Πλησιάζουν Χριστούγεννα, μικρέ μου! Η αγαπημένη, λαμπερή, μαγική γιορτή μικρών και μεγάλων. Η γέννηση του Χριστού μας. Σήμερα θέλω να σου πω για ένα ακόμη θαύμα, την δική σου γέννηση. Θα διαβάσεις αυτό το γράμμα όταν μεγαλώσεις. Σήμερα είσαι μικρούλης στην ηλικία, αλλά μεγάλος στο θάρρος. Στο λέει και η μαμά σου κάθε μέρα. Είσαι ένα γενναίο αγόρι!
Πολλά χρόνια πριν, γνώρισα τη μαμά σου. Είχε έρθει στην πόλη μου για να σπουδάσει. Ξεχώριζε από όλες. Είχε μακριά, κόκκινα μαλλιά και ήταν πολύ όμορφη. Εγώ ήμουν δύσπιστη, αλλά εκείνη πολύ ευγενική και έτσι γίναμε φίλες από την πρώτη στιγμή. Θα διαπιστώσεις ότι είναι δύσκολο να βρεις στην ζωή σου αληθινούς φίλους. Εσύ όμως να θυμάσαι να είσαι πάντα ειλικρινής, είναι σπάνιο πια.
Η μαμά σου λοιπόν, σαν έξυπνη κοπέλα που ήταν, φρόντισε να με παντρέψει με τον αγαπημένο μου, πήρε και τον μπαμπά σου και οι τέσσερίς μας μετακομίσαμε στην δική της πόλη. Κατάλαβες γιατί σήμερα μένουμε όλοι κοντά; Μετά παντρεύτηκε και η μαμά σου, ήρθε η πρώτη μου εγκυμοσύνη και λίγα χρόνια μετά και η δεύτερη. Ταυτόχρονα έμαθε και η μαμά σου ότι ήταν έγκυος. Όλα κυλούσαν ομαλά για εμένα, όμως όχι για την μαμά σου. Τότε έμαθα τι θα πει να δίνει μάχη μια μαμά για το μωρό της. Και τι θα πει να δίνει μάχη ένα μωρό για την ζωή του.
Από την πρώτη επίσκεψη στον γιατρό, διαπιστώσαμε ότι τα πράγματα στην κοιλίτσα της μαμάς σου δεν πήγαιναν καθόλου καλά. Άκουσε αυτό που καμιά γυναίκα δεν θέλει να ακούσει για το μωρό της. Ότι δεν θα το πάρει αγκαλιά. Σε χάναμε… Δεν υπήρχαν λόγια παρηγοριάς. Ένιωθα πως ό,τι και να της πω, δεν θα απαλύνει τον πόνο της. Έψαξα, μελέτησα, μίλησα με γιατρούς, αλλά και πάλι δεν ήξερα πώς να την προσεγγίσω. Δεν ήξερα τι να της πω. Κανείς δεν ήξερε. Ούτε κανείς γνώριζε ακριβώς πώς ένιωθε, μόνο η ίδια.
«Όταν έμαθα ότι είμαι έγκυος, τα συναισθήματα ήταν πολλά και οι λέξεις λίγες. Με πλημμύρισε τεράστια χαρά. Μέχρι που πήγαμε στον γιατρό και έμαθα τα άσχημα νέα. Ένιωσα ότι τελείωνε και η δική μου ζωή. Δεν υπάρχει χειρότερο από το να χάνεις το μωρό σου. Αυτό που περιμένεις με τόση λαχτάρα να γεμίσει την ζωή σου και τον κόσμο σου και να του φτιάξεις έναν παράδεισο μόνο για εκείνο. Δεν είχε πια νόημα να προσπαθώ για κάτι. Δεν είχα όρεξη να φάω, να πιώ νερό, δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Κάθε βράδυ έπαιρνα αγκαλιά την εικόνα της Παναγίας και έκλαιγα. Της έλεγα να μην σε πάρει μακριά μου. Κάθε μέρα προσπαθούσα να μην δείχνω πόσα κομμάτια είχα γίνει. Πόσο μισή ένιωθα.
Το μόνο που ήθελα ήταν να κρατήσω στην αγκαλιά μου το παιδί μου, να το νανουρίσω, να το βάλω για ύπνο. Ήθελα κάποιον να μου πει έχεις δίκιο που νιώθεις έτσι. Κλάψε! Βγάλε το από μέσα σου! Ήθελα μια λύτρωση. Ήταν Χριστούγεννα και όλος ο κόσμος στόλιζε και ήταν χαρούμενος, ενώ εγώ ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος πάνω στην γη».
