Δεν ξέρω γιατί γράφω, δεν ξέρω γιατί θυμάμαι, δεν ξέρω γιατί ξεχνώ. Η επιλεκτική μνήμη μου με κουράζει, σαν να κρύβω ένα σκανδαλιάρικο μωρό μέσα μου, που κάνει ό,τι θέλει στην παιδική χαρά του μυαλού μου, πότε τσαλακώνει, πότε πετά και πότε ανασύρει αναμνήσεις. Πιο παλιά εκνευριζόμουν που δε θυμόμουν πράγματα/ονόματα/μέρη και υπέθετα πως αυτό θα βελτιωθεί με τον καιρό. Τώρα πια το αποδέχτηκα, ίσως κατέληξα να το εκμεταλλεύομαι κιόλας, όντας ελάχιστα κοινωνική, για να τους χαιρετώ όλους στο δρόμο, ειδικά τους πιο πολλούς που δε θυμάμαι! Και κυρίως για να τους μεταλλάσσω όπως θέλω εγώ στον γραπτό λόγο!
Δεν ξέρω γιατί γράφω. Σίγουρα δεν με κάνει να νιώθω καλύτερα αφού έτσι διυλίζω το παραμικρό! Μάλλον με κάνει να αμελώ! Να αμελώ την πραγματικότητα, τον χαμό γύρω μου, να κλείνομαι σε ένα κουκούλι και να αραδιάζω μουτζούρες ανόητες, αλλά τόσο ξαλαφρωτικές! Λες και οι λέξεις είναι νερό καταρράχτη που μπαίνεις από κάτω κι νιώθεις ελεύθερος, νιώθεις αλλιώς, νιώθεις καθαρός! Υποθέτω ότι τελικά μάλλον είναι λίγο εκδικητικό να βγάζω έτσι τα απωθημένα μου και η πιο χαζή παρηγοριά σε ότι συμβαίνει. Θα δεις, θα σε γράψω εγώ μετά, λέω κατάμουτρα στην καθημερινότητά μου και της χαμογελώ πονηρά, νιώθοντας ότι δεν την νικάω μεν, αλλά την χωράω σε δυο αράδες! Σαν τα κουτάβια που δεν μπορούν να εκφράσουν την αγάπη τους με λόγια και γλύφουν! Έτσι κι εγώ, ότι με πνίγει, με χαροποιεί, με εντυπωσιάζει, με νευριάζει και δεν αντιδρώ όπως θα ήθελα, το φέρνω μετά αντιμέτωπο με τις λέξεις και νιώθω, ότι το στρώνω το άτιμο!
Δεν ξέρω γιατί αγαπώ. Αλλά εδώ είναι η πηγή όλων! Ακόμα χειρότερα γιατί επέλεξα να αγαπώ και ποιους! Και εννοώ πως αν έβαζα την λογική κάτω από την αρχή, όλα θα ήταν αλλιώς. Θα ήταν καλύτερα όμως; Αμφιβάλλω! Βλέπεις η αγάπη δεν θέλει σκέψη, θέλει μόνο πολύ έννοια και αυτό πάντα πονά, ακόμα και στις καλύτερες περιπτώσεις! Ούτε αν αξίζει τον κόπο ξέρω! Μέσα από αυτήν όμως, όλοι πρέπει να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι για τον εαυτό μας κι για το αντικείμενο της αγάπης μας! Τώρα αν δε βελτιώνεται ο άλλος δε φταίω εγώ που αγαπώ! Άλλωστε μπορεί να θέλει στα δικά μου μάτια καλυτέρευση, στα δικά του να είναι ήδη τέλειος! Σαν εμένα δηλαδή! Στο κάτω κάτω αν μπορούσα να κλειδώσω συναισθηματικά, να γίνω ψυχρή, υπολογίστρια, ακόμα κι αν τα κατάφερνα να επιβιώσω χωρίς αγάπη, θα ήταν σαν φαΐ χωρίς αλάτι: ζωή άνοστη παντού!
