Δεν έχει διάθεση για τίποτα. Με φώτα σβηστά, δυο κεριά αναμμένα , τον Πουλόπουλο να την συντροφεύει, κουλουριασμένη στην πολυθρόνα, παλεύει να πνίξει συναισθήματα, φόβους και θλίψη, στο ποτήρι κόκκινο κρασί που κρατά. Το κινητό χωρίς ήχο, με φωτισμένη οθόνη και κείνον χαμογελαστό να την κοιτάζει, την ειδοποιεί οτι την καλεί. Δεν το σηκώνει. Τί άλλο να ακούσει; Φτάνει. Στην τρίτη κλήση , χωρίς να μιλήσει , το σηκώνει.
“Ναι, ζω, μη φοβάσαι, δεν αυτοκτόνησα. Αυτό έλειπε δα, να το ήθελες κιόλας. Να καταλάβω τί; Φτάνει που μπόρεσες εσύ. Ναι, τα έχω ξανα ακούσει αυτά. Ωραία και τί θέλεις να κάνω; Έτσι απλά ε; Και επειδή κατάλαβες το λάθος σου; Και επειδή ζήτησες τόσες φορές συγγνώμη; Αλήθεια; Άστο. Μεγάλα λόγια, όπως πάντα. Και στις πράξεις το αντίθετο. Εγώ όμως δε θέλω. Είπα όχι. Καληνύχτα. ”
Η φωτεινή οθόνη ξανά και ξανά και ξανά. Χωρίς αυτόν να χαμογελάει πια. Δεν το σήκωσε. Τί νόημα είχε;
