Thebluez

Έρχονται στιγμές που λες κάτι μου λείπει. Ένα μεγαλύτερο σπίτι ίσως, ένα πιο ακριβό αμάξι, μια καλύτερη δουλειά. Τις περισσότερες φορές το κρύβουμε, γιατί ακούμε να λένε πως “άλλοι ζουν χειρότερα”. Έρχεται και η άλλη πλευρά που θα σου πει “Και τι με αυτό; Επειδή ζουν χειρότερα δεν θα διεκδικήσεις εσύ τα καλύτερα;”

Αυτές οι στιγμές που νιώθουμε ότι κάτι μας λείπει, επηρεάζουν τη ζωή μας. Μας κάνουν μελαγχολικούς, να μην μπορούμε να απολαύσουμε τις καθημερινές στιγμές, μας κάνουν να ξαγρυπνάμε στο πιντερστ χαζεύοντας τα ταξίδια και την πολυτελή ζωή κάποιων αγνώστων.

Μας κάνουν να μαλώνουμε με το σύντροφό μας που μας “εγκλώβισε” σε μια μέση οικογένεια ή με αυτές τις σκέψεις να τον αντιμετωπίζουμε απαξιωτικά. Μας κάνουν να υποτιμάμε τα παιδιά μας που δεν είναι αντάξια των βαθμών και των επιδόσεων που θα θέλαμε.

Ακόμα να αντιμετωπίζουμε έτσι και τους φίλους μας όταν δεν έχουν “αξιοπρεπή” εργασία, δικό τους σπίτι, ολοκληρωμένη οικογένεια, ακριβά γούστα.

Πόσο μας καθορίζει σαν ανθρώπους η εργασία; Η δουλειά που κάνει ο άλλος θεωρείται από πολλούς ως το βασικό στοιχείο που τον αντιπροσωπεύει. Πολλοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν με αυτό το κριτήριο τους υπόλοιπους.

Η αλήθεια είναι ότι έχουμε μάθει να μετράμε την παραγωγικότητα ενός ανθρώπου με βάση τη δουλειά του. Αν δεν δουλεύει, για χίλιους λόγους, δεν μπορεί να είναι ενεργό μέλος στην κοινωνία, να προσφέρει, να αφήσει το στίγμα του στο πέρασμά του.

Το σχεδιάγραμμα της ζωής μας το έχουν φτιάξει ήδη. Γέννηση, σχολείο, δουλειά, θάνατος. Τι μεσολαβεί, ποιες είναι οι επιλογές μας;

Στη σημερινή εποχή δεν είναι εύκολο για έναν άνθρωπο να μην εργάζεται, αλλά είναι πανεύκολο να κρύβει τα κενά του νιώθοντας σημαντικός μόνο από αυτό. Δεν μας κάνει ανθρώπους η δουλειά όταν δεν αφιερώνουμε ποιοτική ώρα στο παιδί μας, βοήθεια σε έναν ηλικιωμένο, ένα πιάτο φαΐ σε ένα αδέσποτο, έστω μια καλημέρα στο γείτονα σου.

Δεν μας αφήνουν οι πειρασμοί. Ο γείτονας είναι κατσούφης, το αδέσποτο άρρωστο, ο ηλικιωμένος γκρινιάρης, το παιδί ζωηρό.

Προτιμούμε την εικονική πραγματικότητα. Τα υλικά όνειρα που δεν τελειώνουν ποτέ. Γιατί όσο και να τρώμε την ύλη, πάντα πεινασμένοι θα μένουμε. Όσο και να ζηλεύουμε τα κτήρια, τα κότερα, τα ρούχα, πάντα αυτά που είναι άξια θαυμασμού θα είναι οι πνευματικές αρετές.

Είναι επιλογή να πάρουμε σαν δώρο από έναν άνθρωπο το γούστο του ή το χαμόγελό του. Μπορούμε να πάρουμε και τα δύο βέβαια. Το γούστο θα μας μείνει στα διακοσμητικά, αλλά το χαμόγελο θα φύγει από τα χείλη μας, αν δεν δουλέψουμε το μέσα μας.

Είναι επιλογή να ζηλέψουμε την καλοσύνη, την εγκράτεια, την ειλικρίνεια, την τιμιότητα, την αγάπη. Αλλά αυτά δεν είναι τα εύκολα. Τα εύκολα είναι όσα αποκτούνται με χρήματα. Όσα αποκτάμε με το μυαλό, την καρδιά, με κατάθεση ψυχής, αυτά είναι που μας ζορίζουν.

Αν έχουμε επιλογή την τηλεόραση ή ένα βιβλίο θα δούμε τηλεόραση.

Το μυαλό μας δεν θα φάει.