Οπότε έχω την πρώτη γνώση της ημέρας: ξέρω γιατί δεν πνίγω τον άνδρα μου! Γιατί τον αγαπώ! Και γιατί είναι και 2 μέτρα, πως να τον κρύψω μετά, θα κοψομεσιαστώ! Που να ψάχνω συνεργό, εδώ από σπόντα έσμιξα με τον ίδιο. Ο οποίος, σχεδόν 16 ώρες τη μέρα είναι σωστός, εργατικός, νοικοκύρης, ο νούμερο ένα σύζυγος αν όχι του κόσμου, της χώρας σίγουρα! Τις 8 από αυτές δουλεύει και τις άλλες 8 κοιμάται ροχαλίζοντας, αλλά επειδή με ή χωρίς υπόκρουση τρακτέρ, είμαι δύσκολη στον ύπνο, του το χαρίζω. Στο υπόλοιπο 4ωρο, περιορίζω λίγο την εμβέλεια του, ή μάλλον την αντοχή μου, στο «ο καλύτερος της ενορίας»( επειδή δεν ξέρω τον παπά)! Τώρα στο 4ωρο που απομένει, ή θα γίνει στιγμιαία παγκόσμια η τελειότητά του, ή θα περιοριστεί μετά βίας στο οικοδομικό τετράγωνο (το οποίο περιλαμβάνει 4 ζευγάρια και μια χήρα). Εδώ θα αναφέρω για λόγους αντικειμενικότητας και την απάντηση κάθε άνδρα σε όλα τα ζητήματα, δηλαδή το πρόβλημα (δεν) είναι σεξουαλικό!
Σοβαρά τώρα, όποιος έχει φανταστική υπέροχη σχέση, χωρίς σκαμπανεβάσματα που όλα είναι μέλι γάλα, ή είναι μεγάλος κερατάς ή φάντασμα που ζει στον παράδεισο με το ταίρι του! Δεν μπορώ ούτε καν να ονειρευτώ υγιή ανθρώπινη συμβίωση σε γυάλα απόλυτης ηρεμίας.
Εδώ τον εαυτό σου, δεν λέω το παιδί σου, θες να σκαμπιλίσεις ώρες-ώρες, όχι τον αγαπημένο σου! Δεν παύεις να τον λατρεύεις, επειδή ταυτόχρονα θες να τον βάλεις κάτω και να τον πλακώσεις στο ξύλο! Φυσικά και δεν το κάνεις! Εγώ, άμα μου χαμογελάσει, όσο κι να θέλω να το κρατήσω μανιάτικο, με καταφέρνει ο άτιμος! Ακόμα! Και το εκμεταλλεύεται! Αντιθέτως άμα με συγχύσει πολύ, μπορεί και να δακρύσω. Και μιλάμε δεν κλαίω καθόλου μα καθόλου εύκολα! Γι’ αυτό εκεί με κοροϊδεύει, είναι το οξύμωρο του πράγματος! Τότε, εγώ λέω από μέσα μου, θα δεις, θα σε γράψω μετά εγώ. Και αυτό κάνω τώρα. Και όλα δείχνουν καλύτερα και τον αγαπώ πιο πολύ! Καμιά φορά και όλον τον υπόλοιπό κόσμο, αλλά ευτυχώς κρατά ελάχιστα, αλλιώς δε θα ξανάγραφα ποτέ!
ΥΓ. Και άμα του δώσω να διαβάσει αυτήν τη σελίδα, θα τη διπλώσει προσεκτικά στα τέσσερα, μήπως χρειαστεί την πίσω λευκή όψη, θα πει άστο για αργότερα (για την άλλη ζωή εννοεί) και θα ξαναβυθιστεί στην αθλητική, έχοντας και πρόχειρο χαρτάκι για σημειώσεις!
Μαρίτσα Καρά