιστώ περισσότερο σε κάποιον χώρο, διάλεξα να δουλεύω σε ταβερνάκια και κουτούκια το οποίο συνεπάγεται με έντεχνη, ελαφρολαϊκή, λαϊκή και ρεμπέτικη μουσική. Όχι πως αν είχα την δυνατότητα ή την ευκαιρία να κάνω συναυλίες ή παραστάσεις, δε θα ήθελα. Ίσα- ίσα. Όμως θεωρώ- και είναι πραγματικά καθαρά προσωπική μου άποψη- ότι είναι πιο εύκολο να βρεις δουλειά σε τέτοιο είδος μουσικής στην Ελλάδα, παρά σε κάτι πιο “εναλλακτικό”. Μπορεί να κάνω και λάθος, όμως βάσει αυτού κινήθηκα. Τέλος πάντων.
Το γεγονός ότι δηλώνω περισσότερο λαϊκή τραγουδίστρια, λοιπόν, δε σημαίνει ότι αναιρείται η αγάπη μου για τα υπόλοιπα. Όπως επίσης δε σημαίνει ότι πρέπει να είμαι ψηλή, ξανθιά με μακριά μαλλιά, να φοράω μόνο κολλητά φορέματα και γόβες. Συγγνώμη που σου χαλάω το όνειρο, αλλά δεν καθορίζει η εμφάνιση μου το τι είμαι, εν προκειμένω, αλλά το λαρύγγι μου! Ναι, φίλε μου. Μπορώ ΑΝΕΤΑ να τραγουδάω νησιώτικα στο πανηγύρι του χωριού με το ΦΟΥΞΙΑ μαλλί μου. Δεν νομίζω αυτό να σε εμπόδισε από το να χορέψεις, να διασκεδάσεις και ν’ απολαύσεις τη μουσική.
Ναι, μπορώ κάλλιστα να σου τραγουδήσω “ανέβα στο τραπέζι μου, κούκλα μου γλυκιά” με το δερμάτινο κολάν μου και τα μποτάκια μου. Γιατί πρέπει να είσαι παπάρας και να ασχοληθείς με το ότι είμαι “πιο ροκ” και απλά να μη δώσεις βάση στη φωνή μου; Τραγουδίστρια είμαι, ούτε μοντέλο, ούτε πλασάρω κάποια κολεξιόν, ούτε τίποτα.
Προσπαθώ πάντα να είμαι περιποιημένη, βαμμένη, να προσέξω τα μαλλιά μου, τα ρούχα μου, τα κοσμήματά μου, όλα, για να έρθεις εσύ να μου πεις “μα είσαι πιο ροκ, δεν μπορείς να τραγουδάς έτσι λαϊκά”. Ρε, κάνε μου τη χάρη και σάλτα και γαμήσου λιγάκι να δω κάτι. Ό,τι γουστάρω είμαι. Α μα πια.
Επίσης, θέλω να ξέρεις ότι επειδή είμαι τραγουδίστρια δε σημαίνει ότι πηδιέμαι ασύστολα με όποιον γνωρίζω. Ναι, ρε φίλε, αλήθεια σου λέω. Μαγικό;
Επειδή δουλεύω νύχτα, δε σου δίνει το δικαίωμα να θεωρείς πως θα φύγω μαζί σου από το μαγαζί.
Επειδή είμαι κοινωνική και φιλική και δε σου ανοίγω το κεφάλι την ώρα που μου αραδιάζεις ένα σωρό φούμαρα για να με ρίξεις, δε σημαίνει ότι δεν έχω όρια και πως δεν μπορώ, ανά πάσα στιγμή, να μιλήσω στον εργοδότη μου και να σε πετάξει κλοτσηδόν έξω.
Επειδή με κέρασες ένα ποτό την ώρα που τραγουδούσα και δεν το αρνήθηκα γιατί δουλεύω και πρέπει να δεχτώ το κέρασμά σου ευγενικά, δε σημαίνει ότι αυτόματα θα σου κάτσω.
Με ρωτούν συχνά: “Και το αγόρι σου πώς και δέχεται να κάνεις αυτή τη δουλειά;”
Δεν ξέρω από πού να πρωτοπιάσω αυτή την πρόταση…
1. Τι είναι το αγόρι μου να μου απαγορεύσει να κάνω κάτι που αγαπώ;
2. Γιατί θα έπρεπε να πάρω από κάποιον άδεια;
3. Γιατί είναι μεμπτό να είμαι τραγουδίστρια; (Εδώ την ξέρω την απάντηση, όπως προείπα επειδή θεωρείς ότι αυτόματα είμαι πουτάνα)
Έχω πολλά ακόμα να σου πω, αλλά δεν έχει και τόση σημασία. Απλά, έτσι, για την ιστορία, εκείνος επέμεινε να το κυνηγήσω. Εκείνος επέμεινε να κάνω μαθήματα φωνητικής, να παρατήσω την καθημερινή μου δουλειά και να επικεντρωθώ σε αυτό που αγαπώ να κάνω. Όσες φορές κι αν δείλιασα επειδή είναι μια δουλειά που δεν προσφέρει σταθερότητα. Όσες φορές κι αν είπα πως δε θα χουμε να φάμε. Είπε “εγώ είμαι εδώ, προχώρα κι όπου βγει”. Έτσι για την ιστορία, για να καταλάβεις πως δεν είναι όλοι στενόμυαλοι και κολλημένοι. Πως όταν είσαι με κάποιον, σε ενδιαφέρει η ευτυχία του και κάνεις τα πάντα για να τον βοηθήσεις, σε αντίθεση με πολλούς/πολλές εκεί έξω που βάζετε εμπόδια στους ανθρώπους για να μην κυνηγήσουν τα όνειρά τους. (Τώρα εσείς είστε μεγάλη κατηγορία και θα επανέλθω σε επόμενο κείμενο γιατί σηκώνει ανάλυση, δεν μπορώ να σας ξεπετάξω σε μια παράγραφο).
Θυμώνω που πρέπει να δίνουμε αναφορά στον κάθε τυχάρπαστο για τις επιλογές μας. Νευριάζω που πρέπει να εξηγώ πράγματα αυτονόητα και δεδομένα. Ξενερώνω που είμαστε τόσο κολλημένοι σαν άνθρωποι και τόσο οπισθοδρομικοί σαν κοινωνία. Έχουμε καταλήξει μόλις γνωρίσουμε άνθρωπο και μας πει έναν καλό λόγο, έτσι, χωρίς να έχει να κερδίσει τίποτα, να νιώθουμε σαν να πιάσαμε το λαχείο.
Λοιπόν, δε θα σε κουράσω άλλο για την ώρα, όμως θα επανέλθω. Θα κράζω και θα βρίζω για πάντα μέχρι να καταλάβετε κάποια πράγματα.
Είμαι η Δώρα, είμαι τραγουδίστρια, έχω φούξια μαλλιά και κάμποσα παραπάνω κιλά. Αν ανήκεις στις κατηγορίες ανθρώπων που προανέφερα και κρίνεις το παραμικρό επειδή νιώθεις υπεράνω, ξέρεις που να την βάλεις την υπεροψία σου!