Οι εξετάσεις ήταν η μία χειρότερη από την άλλη. Κάθε ραντεβού με τους γιατρούς και μια νέα αποθάρρυνση. Έπιανε τις εξετάσεις στα χέρια της και την έπνιγε το κλάμα. Ο πατέρας σου έπρεπε να είναι δυνατός και στεκόταν βράχος δίπλα της.
«Το χειρότερο είναι να ακούς ότι είσαι νέα και θα κάνεις άλλο. Γιατί; Δεν είναι παιδί αυτό επειδή δεν έχει γεννηθεί; Δεν μεγαλώνει μέσα μου; Δεν έχει ψυχή; Αυτές οι λέξεις, πόσο σκληρές, μόνο θλίψη γεμίζουν την ψυχή. Ένα βράδυ που έβρεχε πολύ, έκανα την προσευχή μου και είπα στην Παναγία ότι τον αφήνω στα χέρια της. Αποκοιμήθηκα και είδα στον ύπνο μου την Αγία Άννα να μου λέει ότι το παιδί θα ζήσει και η μάνα του θα είναι η Παναγία. Θα τον προσέχει πάντα».
Ο γιατρός έκλεισε το τελευταίο ραντεβού. Εκεί που όλα θα τελείωναν. Τότε έγινε το απίστευτο. Ήσουν καλά, ήταν όλα φυσιολογικά! Σαν να μην έγινε ποτέ τίποτα! Ήσουν από τους πρώτους χτύπους της καρδιάς σου ένα θαύμα. Η μάχη όμως δεν είχε τελειώσει. Ξέρεις, κάποιες φορές η εγκυμοσύνη μιας γυναίκας είναι εύκολη και άλλες δύσκολη. Για την μαμά σου, ήταν ο δικός της προσωπικός Γολγοθάς.
«Όταν πήγαμε στον γιατρό για την τελευταία φορά και μου είπε ότι όλα ήταν καλά, έκλαιγα από χαρά και ευγνωμοσύνη. Θα κατάφερνα να σε πάρω αγκαλιά, να ακούσω το κλάμα σου, τη φωνή σου, να δω τα πρώτα σου βήματα, να ακούσω να με λες μαμά! Αυτά τα πράγματα που για άλλους είναι δεδομένα, για εμένα ήταν το δικό μου θαύμα. Μακάρι να εκτιμούσαμε τα πάντα στην ζωή μας, από τα πιο μεγάλα, ως τα πιο μικρά. Και αυτό που πρέπει να γνωρίζουμε, είναι ότι πάντα πονάει μια απώλεια, είτε στην αρχή, είτε στο τέλος, ο πόνος είναι ίδιος για το παιδί σου. Είναι κομμάτι σου. Είναι ο κόσμος σου. Είναι ψυχή. Είναι αγάπη».
Ευτυχώς προνοήσαμε και ετοιμάσαμε νωρίς τις βαλίτσες μας για το μαιευτήριο. Εγώ ήμουν ετοιμόγεννη όταν η μαμά σου μπήκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Η κατάσταση έφτασε σε κρίσιμο για την ζωή της σημείο και την μετέφεραν σε άλλο, πιο μεγάλο νοσοκομείο. Επικρατούσε ένας πανικός. Αμέτρητες εξετάσεις και αμέτρητα ερωτήματα. Η ανησυχία μας δεν κρυβόταν.
Ξαφνικά μας ειδοποίησαν ότι μπαίνει στο χειρουργείο. Ήταν 7 μηνών έγκυος. Ήμασταν όλοι εκεί. Συγγενείς, φίλοι και ο μπαμπάς σου πηγαίναμε πάνω κάτω στους διαδρόμους. Στο πρόσωπο του μπαμπά σου όμως ήταν προσωποποιημένη η ελπίδα. Πίστευε τόσο πολύ σε εσάς, ήξερε ότι θα σας δει και τους δύο καλά. Ήξερε ότι θα παλέψετε σκληρά!
