Η Γωγώ, μόλις που πρόλαβε να βγάλει το ταψί από το φουρνάκι, πριν γίνει πραγματικό κάρβουνο. Το ακούμπησε πάνω στον πάγκο λαχανιασμένη και πήρε μια βαθιά ανάσα από την μύτη, εκπνέοντας σιγά σιγά από το στόμα. Μετά άλλη μία.
Γύρισε και κοίταξε το κοτόπουλο με τις πατάτες, τα οποία μόλις που αναγνωρίζονταν, καθώς είχαν αρπάξει για τα καλά. Τα είχε βάλει να ψηθούν και μετά πήγε στο απέναντι δωμάτιο της εστίας, στην φίλη της, την Μαρία, για λίγη κουβεντούλα και κουτσομπολιό. Ε, και μετά ξεχάστηκε.
Πετάχτηκε πάνω, ενώ η Μαρία της έλεγε τα τελευταία κατορθώματα μιας συμφοιτήτριάς τους, η οποία ήταν πάλι “ερωτευμένη” και έτρεξε πίσω στο δωμάτιο. Πανικοβλήθηκε διαπιστώνοντας ότι μια ευδιάκριτη μυρωδιά καμένου ερχόταν από μέσα. Ευτυχώς δεν είχε καταστραφεί, αλλά η όψη και η μυρωδιά του φαγητού δεν σε προδιέθεταν να το φας.
Έβγαλε τα κίτρινα, με κόκκινα πουά, γάντια κουζίνας και πήγε στο μικρό μπάνιο, να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό της. Κοιτάζοντας το είδωλό της στον καθρέφτη, είδε ότι τα μάτια της ήταν γουρλωμένα και λίγο θολά, μάλλον από τον πανικό.
Όταν βγήκε, πήγε να μαζέψει το φαγητό και τα γάντια, αλλά πρόσεξε αμέσως ότι το ένα από αυτά έλειπε. Μια γρήγορη ματιά τριγύρω στον πάγκο και στο νεροχύτη, αλλά και στο πάτωμα, έδειξαν ότι το γάντι δεν βρισκόταν πουθενά. Έψαξε όλο το μικροσκοπικό κουζινάκι και το δωμάτιο. Και μετά στο μπάνιο. Πουθενά. Το γάντι είχε εξαφανιστεί.
Η Γωγώ άρχισε να αισθάνεται άβολα. Θα μπορούσε να της το είχε πάρει κάποιος; Προφανώς όχι. Μόλις τα είχε χρησιμοποιήσει και…
“Γωγώ, εντάξει το φαγητό; Το σώσαμε ή θα την βγάλουμε με αυγά πάλι;” ακούστηκε η φωνή της Μαρίας, η οποία είχε έρθει να ελέγξει τι γίνεται.
“Σχεδόν το σώσαμε, αλλά… τι περίεργο, χάθηκε το ένα γάντι της κουζίνας. Μόλις τα χρησιμοποίησα, πώς γίνεται;”
“Είσαι σίγουρη; Μήπως το έβαλες κάπου αλλού;”
“Όχι, αφού σου λέω, μόλις έβγαλα το φαγητό από τον φούρνο!”
“Μήπως έπεσε από το παράθυρο; Πάμε να δούμε στην αυλή.”
Τα κορίτσια κατέβηκαν στην αυλή και έψαξαν, μάταια, το γάντι για κανένα δεκάλεπτο. Έπειτα τα παράτησαν και ανέβηκαν στο δωμάτιο. Καθώς μπήκαν μέσα, η Γωγώ ένιωθε υπερβολικά ζεστή και ιδρωμένη. Δεν καταλάβαινε τι είχε συμβεί. Τα γάντια της κουζίνας δεν χάνονται στα καλά καθούμενα κι εξάλλου…
Το είδε ξαφνικά μπροστά της. Στην αρχή, δεν κατάλαβε ακριβώς τι ήταν. Σκέφτηκε πως ήταν το άλλο γάντι. Όμως εκείνο βρισκόταν εκεί που το είχε αφήσει, πάνω στον πάγκο, ενώ αυτό ήταν κρεμασμένο στην λαβή του φούρνου. Δεν το έβαζε ποτέ εκεί. Πλησίασε και διαπίστωσε ότι ήταν λερωμένο, όπως ήταν λερωμένο και το χαλάκι από κάτω. Το γάντι δεν ήταν απλά λερωμένο, ήταν μουλιασμένο με κάτι σκούρο κόκκινο… Ό,τι κι αν ήταν, έσταζε στο χαλί με ένα μονότονο ήχο, έναν ήχο, τον οποίο θα άκουγε στους εφιάλτες της για πάντα.
“Χριστέ μου, αίμα, είναι αίμα!”
Το δωμάτιο έμοιαζε ξαφνικά να στενεύει απότομα και το μόνο που μπορούσε να δει πλέον, ήταν το παχύρρευστο υγρό που έτρεχε από το γάντι στο χαλί όλο και πιο πολύ, όλο και πιο κόκκινο…
Ουρλιαχτά έσκισαν τον αέρα και όταν έπεσε κάτω, λίγο πριν λιποθυμήσει, διαπίστωσε ότι προέρχονταν από το δικό της στόμα.
