Thebluez

Είμαι καλά.

Κάθε φορά που με ρωτάνε, αυτό απαντώ, με χαμόγελο, κουνώντας με έμφαση τα χέρια με τα περιποιημένα κόκκινα νύχια, αυτά που κάποτε θαύμαζες. Είμαι καλά, μόνο που καπνίζω πολύ πλέον. Εγώ που κάπνιζα μόνο με τον καφέ μου, θέλω τουλάχιστον δύο πακέτα την ημέρα. Είμαι καλά κι ας βγαίνω το βράδυ για περπάτημα ξεχνώντας να γυρίσω. Κάθομαι με τις ώρες στο παγκάκι χαζεύοντας τη θάλασσα. Η απεραντοσύνη της, που κάποτε μου προξενούσε θαυμασμό, με τρομάζει. Δε μου αρέσει το άγνωστο. Θέλω να ξέρω πού πηγαίνω.

Είμαι καλά.

Και δεν με νοιάζει πλέον τι θα φορέσω για να πάω στη δουλειά. Γι’αυτό φοράω πάντα μαύρα που πάνε με όλα. Είμαι καλά. Γυρίζω το βράδυ στο σπίτι και ανάβω τα αρωματικά στικ που ήταν ξεχασμένα στο συρτάρι επειδή δεν άντεχες τη μυρωδιά. Στο τραπεζάκι στο σαλόνι υπάρχει πάντα ένα μπουκάλι τζιν που με περιμένει. Άλλη μια ξεχασμένη συνήθεια που εγκατέλειψα καθώς τη μισούσες. Και ενώ έλεγες πως με θέλησες για αυτό που ήμουν, όταν έφυγες ανακάλυψα πόσα πράγματα δεν έκανα διότι σε ενοχλούσαν. Το αλκοόλ, το έντονο αιλάινερ στα μάτια, εκείνο το άρωμα που έβρισκες αποπνικτικό. Από κάτι τέτοια ασήμαντα που βαφτίζονται ως ενδιαφέρον ξεκινούν όλα. Κι όταν αποφάσισες να φύγεις τρόμαξα να με αναγνωρίσω. Θεέ μου, πόσο είχα αλλάξει;!

Άργησα πολύ να συνέλθω, δε το κρύβω. Πέντε στάδια ορίζουν οι ειδικοί: Άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, θλίψη κι αποδοχή. Θα προσθέσω και την αναγέννηση ως τελικό στάδιο. Στην αρχή σε μισούσα, τώρα σε ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ διότι μπορεί να μην ήσουν όλα αυτά που πίστευα, ήσουν όμως το δυσκολότερο και το πιο χρήσιμο μάθημα για εμένα. Με σκληρό τρόπο, αλλά δεν πειράζει. Έμαθα.

Γιατί τα πράγματα τα βλέπουμε πάντα αποκρυσταλλωμένα και πεντακάθαρα όταν βρισκόμαστε έξω από τη κατάσταση; Γιατί όχι νωρίτερα; Γιατί διάολε; Λεπτομέρειες θα μου πεις. Μάτια μου, εκεί κρίνεται ο άνθρωπος, στις λεπτομέρειες. Δε χρειάζονται μεγάλες δηλώσεις και κινήσεις. Κάποια πράγματα φαίνονται εξαρχής. Εκείνη η φράση που σε ενόχλησε, η χειρονομία που σε προσέβαλε, η εκτίμηση που περίμενες και δεν έλαβες ποτέ. Εθελοτυφλούμε. Δε θέλουμε να παραδεχτούμε πως κάναμε πάλι λάθος. Πως ενθουσιαστήκαμε για κάτι που αποδείχθηκε πως ήταν μία από τα ίδια. Και στη πορεία δένεσαι, μαθαίνεις να υποχωρείς. Ένα βήμα πίσω, μετά άλλο ένα. Και το χάσμα μεγαλώνει. Και έρχεται η μέρα που συνειδητοποιείς όχι μόνο πως δεν πήρες, αλλά ότι η προσφορά σου δεν αναγνωρίστηκε καν. Και μένεις άδειος.

Πάλι έκανες λάθος. Πάλι τα έδωσες όλα και δεν κράτησες τίποτα για εσένα. Γιατί; Έπειτα από όλα αυτά που έχεις περάσει τίποτα δεν έμαθες; Και τώρα που δε κράτησες τίποτα για εσένα τι θα κάνεις; Τι θα κάνεις τώρα που ο άλλος έφυγε και τα πήρε όλα μαζί του; Κανέναν άλλον, τον εαυτό σου. Αν χάσεις αυτόν χάθηκες. Ακούς; Έκανες τόσο κόπο να τον χτίσεις, να τον θωρακίσεις και θα δώσεις το δικαίωμα σε έναν περαστικό να τον γκρεμίσει; Και η αξιοπρέπειά σου; Πού είναι; Βλέπεις, η διαχωριστική γραμμή μεταξύ εγωισμού κι αξιοπρέπειας μερικές φορές είναι τόσο λεπτή, σχεδόν ανεπαίσθητη και δε μπορείς να τη ξεχωρίσεις. Καλύτερα λοιπόν να σε χρεώσουν τη ταμπέλα του εγωιστή παρά να ποδοπατήσουν την αξία σου.

Μπερδεύτηκες μάτια μου. Οι αγκαλιές ήταν δανεικές, τα φιλιά κλεμμένα, τα όνειρα μονόπλευρα. Δεν ξεβολεύονται οι άνθρωποι εύκολα. Είμαι καλά λοιπόν. Και γιατί να μην είμαι άλλωστε; Ακόμη και όταν με σκότωσαν, δεν αλλοιώθηκα, δεν κατακρεουργήθηκα. Θάφτηκα αλώβητη, με όλες τις τιμές κι έπειτα αναγεννήθηκα. Όλα είναι θέμα επιλογών μάτια μου.