Ο δρόμος του χειμώνα είναι πάντα ανηφορικός. Σε κάνει να ασθμαίνεις και να ξεφυσάς και να κοντοστέκεσαι κάθε λίγο για να ξαποστάσεις και να ξαναβρείς την ανάσα σου. Ο χειμώνας είναι μια ατελείωτη, βροχερή Δευτέρα που το βράδυ της σε βρίσκει ξέπνοο κι εξαντλημένο να αποζητάς ένα ψέμα να σε νανουρίσει για να κοιμηθείς. Ο Μάρτης στέκει αναποφάσιστος ανάμεσα σε δυο εποχές, σαν το μικρό παιδί σε χωρισμό γονιών και καταλήγει να παίρνει πάντα το μέρος του χειμώνα. Και κάπου εκεί σε βρίσκει ο Απρίλης.
Ο Απρίλης είναι ένα χέρι μαγικό που φαρδαίνει δυο πόντους το στενό ρούχο του χειμώνα. Σου αφήνει επιτέλους λίγο χώρο να πάρεις μια βαθιά ανάσα. Χαλαρώνει τις σφιχτές ραφές που σου πιέζουν τα πλευρά και σου μπουκώνουν τον στέρνο κι αφήνει τον αέρα να κυλήσει και να ποτίσει με τις ευωδιές του τα ναρκωμένα κύτταρα. Γκρεμίζει με πάταγο το κάστρο του χειμώνα, ακούς μέσα σου να πέφτουν οι κεραμοσκεπές του και να λυγίζουν τα δοκάρια του. Κι όλα αυτά από μια χελιδονοφωλιά που χτίσανε αθόρυβα τα πουλιά σε μια κρυφή γωνιά του. Ο Απρίλης λύνει τους κόμπους που υφαίνει ο χειμώνας. Επουλώνει τις εκδορές που αφήνει στο δέρμα το κρύο.
Ο Απρίλης είναι παιδί που τρέχει με μια μπάλα στην αλάνα ένα απόγευμα Σαββάτου. Ξέρεις κατά βάθος πως όσο κι αν τρέξεις δεν θα το φτάσεις κι όμως σου μεταγγίζει μια αίσθηση ακραίας δύναμης. Σε πεισμώνει, σε ανατάσσει. Τόσο που να πιστεύεις ότι μπορείς να τρέξεις μαζί του, να το παραβγείς, ίσως ακόμα και να το πιάσεις. Σε κοροϊδεύει, σε ξεγελά ξανά και ξανά. Αλλά τον συγχωρείς μόνο και μόνο γιατί σε έκανε να νιώσεις, έστω για λίγο, τόσο γενναίος. Σχεδόν ανίκητος.
Ο Απρίλης είναι το αγαπημένο σου άρωμα που έχει από καιρό αποσυρθεί από την αγορά κι έχεις σχεδόν ξεχάσει την αίσθηση που αφήνει στα ρουθούνια σου. Και ξαφνικά κάποιος περαστικός που το φορά περνά φευγαλέα δίπλα σου και σε τυλίγει αναπάντεχα μια κατευναστική αίσθηση οικειότητας και θαλπωρής. Τυλίγεται γύρω σου σαν ζεστή κουβέρτα, σε σκεπάζει σαν ομπρέλα. Σε διαποτίζει με την ελπίδα πως όλα στο τέλος θα πάνε καλά, σε καθησυχάζει, σου διώχνει κάθε φόβο.
Ο Απρίλης είναι τα φρέσκα λουλούδια στο βάζο που δεν έχει ακόμα προλάβει να θολώσει το νερό τους, να μαδήσουν τα πέταλά τους, να τσακίσει ο μίσχος τους. Είναι ένας μαγικός καθρέπτης που σου στέλνει πίσω μια πιο ιδανική αντανάκλαση του εαυτού σου. Αυτήν που σε ψηλώνει πέντε πόντους. Αυτήν με τις λιγότερες ρυτίδες, την πιο μυώδη, την πιο ευθυτενή. Την λιγότερο παραιτημένη. Την πιο μάχιμη. Γιατί αν κάτι ξέρει να κάνει καλά ο Απρίλης, είναι να σου πουλάει ελπίδα.
Ο Απρίλης είναι μια υπόσχεση Ανάστασης μέσα στον γκρίζο ωκεανό της ύπαρξης. Ένα ανοιχτό παράθυρο που σε δροσίζει δίχως να σε παγώνει. Μια κουρτίνα που ίσα που κουνιέται από το απαλό αεράκι. Μια μυροβόλος άνοιξη πριν έρθει ο λίβας του καλοκαιριού και τα κάψει όλα για να ξαναφτιαχτούν από τη αρχή.
Κι αν νιώσεις στο τέλος της μέρας πως σε πρόδωσε γιατί αυτά που μπόρεσες ήταν λιγότερα από εκείνα που συνωμοτικά σου υποσχέθηκε, μην του κρατήσεις κακία. Φτάνει που σε έβγαλε στο δρόμο ένα γλυκό μεσημέρι, κλώτσησες μια πέτρα για να την χαζέψεις να κυλάει στον κατήφορο και σιγομουρμούρισες κάποιο εύθυμο σκοπό.
Ειρήνη Κουτσουβέλη