Thebluez

Όμως τα Χριστούγεννα ήρθαν, και μπήκε και η νέα χρονιά. Κι εμείς κάναμε ότι το διασκεδάσαμε. Έβαλα την πιο κοντή, την πιο στενή μου φούστα στο ρεβεγιόν της Πρωτοχρονιάς. Το πιο βαθύ ντεκολτέ. Αφού δεν είμαι μαμά, τουλάχιστον να είμαι γκόμενα. Ήπια αμέτρητα, να πνίξω το μέσα μου που έκλαιγε κι ευχήθηκα να μην ξαναζήσω ποτέ μια τόσο γαμημένη χρονιά.

Κι οι μήνες περνούσαν με εμένα να παραμυθιάζω τον εαυτό μου ότι το ελέγχω, αλλά πού και πού να βλέπω θολά, να με πιάνει ταχύπνοια, να νιώθω ότι πέφτω. Ο οφθαλμίατρος αφού με εξέτασε, μου είπε «μήπως έχεις έντονο άγχος αυτό το διάστημα;». Δεν απάντησα, γιατί είχα βουρκώσει ήδη. «Δες γαμώτο σου, Σμαράγδα τι έκανες στον εαυτό σου!» σκεφτόμουν.  Και πέρασαν κι άλλοι μήνες. Με άγχος, ξέκωλες φούστες και παγωμένη βότκα.

Κι ήρθε η ώρα που, ακριβώς όπως μου το είπε ο γυναικολόγος μου, ένιωσα απλά έτοιμη να το ξανακάνω. Ένα τελευταίο έμβρυο. Τα ρέστα μου. Μόνο που αυτή τη φορά η προετοιμασία ήταν τύπου ρομπότ: αγέλαστα, μεθοδικά, άνοιξε πόδια, κλείσε πόδια, αιμοληψίες, υπέρηχοι, χαμόγελο μηδέν, αισιοδοξία μηδεν. Πάγος.

Έφτασα για την εμβρυομεταφορά με ένα μαύρο παντελόνια και μια γκρι μπλούζα, εντελώς ανέκφραστη. Το κατάλαβαν όλοι: γιατροί, εμβρυολόγος, μαίες, αυτοι μου χαμογελούσαν κι εγώ ήμουν σε στυλ «ξέρω τη διαδικασία, κάντε το να τελειώνουμε». Πήρα ανέκφραστη το υπερηχογράφημα στο σπίτι μου, το έχωσα βαθιά σ’ένα συρτάρι κι έκατσα να δω Φιλαράκια. Και δεν επέτρεψα στον εαυτό μου ούτε τσιμπήματα να νιώσει, ούτε τραβήγματα, ούτε τίποτα. Ο Πάνος στο ίδιο μήκος κύματος. Η μαμά μου κάτι πήγε να ευχηθεί όταν με είδε, πήγε να μου χαϊδέψει την κοιλιά, και της τράβηξα το χέρι.

Όμως όσο κι αν είχα παγώσει το αίμα μου για να μην νιώθω, δεν μπορούσα να πάψω την αγωνία μου στο πρώτο τεστ χοριακής. «128! Συγχαρητήρια!». Εκεί κατάλαβα τι θα πει «συγκρατημένα αισιόδοξη», δεν ήλπιζα τίποτα, δεν φοβόμουν τίποτα, ήμουν πληγωμένη. Κι οι χοριακές πήγαιναν κατ ευχήν (όχι τη δική μου, εγώ τις ευχές τις έκοψα), κι είδαμε και σάκο, κι έπειτα μια λατρευτή βουλίτσα που ήταν το έμβρυο. Ένιωθα τη χαρά μου να πεταρίζει μέσα μου, κι εγώ με τρόμο να την κλείνω σε κλουβιά.

Δεν θα την ξεχάσω εκείνη τη νύχτα, ξημέρωμα πάλι, σαν επανάληψη της χειρότερης ταινίας: μια ελαφρά ενόχληση, κι αίμα. Κόκκινο… Αλλά αυτή τη φορά δεν είχα ουρλιαχτό να βγάλω, ούτε καν δάκρυα όσα θα νόμιζε κανείς. «Πάνω σήκω, έχω αίμα». Βουβαμάρα. Κάθομαι σαν νεκρή στον καναπέ κι απλά περιμένω να πάει πρωί, να πάω στον γιατρό. Στο μυαλό μου μόνο η φράση «Ήταν το τελευταίο μου έμβρυο. Ήταν το τελευταίο μου εμβρυο…».

