Έχει τόσα στο μυαλό της, που απορεί πώς δεν έχει εκραγεί το κεφάλι της. Φτάνει, παρκάρει, τραβάει χειρόφρενο, βάζει ταχύτητα, βγαίνει, κλειδώνει. Δεν γίνεται να μπει σπίτι. Ξεφυσάει! Πνίγεται! Τι έκανε λάθος; Γιατί δεν βρίσκει το λάθος;
Διπλοτσέκαρε την εξίσωση εκατό, διακόσιες, χίλιες φορές! Γιατί δεν βρίσκει το λάθος να πάρει η οργή να πάρει!
Έκανε ακριβώς ό,τι είπαν. Ήταν καλό παιδί. Καλή μαθήτρια αμέσως μετά. Έτσι έπρεπε να κάνει για να ευχαριστήσει τους γονείς της. Δεν της το επέβαλλαν. Απλά δεν αμφέβαλλε ποτέ πως έτσι έπρεπε να κάνει. Δεν ήταν ιδιαίτερα έξυπνη, πιεζόταν. Τα διάβαζε ξανά και ξανά μέχρι να της μείνουν στο μυαλό. Κι έκανε κι επανάληψη. Στο δημοτικό ξυπνούσε μια ώρα πιο πριν και Γυμνάσιο και Λύκειο που δυσκόλεψαν τα πράγματα, δύο ώρες πιο πριν! Είχε τόσο άγχος, από μικρό παιδί είχε άγχος. Δεν φταίνε οι γονείς της, εκείνη ήταν χαζό, ελαττωματικό! Ας έκανε επανάσταση, ας διαμαρτυρόταν. Τα ίδια έλεγαν σε όλα τα παιδιά. Τα ίδια έλεγαν και στον αδελφό της, «Να είσαι καλό παιδί κάλος μαθητής” αλλά αντέδρασε. Αυτή εκεί, πετραδάκι. Δεν ήξερε πως μπορούσε να πάρει κι άλλο δρόμο στην πραγματικότητα. Κι ούτε είχε την αντίληψη να το ψάξει. Κι έπειτα ποιο δρόμο να έπαιρνε; Και πού θα οδηγούσε; Ο μπαμπάς κι η μαμά ήξεραν το καλό της. Όχι;
Δεν θα έμπαινε στο σπίτι! Πνιγόταν! Βαθιές ανάσες! Βόλτα με το αμάξι! Να βλέπει το δρόμο να κυλά κάτω από τις ρόδες. Μια πνοή ελευθερίας! Ζήτω η ελευθερία!
Άνοιξε, χτύπησε την πόρτα και ξεκίνησε. Το αμάξι σπίνιαρε από το απότομο πάτημα του γκαζιού! Τώρα όλα θα έμπαιναν σε μια σειρά. Θα έβρισκε το λάθος!
Κι έπειτα πόσα χρόνια θα το έψαχνε; Όλοι λένε να αφήνεις πίσω το παρελθόν. Ναι, σωστά, αλλά το παρελθόν είναι κομμάτια απ’ αυτήν κι αν η απάντηση δεν είναι εκεί, πού είναι; Την ένιωθε την ένταση του να βρίσκεται κοντά στην απάντηση του αινίγματος. Στην ανακάλυψη του λάθους!
Έστριψε απότομα για Εθνική .Ήθελε μεγάλους δρόμους, να το πατήσει το αμάξι. Να το σανιδώσει. Να ανοίξει το παράθυρο και να φυσήξει ο αέρας τα μαλλιά της. Σαν ηρωίδα παλιάς ταινίας «νουαρ».
