Μια βδομάδα αργότερα…
Η Βικτώρια στεκόταν μπροστά στη σιδερένια καγκελόπορτα και κοιτούσε το κτίριο που είχε καεί για δεύτερη φορά. Ήταν πλέον ένας σωρός από συντρίμμια. Τίποτα δεν θύμιζε το μεγαλόπρεπο, νεοκλασικό κτίριο που βρισκόταν στη θέση του μερικές μέρες πριν. Η μυρωδιά του καμένου ήταν ακόμα έντονη. Αυτή τη φορά θα έπαιρνε πολύ καιρό μέχρι να αναστηλωθεί. Έκανε να φύγει όταν άκουσε κάποιον να της μιλάει.
«Δεσποινίς…», ένας άντρας στεκόταν πίσω από τα κάγκελα.
Εκείνη στράφηκε προς το μέρος του. Κάτι της θύμιζε, αλλά δεν μπορούσε να προσδιορίσει τι.
«Μήπως χάσατε κάτι;», την ρώτησε.
«Όχι εγώ δεν…», κόμπιασε εκείνη αλλά δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη φράση της.
Ο άντρας είχε ανοίξει την παλάμη του. Μέσα της, βρισκόταν ένας χρυσός σταυρός, περασμένος σε ένα μαύρο κορδόνι. Τον πήρε αμίλητη.
«Τα χαμένα παιδιά, έχουν βρει πλέον το δρόμο τους, κι εσύ βρήκες αυτό που είχες χάσει», της είπε απλά.
Εκείνη τη στιγμή, ένα δυνατό ρεύμα αέρα, σήκωσε τη σκόνη από τα συντρίμμια και η Βικτώρια έκλεισε τα μάτια της για να προστατευτεί. Όταν τα άνοιξε, ο άντρας είχε εξαφανιστεί.