Στις 9 φτάσαμε στον γιατρό και με συνοπτικές διαδικασίες μπήκα για υπέρηχο. Κοιτάω το ταβάνι και προσπαθώ να μην σκέφτομαι τίποτα. Ξαφνικά ακούγεται παλμός καρδιάς. Ντουπ ντουπ ντουπ…. Με πιάνει τρέμουλο. «Σμάραγδα είναι μέσα το έμβρυο. Ακουμε παλμούς. Ήταν μια μικρή αποκόλληση μονο.». Εκεί ξεκινάνε τα δάκρυά μου, όλα αυτά που έπνιξα πριν.

Για 6 ολόκληρους μήνες ήμουν ξάπλα. Επί τρεις μήνες είχα ανά περιόδους αίμα. Η μαμά μου ήταν ψύχραιμη δίπλα μου, αλλά με την άκρη του ματιού μου την έβλεπα να σκουπίζει κρυφά τα δάκρυά της όταν με έβλεπε να αιμορραγώ. Ξάπλα, με τον φόβο μην πάθει κάτι το έμβρυο. Δεν τολμούσα να ελπίσω τίποτα και δεν ήθελα να έχω αρνητικές σκέψεις κι έτσι ήμουν απλά ένα πλάσμα που ανέπνεε ξαπλωμένο. Έξι μήνες ήμουν σε ένα δωμάτιο κι απλά ανέπνεα και έλεγχα αν έχω αίμα. Έξι μήνες κι ποτέ ποτε ποτέ δεν το είπαμε «μωρό», μόνο «το έμβρυο». Δεν το άντεχα να το θεωρήσω μωρό και να δεθώ, μήπως και πονέσω λιγότερο αν το χάσω κι αυτό.

Το τέλος της εγκυμοσύνης πήγε πολύ καλά, άρχισα και να σηκώνομαι κιόλας. Όμως ουτε καν τότε ήλπιζα. «Γιατί ανησυχείς μωρέ; Ακόμα και τώρα να γεννήσεις, όλα καλά θα είναι, σχεδόν στο μήνα σου είσαι» μου λέγανε, αλλά τι ήξεραν κι αυτοί; Έυκολο να πιστευεις ότι δεν θα συμβεί τίποτα τραγικό, αν δεν πρόκειται για σένα.

Ο επίλογος είναι ευχάριστος. Έχει μια γέννα στην οποία πήγαν όλα καλά. Η δική μου στιγμή της λύτρωσης, η στιγμή που επέτρεψα στον εαυτό μου να πιστέψει ότι τα κατάφερε ήταν η στιγμή που άκουσα τα κλάματά της! Το λατρευτό κλάμα της μόλις γεννήθηκε. Μόνο τότε ηρέμησα. Εκεί εξέπνευσα στην ανάσα που κράταγα 9 μήνες, επιτέλους. Μου τη φέρανε στην αγκαλιά μου, ζαρωμένη, με την άσπρη γλίτσα πάνω της, αηδιαστική και υπέροχη. Η κόρη μου. Το θαύμα μου, το μεγαλύτερο επίτευγμά μου! Την βάλανε στο στήθος μου και άρχισε να ρουφάει, και ανατρίχιασε το μέσα μου. Εσύ είσαι μικρή μου, σε ξέρω!

Για πολύ καιρό, κάθε βράδυ που κοιμόταν, την κοιτάζαμε με τον Πάνο και κλαίγαμε από πάνω της από χαρά. Κάποιες φορές ξυπνούσαμε μεσα στη νύχτα, να σιγουρευτούμε πως όντως έχουμε παιδί, δεν είναι ψέμα!

Το μόνο που είναι ψέμα είναι αυτό που σου λένε όλοι, ότι «μόλις γεννήσεις θα ξεχάσεις τις δυσκολίες που πέρασες». Όχι, δεν τις ξεχνάς. Σε πονούν λιγότερο, αλλά δεν τις ξεχνάς. Κι αναγνωρίζεις με ευκολία και αμέριστη συμπόνοια την αμηχανία και τον πόνο στο βλέμμα μερικών γυναικών  όταν τις ρωτούν «άαααντε τι περιμένετε; Προσπαθείτε για παιδάκι;».

Σελίδες: 1 2 3