Αν έχουμε επιλογή να γίνουμε πιο πλούσιοι ή πιο καλοί άνθρωποι, θα διαλέξουμε τα χρήματα.

Η ψυχή μας δεν θα φάει.

Τι άλλο θέλει άλλωστε ο πειρασμός;

Να κυνηγάμε να γεμίσουμε το υλικό κενό, την πλαστή ευτυχία.

Να καταλήγουμε σε αδιέξοδα, σε υποθέσεις που μας παραλύουν, σε μίζερες προσπάθειες να γεμίσουμε το κενό μας με ύλη.

Πότε θα καταλάβουμε ότι η καλύτερη επένδυση που μπορούμε να κάνουμε ποτέ είναι στον εαυτό μας, να τον φροντίσουμε, να τον ακούσουμε, να τον εκπαιδεύσουμε, να τον αγαπήσουμε1

Ό,τι και να έρθει, δεν θα μας πάρει το μέσα μας. Ό,τι και να έρθει, δεν θα μας ρίξει. Δεν απογοητεύουμε και δεν απογοητευόμαστε.

Ο πειρασμός προσπαθεί να μας πει ότι είμαστε λίγοι, ανάξιοι, θέλει την στεναχώρια μας κάθε στιγμή, ναι υπάρχουν άνθρωποι που δυσκολεύονται πια να χαμογελάσουν. Και πόσοι χαμογελούν ψεύτικα.

Είχα δει, πριν καιρό, την τελευταία συνέντευξη του αγαπημένου μου τραγουδιστή από όταν ήμουν στην εφηβεία και η δημοσιογράφος τον είχε πει «φωτεινό». Χαμογελούσε σε όλη τη διάρκεια της συνέντευξης. Λίγες μέρες μετά αυτοκτόνησε. Κανείς δεν είδε τι έκρυβε πίσω από αυτό το χαμόγελο.

Δεν υπάρχει λοιπόν λόγος να μπαίνουμε στον πειρασμό να ζηλεύουμε τις ανέσεις κάποιου, ούτε να πασχίζουμε μια ζωή να τις αποκτήσουμε. Γιατί αυτές δεν γεμίζουν πραγματικά κανένα κομμάτι του εαυτού μας.

Να κοιτάμε τι μπορεί να μας δώσει ένας άνθρωπος από μέσα του. Από τα βάθη της ψυχής του, από το καταφύγιο του μυαλού του. Να κοιτάμε τι μπορούμε και εμείς να δώσουμε από την δική μας ψυχή.

Στο τέλος της ημέρας, όταν πάμε να κοιμηθούμε, εκεί που οι σκέψεις έρχονται σαν σβούρες, τι από όλα αυτά μας κάνει να νιώθουμε αγαλλίαση;

Είμαστε όλη μέρα στην τσίτα, στα νεύρα, αρπαζόμαστε με το παραμικρό. Και όταν ακούμε έναν άνθρωπο ήρεμο να μας μιλά, ρωτάμε τι έχει; Γιατί σκεφτόμαστε για αν είναι ήρεμος κάτι έχει. Γιατί να μην είναι τσιτωμένος; Τι θα πει ένας άνθρωπος να είναι ήσυχος, πράος, γαλήνιος;

Μετά από μια χρονιά τόσο έντονη για όλους, ίσως είναι καιρός να μάθουμε τι είναι η ψυχική και πνευματική ηρεμία.

Να πάρουμε επιτέλους εκείνο το βιβλίο στα χέρια μας, που έχει τόσα να μας προσφέρει, έναν υπέροχο κόσμο να χαθούμε, εκεί να δεις ταξίδι!

Να πάρουμε τηλέφωνο εκείνη τη φίλη που θα χαρεί όταν ακούσει τη φωνή μας. Να χαμογελάσουμε στο γείτονα, θα του φτιάξουμε τη μέρα. Να κρατήσουμε αγκαλιά το σύντροφό μας, χωρίς εγωισμούς στη μέση.

Να πάρουμε λίγη τροφή για εκείνο το αδέσποτο, να παρατείνουμε άλλη μια μέρα τη ζωή του. Πόσο απλό είναι.

Να πούμε ευχαριστώ στη δασκάλα που κάνει αγώνα, στη μαμά μας που υποφέρει από τύψεις για τα λάθη της και δεν λέει κουβέντα, στον μπαμπά μας που μας στήριξε όταν κανείς άλλος δεν το έκανε. Στα αδέρφια μας που μας σκέφτονται πάντα, τι όμορφο να σε σκέφτεται κάποιος.

Να δώσουμε και να πάρουμε, όχι έτσι όπως βλέπουμε γύρω μας, στην κοινωνία, όλα για τα χρήματα, τη δόξα, την ικανοποίηση της απληστίας.