Κάποια στιγμή ένιωσα ότι πνιγόμουν από την αγωνία και σηκώθηκα να βγω έξω να πάρω λίγο αέρα. Πριν την έξοδο, σταμάτησα στο εκκλησάκι του νοσοκομείου για την ύστατη προσευχή. Τα κεράκια στριμώχνονταν το ένα δίπλα στο άλλο σαν τις προσευχές μας, ποια θα πάει πρώτη στον ουρανό. Εκεί την είδα. Μια νεαρή κοπέλα, αγνή στο πρόσωπο σαν την Παναγία, γονατισμένη να κλαίει μπροστά στην εικόνα της. Κατέθετε την δική της αλήθεια. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ.
«Σε παρακαλώ, συγχώρεσέ με, σώσε το κι ας τα πληρώσω όλα εγώ!».
Έφυγα κλαίγοντας μη με καταλάβει. Όπως το παιδί που χτυπάει και φωνάζει την μάνα του για βοήθεια, έτσι την φώναζε και εκείνη.
«Βοήθα, Παναγία μου. Πονάω! Πονάει το παιδί σου, μάνα!».
Έφτασα έξω από το χειρουργείο και είδα τον γιατρό να βγαίνει. Έπεσαν όλοι πάνω του. Πλησίασα όσο πιο γρήγορα μπορούσα κοντά τους.
«Πώς πήγε; Είναι καλά; Το μωρό;» ρωτούσαν όλοι ταυτόχρονα.
Από το χαμόγελο του γιατρού κατάλαβα ότι όλα πήγαν καλά. Μου κόπηκαν τα πόδια από την χαρά. Ρώτησε η γιαγιά σου πώς τα καταφέρατε. Έκανε ο γιατρός την κίνηση που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Σήκωσε το δάχτυλο του και μας έδειξε τον ουρανό. «Δεν ήμασταν μόνοι».
Έτσι πήρες και το όνομα σου μικρέ μου, από την χάρη της. Η μάχη όμως δεν είχε τελειώσει ακόμα. Με την πρώτη σου πνοή ξεκίνησε νέος αγώνας. Πέρασαν ατελείωτες μέρες μέχρι να βγεις από την θερμοκοιτίδα. Από εκεί σε έβλεπαν οι γονείς σου. Μόνο το χεράκι σου μπορούσαν να αγγίξουν. Ήσουν τόσο δα μικρός. Μια σταλίτσα. Η ζωή όμως ήταν πια όλη δική σου. Την κέρδισες!
Ξέρεις, σε πολλά πράγματα δεν έχουμε απαντήσεις. Ερωτήσεις έχουμε, άλλα απαντήσεις δεν βρίσκουμε. Έχω και εγώ μια τέτοια ερώτηση. Τι χρώμα έχει η φωνή σου; Αναρωτιέμαι από τότε που άκουσα τον πρώτο σου μωρουδίστικο ήχο. Μπορώ να πω ότι ακούγεται σαν χιλιάδες πυροτεχνήματα στην καρδιά μου. Σε βλέπω να μεγαλώνεις, να ανακαλύπτεις, να ενθουσιάζεσαι, να γελάς. Σε βλέπω να ανυπομονείς, να σκαρφίζεσαι σκανταλιές, να παίζεις, να ανθίζεις και να ομορφαίνεις την ζωή μας σαν το αγαπημένο τριαντάφυλλο του Μικρού Πρίγκιπα. Πάντα θα μας δίνει ελπίδα η τεράστια προσπάθεια που κάνει ένα τόσο μικρό πλάσμα.
Σίγουρα θα έχεις και άλλες ερωτήσεις και θα έρθει και ο καιρός για αυτές. Μέχρι τότε θέλω να συνεχίσεις να χαμογελάς και να σκορπάς χαρά στους γύρω σου. Τις φετινές γιορτές θα είσαι ξανά το πνεύμα των Χριστουγέννων. Όπως λέει και η μαμά σου «τα θαύματα γίνονται και τα κάνουμε με την καρδιά μας και την προσευχή μας».
Ευχές σε όλους τους μικρούς μαχητές αυτού του κόσμου!
Αφιερωμένο στον μικρό Π.
ΥΓ: Αφού γράψαμε αυτό το γράμμα, η μαμά του Π. μπήκε ξανά στο νοσοκομείο στους 7 μήνες της δεύτερης κύησης. Αυτά τα Χριστούγεννα θα έχουμε άλλον έναν μαχητή κοντά μας. Εύχομαι με το καλό στην δυνατή μαμά! Και καλές γιορτές σε όλους τους γονείς και στα δικά τους μικρά θαύματα.
C.C.