Η δουλειά μου είναι τέτοια που μου επιτρέπει και μου επιβάλλει θα μπορούσα ίσως να πω, να βλέπω τη νύχτα σε όλες της τις εκφάνσεις, το άλλοτε χρυσαφένιο και άλλοτε μουντό σούρουπο πηγαίνοντας, την πλανεύτρα νύχτα μέσα από το τζάμι του μπαρ που εργαζόμουν και φυσικά το δειλό μα ελπιδοφόρο ξημέρωμα που με νανούριζε παράδοξα, καθώς γυρνούσα σπίτι με τα πόδια μετά τη βάρδιά μου. Εκείνο το Σάββατο όμως, ένα συνάχι με κράτησε μέσα μετά από πολύ καιρό. Κάποιος θα έλεγε ότι ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία για χουζούρεμα και ξεκούραση, για έναν φυσιολογικό ύπνο μετά από τόσο καιρό τέλος πάντων. Εγώ όμως αμέσως σκέφτηκα πως είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για παρατήρηση.
Όχι, μη φανταστείς ότι είμαι καμιά περίεργη που χώνει τη μύτη της αδιάκριτα στις ζωές των άλλων αλλά να, μάλλον η δουλειά μου μου έχει αφήσει το κουσούρι να παρατηρώ τους ανθρώπους όσο εκείνοι δε με βλέπουν, προνόμιο του πόστου μιας barwoman. Να παρατηρώ τις κινήσεις και τους ανεπαίσθητους μορφασμούς τους που αυτόματα προέδιδαν αν περνούσαν καλά ή αν η βραδινή τους έξοδος ήταν ένας τρόπος να ξεγελάσουν την πλήξη τους. Απόψε λοιπόν το ενδιαφέρον μου μετατοπίζεται σε πιο homemade καταστάσεις και θύματά μου αντί για τους πελάτες του μπαρ, είναι οι γείτονες μου στην απέναντι πολυκατοικία.
Τρία διαμερίσματα έχουν ανοιχτά παντζούρια και φώτα, αρκετά δυνατά για να μου επιτρέπουν να βλέπω τι συμβαίνει περίπου μέσα από τις τζαμαρίες. Πρώτο διαμέρισμα, του Νίκου και της Μαίρης, ενός ζευγαριού που μένουν εκεί τα τελευταία οχτώ χρόνια με την εξάχρονη κόρη τους την Αναστασία. Για ακόμα ένα Σαββατόβραδο έχουν καλέσει για φαγητό ένα φιλικό τους ζευγάρι που μένει εδώ κοντά, το οποίο έχει ένα αγοράκι στην ηλικία της Αναστασίας. Τα παιδάκια είναι αχώριστοι φίλοι και συμμαθητές και έτσι έτυχε να δέσουν και οι γονείς τους ως παρέα. Έτσι λοιπόν, απόψε το βράδυ ενώ οι μεγάλοι τρώνε και συζητάνε επί ποικίλης ύλης, οι δύο μικροί φίλοι συναρμολογούν στο διπλανό δωμάτιο ένα παζλ, με τα κεφαλάκια τους να ακουμπούν ανεπαίσθητα το ένα το άλλο και χαμόγελα ικανοποίησης που η σκληρή τους δουλειά είχε αρχίσει να αποδίδει, καθώς το παζλ άρχιζε να σχηματίζεται. Μια τέτοια εικόνα αν μη τι άλλο σου ζεσταίνει την καρδιά. Δυο καρδιές λοιπόν φαίνεται πως χτυπούσαν δυνατά και στην γκαρσονιέρα του τέταρτου ορόφου όπου έμενε ο Μιχάλης, ο εικοσάχρονος φοιτητής Βιολογίας που πολλάκις έχω κεράσει σφηνάκια στο μαγαζί.
Σήμερα από ότι φαίνεται έμεινε και αυτός μέσα, καθώς τον βλέπω να χορεύει μπλουζ αγκαλιά με το κορίτσι του, η μουσική δεν ακούγεται ιδιαίτερα από εδώ, αλλά τα βλέμματά τους γεμάτα πάθος και ατόφια έκπληξη μαρτυρούν την πρωτόγνωρη φύση των συναισθημάτων τους. Ομολογώ πως αυτή η εικόνα με κάνει να νοσταλγώ αντίστοιχες αγκαλιές πίσω από μια τζαμαρία, μια δεκαετία πριν. Και με αυτή την γλυκόπικρη αίσθηση λοιπόν, μεταφέρομαι στον δεύτερο όροφο, όπου μένουν ο κύριος Τάσος και η κυρία Αλίκη, ένα ζευγάρι γλυκύτατων ηλικιωμένων, που καμιά φορά μου φέρνουν ζεστή σπανακόπιτα και άλλα εδέσματα, γιατί όπως λέει η κυρία Αλίκη, η δουλειά που κάνω με έχει ρέψει.
Τώρα λοιπόν κάθονται μαζί στον καναπέ χαζεύοντας τηλεόραση, πιασμένοι χέρι χέρι τρυφερά. Ναι, μάλλον τελικά η αγάπη και η έκφρασή της δεν έχουν ηλικία και εποχή, μόνο μορφές. Είτε μέσα από την παιδική αθωότητα, είτε μέσα από το νεανικό πάθος, μέσα ακόμα και από την ώριμη συντροφικότητα, η αγάπη πάντα καταφέρνει να λάμπει όπως το φως που λούζει αυτή τη στιγμή τα δωμάτια των διαμερισμάτων της απέναντι πολυκατοικίας. Αυτή η ξαφνική διαπίστωση με κάνει να τιναχτώ στο άκουσμα του θυροτηλέφωνου.
Από ότι φαίνεται, η βραδινή μου παρατήρηση με έκανε για λίγο μόνο, να ξεχάσω τον φίλο μου, που αυτή τη στιγμή χαμογελάει στην οθόνη δείχνοντάς μου περήφανα ένα μεταλλικό μπολ. Γιατί και μια ζεστή σούπα που σου έφτιαξε το αγόρι σου με συνταγή από το internet μεσάνυχτα του Σαββάτου, είναι σίγουρα μια ατράνταχτη και διαχρονική μορφή αγάπης.
Άριελ