< : 1α. Ψυχική διάθεση που κυριαρχείται από αισθήματα φιλίας, στοργής, συμπάθειας, τρυφερότητας, αφοσίωσης. ANT μίσος. β. ερωτικό συναίσθημα· έρωτας
Διάβαζε και ξαναδιάβαζε αυτές τις λέξεις, ενώ μες στα αυτιά του σκεφτόταν στίχους. Στίχους για τις πεταλούδες που φτερούγιζαν μέσα του και προσπαθούσε να τις αποφύγει. Στίχους για τα λόγια που βομβάρδιζαν το μυαλό του και δεν τολμούσαν να βγουν.
Στίχους για όλα όσα ένιωθε, αλλά και για τον φόβο που του προξενούσαν. Πρώτη φορά! Πρώτη φορά ένιωθε αυτό το σφίξιμο. Αυτό το καρδιοχτύπι και αυτό το τρέμουλο. Δεν ήξερε πώς να το αντιμετωπίσει. Ήταν μόνος σε μια τεράστια πόλη και ήταν η μοναδική φορά που η μοναξιά του τον τρόμαζε…
Πήρε μολύβι και χαρτί κι άρχισε να γράφει αδιαφορώντας για τις φωνές γύρω του. Τουλάχιστον είχε βρει τον τρόπο να μπαίνει στη φυσαλίδα του. Ξαφνικά, άνοιξε η πόρτα και μπήκε μια κοπέλα φορτωμένη με πράγματα. Δεν έδωσε καμία σημασία στον καθηγητή, αλλά ούτε και στα ενοχλημένα πρόσωπα των συμφοιτητών της. Πήγε και έκατσε δίπλα του και αμέσως το βλέμμα της έπεσε πάνω στους στίχους.
Εκείνος κατάλαβε πως διάβαζε, αλλά δεν τον ενόχλησε. Μετά από αρκετό καιρό ένιωσε κάποιος να του δίνει σημασία και την άφησε να περιπλανηθεί στις λέξεις. Τότε την άκουσε να αναστενάζει και γύρισε να την κοιτάξει…
“Είσαι ερωτευμένος κι εσύ;” τον ρώτησε.
“Είμαι, που να μην ήμουνα” απάντησε αυτός κι έβαλε το κεφάλι του μες στα χέρια του.
Εκείνη τον ακούμπησε στον ώμο και δεν ξαναμίλησαν. Τον άφησε να γράψει τους στίχους και μόλις τελείωσε το μάθημα, πήγαν για καφέ.
Δύο άγνωστοι. Δύο άνθρωποι κάθισαν κάτω από τον ήλιο κι εκείνος άφησε το βάρος της καρδιάς του στα χέρια της.
“Πες μου, πώς γίνεται να ερωτευτώ κάποιον που ποτέ δε θα γίνει δικός μου! Ή μάλλον, πώς γίνεται να ερωτευτώ κάποιον που δε μου επιτρέπεται να ερωτευτώ; Βλέπεις, τα κοινωνικά στερεότυπα καταστρέφουν τον έρωτα! Εγώ νιώθω… Μετά από τόσα χρόνια επέτρεψα στον εαυτό μου να νιώσει χωρίς φόβο. Μακριά από τους δικούς μου. Μακριά από την κοινωνική κατακραυγή και από τα γεμάτα αηδία βλέμματα. Πρώτη φορά! Και δεν είναι ότι δεν έχω ανταπόκριση… Αντιθέτως! Αλλά φοβάμαι και δεν ξέρω το λόγο… Και δεν ξέρω γιατί στα λέω όλα αυτά. Δεν τα έχω πει ποτέ σε κανέναν…”
“Και οι στίχοι;”
“Οι στίχοι είναι η διαφυγή μου. Μέσα από εκείνους βγάζω τον πραγματικό μου εαυτό. Μόνο εκείνοι ξέρουν ποιος είμαι πραγματικά και τι νιώθω!”.
Εκείνος έκανε μια παύση και την κοίταξε. Φαινόταν να ταξιδεύει στις σκέψεις της. Δεν ήθελε να τη διακόψει. Έβγαλε το τετράδιο του και συνέχισε να γράφει στίχους.
“Να γράψεις για εκείνον! Να γράψεις τι νιώθεις και να του το πεις… Δεν είναι κακό, ούτε ντροπή! Ίσα-ίσα… Ο έρωτας δεν έχει φύλο και δε σταματάει μπροστά στα κοινωνικά εμπόδια. Είναι το πιο δυνατό συναίσθημα στον πλανήτη κι εμείς τον γεμίζουμε ταμπέλες. Και είναι άδικο… Ο κόσμος δεν ερωτεύεται πια! Λες και είναι κάτι κακό… Φοβάται να αφεθεί κι εσύ που νιώθεις, κρύβεσαι; Όχι! Βγες μπροστά. Μην κρύβεσαι πια… Χρησιμοποίησε τους στίχους σου για να γράψεις για μια καλύτερη αγάπη!”.
Πήρε τα πράγματά της και έφυγε χωρίς να κοιτάξει πίσω. Δεν την ξαναείδε ποτέ! Δύο λέξεις της μόνο χρειάστηκαν για να βρει το θάρρος να μιλήσει. Δύο μόνο…
Καλύτερη αγάπη! Και αυτή θα ψάξει… Αδιαφορώντας για τους κοινωνικούς κανόνες και τις ταμπέλες.
Γιατί η αγάπη και ο έρωτας χρειάζονται μόνο ανθρώπους και αυτοί έχουν σημασία!
Κατερίνα Μοχράνη