Thebluez

Η Ελισάβετ γέννησε πρόσφατα. Κοιτάζει το σώμα της στον καθρέφτη και δεν το αναγνωρίζει. Δοκιμάζει το περσινό μαγιό της. Φρίκη. Πώς θα βγει έτσι στην παραλία; Πώς θα κάνει έρωτα με τον άντρα της; Πώς θα βάλει εκείνο το μικρό, μαύρο φόρεμα ξανά; Κλαίει. Και φοράει ξανά τις φαρδιές πιτζάμες της. Και παίρνει το μπολ με τα πατατάκια και κάθεται να φάει μπροστά στην τηλεόραση. Και κλαίει.

Ο Στάθης στέκεται πίσω από όλους. Είναι όλοι εδώ. Να τον τιμήσουν, να τον ευχαριστήσουν, να τον θαυμάσουν. Σαν σήμερα πριν ένα χρόνο μπήκε στο φλεγόμενο διαμέρισμα και έσωσε το παιδί από βέβαιο και τραγικό θάνατο. Χωρίς να σκεφτεί τις συνέπειες. Χωρίς να υπολογίσει ότι αυτή η ανιδιοτελής πράξη θα του άφηνε ένα παραμορφωμένο πρόσωπο. Παρά τις πλαστικές, η ζημιά συνεχίζει να φαίνεται. Και θα φαίνεται για πάντα. Κι ας μην την βλέπει η γυναίκα του. Κι ας μην την προσέχουν οι συνάδελφοί του. Κι ας τον φίλα γλυκά το δικό του το παιδί. “Τόσο γενναίος, μπαμπά! Σε αγαπώ!”. Κλαίει. Τόσο γενναίος. Τόσο παραμορφωμένος. Τόσο ανιδιοτελής. Τόσο παραμορφωμένος. Κλαίει.

Η Χριστιάνα κοιτάζει την αντανάκλαση του σώματός της στο τζάμι. Έτσι ντυμένο, της αρέσει. Πώς να βάλει όμως κολλητό μπλουζάκι το καλοκαίρι; Το στήθος της δεν υπάρχει. Ο καρκίνος της το στέρησε. Έπρεπε να κάνει ολική αφαίρεση. Για να σώσει τη ζωή της. Και την έσωσε. Κλαίει. “Θα κάνεις πλαστική, κόρη μου, θα γίνει όπως πριν!”. Ναι. Όχι. Το στήθος θα γίνει, αλλά η ίδια όχι ξανά. Όχι όπως πριν. Πάντα θα είναι μισή. Και θα μισεί την αντανάκλασή της. Κλαίει.

Ο Αργύρης πιάνει το μπράτσο του. Μαλθακό. Σαν κλαράκι. Καμία σχέση με του Αντώνη, του κολλητού του. Να έρθεις μαζί μου γυμναστήριο, να πάρεις όγκο. Αρέσει στα κορίτσια. Τα κόκκαλα της λεκάνης του πετάγονται, έτοιμα να σκίσουν το δέρμα του. “Φάε παιδί μου, μισός έμεινες!”. “Έτσι ήμουν πάντα ρε μάνα!”. Ο Αργυράκος, ο τσιλιβίθρας. Κοιτάζει τους μηρούς του. Κλαίει. Αυτά δεν αρέσουν στα κορίτσια, ούτε τα κόκκαλα, ούτε τα κλάματα. Έτσι είναι το σκαρί του. Αλλά δεν το θέλει. Κλαίει.

Θυμάμαι ένα καλοκαίρι που έψαχνα δώρο για την φίλη μου τη Λάνα. Βλέπω σε ένα μαγαζί της συνοικίας μου μια υπέροχη τουνίκ. Μπαίνω μέσα.

– Μήπως έχετε αυτή την τουνίκ σε ταμπά;

Η πωλήτρια και ιδιοκτήτρια με κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω.

– Αυτό βγαίνει μέχρι medium.

Το αμαξίδιο περνάει μπροστά από την καφετέρια. Ακούει τους γνωστούς ψίθυρους.

“Τον χτύπησε αυτοκίνητο. Έμεινε ανάπηρος. Απορώ που βγαίνει κι από το σπίτι. Κάνει και άθλημα. Για τέτοια είναι; Πού το είχε το μυαλό του; Δεν το είδε το αμάξι; Τα τραβάει τώρα η μάνα του. Και γελάει κιόλας. Εγώ θα άνοιγα μια τρύπα και θα κρυβόμουν”.

“Μας κόψατε τα πάντα και θέλετε να σας πληρώνουμε και φόρους. Τα δίνετε στους ξένους και εμείς πεινάμε. Γιατί να με νοιάζει εμένα πώς θα ζήσει αυτός; Να κόψει το λαιμό του και να ζήσει. Ψόφος σε όλους σας. Και σ’ αυτούς που μας φέρατε και θέλετε να στέλνουμε τα παιδιά μας στα ίδια σχολεία με τα δικά τους, τα άρρωστα και μαυριδερά. Άι στο διάολο με τον κάθε μαλάκα”. 

Η λειτουργία τελείωσε. Η εκκλησία άδειασε. Τα πηγαδάκια στήθηκαν στην αυλή. Ψήθηκαν κι οι καφέδες, βουτήχτηκε και το παξιμάδι. “Καλέ, ο γιος της Μάρως είναι τοιούτος; Η Ανθούλα μου το είπε τις προάλλες. Δεν ντρέπεται λίγο, τέτοια περιουσία του άφησε ο πατέρας του κι αντί να την αυγατίσει γυρνάει στα μπαράκια και φιλιέται μέσα στον κόσμο! Τι αφύσικα πράγματα είναι αυτά; Κι η Μάρω; Δεν έχει μια στάλα ντροπή; Να του δώσει τα παπούτσια στο χέρι; Να μην την ρεζιλεύει τουλάχιστον στο χωριό! Έτσι παρασύρονται και τα μικρά παιδιά. Αλλά αυτή φταίει, ούτε μια φορά δεν το πήγε το παιδί στην εκκλησία. Τι ήθος να του διδάξει η άθεη;”

Στέκομαι στην ουρά στο σουπερμάρκετ. Μπροστά μου ένας μαλάκας. Απευθύνεται στην ταμία.

– Τι κάνεις, κορίτσι;

– Καλά, να εδώ στα ίδια.

– Ε, για αυτό κάνεις μόνο, να μετράς τα ρέστα.

Είναι όντως απορίας άξιο, πόσο πολλοί είναι οι άνθρωποι που ντρέπονται για το σώμα τους και πόσο λίγοι αυτοί που θα έπρεπε να ντρέπονται για το μυαλό τους.

Ντροπιαστικά πολλοί.