– «Δεν μπορεί, μάλλον κουνήθηκε κάτι εκεί ψηλά από τις φάπες που έτρωγες από τον μπαμπά και κόλλησε η βελόνα! της είπαν. Για πλάκα. Αστείο ήταν. Κι έξυπνο στα αλήθεια. Και γέλασε. Αλλά δεν γέλασε στ’ αλήθεια. Τα είπαμε, τα ξαναείπαμε, αηδία καταντήσαμε. Είχαν δίκιο. Αυτό ήξεραν οι γονείς μας. Αυτό έκαναν. Προσπαθούσαν να επιβιώσουν σ’ έναν κόσμο σκληρό, κανείς δεν τους προετοίμασε για γονείς. Κι έπειτα η αγάπη τους ήταν αδιαμφισβήτητη. Το ήξερε αυτό. Τότε το μόνο που μένει είναι πως αυτή είχε το πρόβλημα γιατί ήταν δειλή. Σαν μικρό παιδί. Διάβασε κάπου πως όποιος δεν έζησε σαν παιδί, δεν θα γίνει ποτέ πραγματικά ενήλικος. Αυτό! Δεν ένιωθε ενήλικη. Ήθελε να την αγαπούν, ή τουλάχιστον να την συμπαθούν. Ήθελε να χωθεί σε αγκαλιές και να κλαίει κάθε φορά που κάτι δεν πήγαινε καλά αλλά ο χρόνος περνούσε. Ήταν σειρά της να σταθεί στα πόδια της. Έπρεπε να μεγαλώσει, έπρεπε να είχε μεγαλώσει εδώ και χρόνια. Έπρεπε να έχει δέκα ζωές όμως για να ενηλικιωθεί με τους ρυθμούς που λειτουργούσε. Μικρά σταθερά βήματα, τόσο πολύ μικρά, σχεδόν σημειωτόν κι ο χρόνος έτρεχε και δεν ήταν εκεί που έπρεπε να είναι, που ήταν φυσιολογικό να είναι, που ήταν όλοι οι άλλοι στην ηλικία της!
Ξαφνικά ένα αυτοκίνητο έρχεται κατά μέτωπο πάνω της με ταχύτητα. «Μαλακισμένη, θα μας σκοτώσεις», άκουσε τον οδηγό, μόλις έστριψε το τιμόνι για να τον αποφύγει. «Δεν πάει καλά ο κόσμος», σκέφτηκε «δεν φτάνει που μπήκε στο αντίθετο ρεύμα, βρίζει κιόλας».
Ίσως μετά είχε γίνει το λάθος! Στην εφηβεία, που έπρεπε να κάνει την επανάσταση και την αποκαθήλωση του βωμού πάνω στον οποίο είχε βάλει τους γονείς της. Όμως δεν προλάβαινε! Διάβαζε να βγει πρώτη σαν άλογο κούρσας. Μα αυτό ήταν το σωστό! Όχι; Πλήρωναν το ιδιωτικό σχολείο, τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών, δεν ήταν πλούσιοι, έπρεπε να σταθεί αντάξια των δικών τους θυσιών. Ήταν το λιγότερο που μπορούσε να κάνει αφού ήταν καλή στα γράμματα. Ήταν όμως; Ήταν αυτό που ήθελε πραγματικά; Υστερίες της εφηβείας! Ποιος ξέρει τι θέλει σ’ αυτήν την ηλικία; Με τις ορμόνες να χτυπάνε ταβάνι και με τόσους καινούργιους δρόμους να ανοίγονται μπροστά σου; Κι έπειτα δεν την έδερναν κιόλας! Ούτε δεμένη την είχαν! Όταν παραπονιόταν μόνο της έλεγαν «Αν δεν είσαι άξια, σταμάτα το σχολείο!». Το πάλεψε, αλλά δεν είχε τόλμη. Κι ήταν ευαίσθητη κι υπερβολικά συναισθηματική και κάπως εκτός εποχής. Κι όλα πάνω της αντιφατικά κι αντικρουόμενα! Απ’ έξω κοινωνική, αστεία και δυναμική κι από μέσα εύθραυστη σαν κρύσταλλο. Κανείς δεν την ήξερε και κανείς δεν την καταλάβαινε.
