Thebluez

Όταν ήρθε για πρώτη φορά στο εργαστήρι γλυπτικής, ένιωσα λίγο περίεργα. Λες και κάποιος ρουφούσε όλο το οξυγόνο μου. Λες και κάποιος απορροφούσε όλο το φως. Δεν μου ήταν ευχάριστη παρουσία, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Δεν μπορούσα να τον αποφύγω. Έτυχε να είναι το δικό μου μοντέλο. Έτυχε να είναι εκείνος ο μοναδικός τρόπος να κερδίσω αυτόν τον ετήσιο διαγωνισμό. Έτυχε να στηριχτώ πάνω του για να κερδίσω την πολυπόθητη υποτροφία και να φύγω στο εξωτερικό. Έτυχε…

Προσπαθούσα μερόνυχτα να αποτυπώσω στο χαρτί το ιδανικό που είχα μπροστά μου, αλλά αδυνατούσα. Προσπαθούσα ώρες να βρω τον τρόπο να φτιάξω το τέλειο καλούπι ώστε να πετύχω το αντίγραφό του. Δεν μπορούσα… Το πρόσωπό του, παγίδα για τον κάθε καλλιτέχνη. Το σώμα του, ο χάρτης προς την επιτυχία μου. Ήξερα πως αν έβρισκα τον τρόπο να αποτυπώσω το κορμί του πιστά, θα ήμουν πρώτη. Ήμουν πρώτη! Απλώς έπρεπε να το αποδείξω και για την τέχνη μου θα έκανα τα πάντα…

Τα μαλλιά του μακριά. Μαύρα. Χυτά στους ώμους. Τα μάτια του, ένα βαθύ μπλε. Σε τραβούσαν μαζί τους πριν προλάβεις να πάρεις ανάσα. Ο πνιγμός δεν αργούσε. Το πρόσωπό του αψεγάδιαστο. Τα ζυγωματικά του λες και ήταν τοποθετημένα με χάρακα. Το πιγούνι και η μύτη του σε απόλυτη αρμονία. Τα χείλη του… Τα χείλη του ήταν μαγνητικά τέλεια. Ευθυγραμμισμένα και γεμάτα τόσο όσο χρειάζεται για να τα δαγκώνεις. Το πιο όμορφο πρόσωπο.
Κρίμα που δεν κατάφερα ποτέ να το τελειώσω…

Αυτό το σώμα όμως πώς να καλουπωθεί; Τα χέρια του μπορούσαν να τυλίξουν σφιχτά καθετί και να το κρατήσουν εκεί για πάντα. Τα πόδια του μακριά και δυνατά. Ο κορμός του ζωγραφιστός. Μπορούσες να μετρήσεις κάθε οστό και ν’ αγγίξεις κάθε μυ. Η πλάτη του κάλυπτε όλη την επιφάνεια. Ο λαιμός του ψηλός και γερός. Κάθε φορά που τον άγγιζα ένιωθα τη δύναμη που διαπερνούσε όλο του το κορμί. Αερικό…

Την πρώτη φορά που κάναμε έρωτα, άφησα το σώμα μου να μελετήσει κάθε σημείο του κορμιού του. Ίσως έτσι να αποτυπωνόταν καλύτερα στη μνήμη μου κι έπειτα στο χαρτί. Ίσως να έβρισκα τον τρόπο να κάνω το καλούπι. Τη δεύτερη φορά, τον άφησα να περιπλανηθεί στα δικά μου άδυτα. Ίσως έτσι να ανέλυα την ψυχοσύνθεσή του και πολύ πιθανόν να κατάφερνα να φτιάξω το καλούπι. Το μόνο που μ’ ένοιαζε ήταν το καλούπι!

Κάθε φορά που ενωνόμασταν για μένα ήταν μια εξερεύνηση. Ήταν ένας τρόπος να βρω το δρόμο προς την επιτυχία. Ένας τρόπος να αποδείξω πως εγώ είμαι και κανένας άλλος. Κάθε κορύφωση και μια απόδειξη πως μπορώ. Κάθε ανάσα, ο λόγος για να συνεχίζω. Κάθε φορά πλησίαζα όλο και περισσότερο… Όλο και περισσότερο…
Κι αυτό για μήνες. Μέχρι να πετύχω το τέλειο. Το αψεγάδιαστο. Μέχρι να αποτυπώσω εκείνον!

Το μωρό δεν άργησε να έρθει. Για έναν καλλιτέχνη καθετί ελεύθερο αποτελεί λόγο ύπαρξης. Του το είπα. Χάρηκε. Ήθελε να μείνουμε μαζί. Να μεγαλώσουμε το παιδί μας και να είμαστε μια ευτυχισμένη οικογένεια. Γέλασα. Πώς θα μπορούσα ν’ αγγίξω το Θεό, αν υπήρχε ένα παιδί; Πώς θα πετύχαινα; Και ποιος θα ήταν άξιος να σταθεί στο πλάι μου; Αυτός όχι. Για μένα ήταν απλά η πηγή ηδονής. Της καλλιτεχνικής μου ηδονής.
Κάθε κύτταρο και κάθε στάλα απ’ το αίμα του μου ήταν πολύτιμη για να πετύχω… Μόνο αυτός ο στόχος! Η κορυφή.

Ξαφνικά, άρχισε να φωνάζει και να χτυπιέται. Τόσους μήνες μαζί και ποτέ δεν τον είχα δει έτσι. Δε μου άρεσε. Απ’ τα νεύρα του ζάρωσε το πρόσωπό του. Ρυτίδες γύρω απ’ τα μάτια και στο μέτωπο. Φλέβες να πάλλονται στο λαιμό και χέρια να τρέμουν. Συσπάσεις στην κοιλιά. Απαίσιο θέαμα. Του ζήτησα να φύγει και να μην ξαναγυρίσει. Δεν ήθελα κάτι ελαττωματικό για καλούπι.

Το επόμενο πρωί ξεφορτώθηκα κάθε περιττό. Κάθε εμπόδιο προς την καριέρα μου. Όταν του το ανακοίνωσα, άρχισε να κλαίει. Είχε λέει ερωτευτεί την παράνοιά μου και προσπάθησε να με σώσει από τον ίδιο μου τον εαυτό. Άρχισα να γελάω. Κανείς δεν τον ξαναείδε.

Μόλις γύρισα σπίτι, πήρα τη θέση μου στην καρέκλα. Είχα ό,τι χρειαζόμουν. Άρχισα να φτιάχνω… Και να φτιάχνω! Δεν ξέρω πόσες μέρες χρειάστηκε, αλλά ούτε μ’ ένοιαζε. Μόλις τελείωσα, έκανα πίσω και το κοίταξα. Ένα άγαλμα χωρίς κεφάλι και με δύο μεγάλες χαρακιές. Μια στην καρδιά και μια στην κοιλιά. Η μια να συμβολίζει κάτι που ποτέ δε θα έρθει και η άλλη κάτι που κατέστρεψα. Η τελειότητα. Τίποτα που να του μοιάζει και τα πάντα που να τον θυμίζουν.