*****
“Δεν έχει συνέλθει ακόμη από την ηρεμιστική ένεση που της κάναμε. Μπορεί να πάρει μερικές ώρες. Έχετε ειδοποιήσει τους γονείς της;”
“Ναι γιατρέ, βέβαια, ήταν το πρώτο πράγμα που έκανα.” είπε η Μαρία, “Αλλά επειδή μένουν μακριά, σε ένα χωριό της Ηλείας, θα αργήσουν να φτάσουν Γιάννενα. Θα μείνω εγώ μαζί της μέχρι τότε.”
“Εντάξει τότε. Μια άλλη ερώτηση… Μπορείτε να μας ξαναπείτε ακριβώς τι έγινε, λίγο πριν λιποθυμήσει η δεσποινίς Λαμπρινού; Για να έχουμε μια ιδέα του τι μπορεί να της συνέβη, για να πυροδοτήσει μια τέτοια κρίση.”
“Ναι…” έκανε σκεπτικά η Μαρία, “να σας πω, αν και δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε. Μιλούσαμε στο δωμάτιό μου, όταν ξαφνικά πετάχτηκε πάνω φωνάζοντας ότι ξέχασε το φαγητό στο φούρνο. Μετά από λίγο, πήγα να δω τι έγινε και η Γωγώ μου είπε ότι είχε χάσει το ένα γάντι της κουζίνας, ξέρετε αυτά που φοράμε για να μην κάψουμε τα χέρια μας. Ήταν πολύ αναστατωμένη και της είπα να πάμε στην αυλή να ψάξουμε, μήπως είχε πέσει κάτω. Όμως το γάντι δεν ήταν πουθενά. Μετά γυρίσαμε στο δωμάτιό της και όταν μπήκαμε, η Γωγώ άρχισε να φέρεται αλλόκοτα.”
“Αλλόκοτα; Τι έκανε δηλαδή;”
“Πλησίασε το φουρνάκι με γουρλωμένα μάτια κι έκανε σαν να είδε φάντασμα. Την ρώτησα ξανά και ξανά τι έτρεχε. Δεν με άκουγε, ήταν σαν να είχε χάσει τελείως επαφή με την πραγματικότητα. Και ξαφνικά άρχισε να ουρλιάζει δυνατά και σπαρακτικά. Μου κόπηκαν τα πόδια από τον φόβο!”
“Δεν έδωσε την παραμικρή ιδέα για το τι της συνέβαινε;”
“Όχι. Το μόνο που φώναξε κάποια στιγμή ή το μόνο που μπόρεσα να ξεχωρίσω εγώ, ήταν η λέξη “αίμα”.”
“Αλλά δεν υπήρχε αίμα τριγύρω;”
“Όχι, πουθενά. Μόνο το ταψί με το φαγητό άθικτο και το ένα γάντι της κουζίνας. Τίποτε άλλο.”
” Και μήπως γνωρίζετε εάν της έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν να πάθει τέτοιου είδους κρίση;”
“Βασικά ναι… δηλαδή εγώ δεν την έχω δει να παθαίνει κάτι τέτοιο, αλλά πριν κανένα μήνα, όταν γυρίσαμε από τις διακοπές, η μαμά της μου είπε να την προσέχω, γιατί το καλοκαίρι είχε πάθει μια δυο κρίσεις πανικού. Μου είπε ότι δεν ήταν κάτι σοβαρό, απλά συνέβαινε όταν η Γωγώ ήταν στρεσαρισμένη.”
“Η ίδια δεν σας είπε τίποτα;”
“Όχι. Και δεν θέλησα να την ρωτήσω. Σκέφτηκα ότι θα μου μιλούσε η ίδια, όταν θα ήταν έτοιμη.”
“Μάλιστα… Σας ευχαριστώ πολύ δεσποινίς Σωτηριάδου. Όταν ξυπνήσει θα σας ειδοποιήσουμε. Θα τα ξαναπούμε.”
Η Μαρία στάθηκε για λίγο ακίνητη, σκεπτόμενη μήπως έπρεπε να είχε δει κάτι νωρίτερα, ώστε να είχε βοηθήσει την φίλη της. Όμως πραγματικά φαινόταν απόλυτα φυσιολογική, η Γωγώ που ήξερε εδώ και τρία χρόνια, που πήγαιναν μαζί στα μαθήματα, έπιναν ατέλειωτους καφέδες στο κυλικείο της σχολής, διασκέδαζαν μέχρι το πρωί τα σαββατοκύριακα. Τι θα μπορούσε να της συμβαίνει;
Καθώς γύρισε να μπει στο δωμάτιο, πέταξε στον κάδο που βρισκόταν δίπλα, το πλαστικό ποτήρι του απαίσιου καφέ που έπινε, χωρίς να προσέξει το ζωηρό κιτρινόχρωμο γάντι με τα κόκκινα πουά, λεκιασμένο από κάτι κόκκινο σκούρο, να κείτεται ξεχασμένο στον πάτο του κάδου.
Παναγιώτα Σούρλα