Κι άλλο αμάξι από την αντίθετη κατεύθυνση! Μα τι έπαθαν απόψε όλοι και κάνουν λάθος; Μήπως κάνουν έργα στον δρόμο και μπερδεύονται; «Παλαβή βγες από τον δρόμο, θα σκοτώσεις κάνα άνθρωπο, ζώο!».
Κι ήρθε μέχρι εδώ κι είχε πάντα τα λόγια της μάνας της στο μυαλό «Όσο πιο λίγα κάνεις, τόσο για πιο λίγα θα μετανιώσεις» κι ήταν κι αυτό λάθος, γιατί στην πραγματικότητα πρέπει ν’ αδράξεις τις ευκαιρίες της ζωής! Έκανε ό,τι της είπαν για να μην φτάσει πουθενά και να νιώθει πιο άχρηστη από ποτέ. Τώρα που ήταν ο καιρός να παίρνει αποφάσεις και να τις στηρίζει, τώρα που μεγάλωσαν οι δικοί της και έχουν ανάγκη για καθοδήγηση και συμβουλή, τώρα που νόμιζε πως θα ‘χε δύναμη και γνώση να χαράξει δικούς της δρόμους νιώθει πιο ψοφίμι από ποτέ.
Κακή απόδοση παντού και σε όλα! Δεν πειράζει, γιατί είναι τόσο κακό αυτό; Όλοι έχουν θέση στον Ήλιο, όχι; Ε, όχι λοιπόν! Σε μια κοινωνία που οι θέσεις στον ήλιο γίνονται όλο και πιο δυσεύρετες, πρέπει να παριστάνεις την καλύτερη. Στο αφεντικό. «Γιατί να έχω μια μέτρια στην δουλειά μου;» Στον σύζυγο. «Γιατί να έχω την μέτρια εγώ; Αφέθηκες! Όταν παντρευτήκαμε, ήσουν ο αφρός των αφρών. Όλοι με ζήλευαν που είχα την πιο όμορφη». Στους φίλους «Γιατί χάθηκες; Θυμάσαι τι πλάκες κάναμε κάποτε; Μας ξέχασες!»…
Απέναντι σε όλους κατηγορούμενη, μα ήθελε πραγματικά να τους ευχαριστήσει, ήθελε να τους εξηγήσει, μα στο κεφάλι της όλα χόρευαν μπερδεμένα! Προσπαθούσε μα δεν έβρισκε το λάθος, αλλά ήταν κοντά στη λύση, σχεδόν την άγγιζε!
Ξαφνικά σαν κάτι να άστραψε μπροστά της, ένα εκτυφλωτικό φως, απόκοσμο λες κι όλα φώτισαν μέσα στο κεφάλι της. Εκείνη την στιγμή πέρασε αστραπιαία όλη της η ζωή σαν ταινία μικρού μήκους κι ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της. Μα βέβαια, πώς δεν το είχε καταλάβει αυτό πιο νωρίς, πώς της είχε ξεφύγει ήταν τόσο απλό, τόσο ξεκάθαρο!
«Βρήκα το λάθος!» φώναξε με όλη την δύναμη των πνευμόνων της!
Εκκωφαντικός θόρυβος των φρένων που στρίγγλισαν. Απότομη στροφή όλο δεξιά. Κι ύστερα…
Σκηνές από κινηματογραφική ταινία εκτυλίχθηκαν πριν από λίγο στην εθνική οδό Αθηνών – Λαμίας. Οδηγός ο οποίος κινούνταν με το αυτοκίνητό του επί σχεδόν μία ώρα ανάποδα στην εθνική οδό στο ρεύμα προς Θεσσαλονίκη, παρέκκλινε της πορείας του προς τα δεξιά και κατέληξε σε γκρεμό βάθους 10 μέτρων. Έρευνα για τις συνθήκες που προκλήθηκε το τροχαίο διενεργεί η Τροχαία Αττικής.
Ασπασία Κουρέπη