Thebluez

Πολλά χρόνια πριν, ούσα κοριτσάκι με καρέ μαλλάκι στολισμένο με κορδέλες και καρό φουστανάκια, όλη μου η ζωή περιστρεφόταν γύρω από κάτι μικρά ορθογώνια πραγματάκια σε μαύρο ή μπλε χρώμα. Κασέτες τις έλεγαν… Ήμουν ένα εθισμένο πλάσμα! Όπου κασέτα κι εγώ μαζί. Και οι δικές μου οι κασέτες ήταν γεμάτες με όλα τα παιδικά της Disney! Όλα όμως…

Θυμάμαι τον εαυτό μου σκεπασμένο με σεντόνια μικρή γοργόνα, να βλέπει την ομώνυμη ταινία και να τραγουδάει παρέα με τον Σεμπάστιαν το μαγικό φιλί. Θυμάμαι την αδερφή μου ντυμένη Εσμεράλδα για πολύ καιρό. Πάρα πολύ καιρό… Εμένα και την αδερφή μου να τραγουδάμε δυνατά “πώς λεν τον άξιο μονομάχο; Ηρακλή!”, ντυμένες με άσπρα σεντόνια ώστε να μοιάζουν με χιτώνες.

Όλη μου η παιδική ηλικία, μια ταινία. Παιδική. Disney!

Ώρες ατελείωτες να προσπαθώ να μάθω τραγούδια, να αποστηθίσω φράσεις αγαπημένων ηρώων. Μέρες να τραγουδάω. Εβδομάδες να βλέπω την ίδια ταινία. Μήνες να φτιάχνω τη λίστα με τις αγαπημένες μου ταινίες. Χρόνια να θυμάμαι! Ποιος κοινός θνητός θα μπορούσε να απαρνηθεί αυτά τα αριστουργήματα; Ποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει πως αυτά τα παιδικά έχουν σημαδέψει γενιές και γενιές; Ποιος θα μπορούσε να ξεχάσει;

Ακόμα θυμάμαι πώς έκλαιγα όταν ο μικρούλης Σίμπα προσπαθούσε να “ξυπνήσει” τον Μουφάσα. Όταν ακούστηκε ο πυροβολισμός στο Μπάμπι ή όταν η μαμά του Ντάμπο τον νανούριζε μέσα από το κελί. Ακόμα θυμάμαι την καρδιά μου να σφίγγεται στο τέλος του Toy Story 3… Τη χαρά που ένιωσα όταν ο Ηρακλής κατάφερε να σώσει τη Μεγάρα! Πόσο είχα νευριάσει με την Ούρσουλα στη μικρή γοργόνα ή με την Κρουέλα στα 101 σκυλιά της Δαλματίας! Πόσο αγάπησα τον Άδη από τον Ηρακλή! Πιο τρολ κακός δεν υπάρχει! Πόσο γέλασα με τον Μούσου απο τη Μουλάν! Πόσο εξοργίστηκα με τον Φρόλο απο την Παναγία των Παρισίων! Πόσο ερωτεύτηκα με τον Κοβού και την Κιάρα! Με τον Τζων Σμιθ και την Ποκαχόντας! Πόσο ταυτίστηκα με την Πεντάμορφη και πόσο ζήλευα αυτό το γυάλινο γοβάκι!

Και αυτά τα συναισθήματα κρατούν μέχρι τώρα…

Όταν ήμασταν μικρούλια, δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε το μεγαλείο που κρύβουν αυτές οι ταινίες. Πόσα μηνύματα περνούν. Ήταν πρώτη μας επαφή με την έννοια της φιλίας, της αγάπης, του έρωτα, της απογοήτευσης, του φόβου, της μοναξιάς, της αποτυχίας, της απώλειας, της προσπάθειας, της επιτυχίας, της χαράς, του θυμού, του κακού.

Μας δίδαξαν πως στη ζωή μας δεν είναι όλα στρωμένα με ροδοπέταλα, όμως αν πιστέψουμε στον εαυτό μας, θα βρούμε το δρόμο για την ευτυχία μας. Πως για κάθε πράξη μας, υπάρχει και μια συνέπεια. Πως η οικογένεια είναι πολύ σημαντική. Πως ακόμα κι αν κάποιος χαθεί, είναι πάντα μαζί μας και μας προστατεύει. Πως η αγάπη είναι το πιο δυνατό συναίσθημα στον κόσμο. Πως μόνος του δεν μπορεί κανένας να πετύχει. Μας έμαθαν να πιστεύουμε στα θαύματα. Να μην κρίνουμε κάποιον από την εμφάνισή του. Να αποδεχόμαστε καθετί διαφορετικό, γιατί όσα μας διαφοροποιούν από τους υπόλοιπους, είναι εκείνα που μας κάνουν μοναδικούς. Αλλά και ότι η πραγματική μας δύναμη δε βρίσκεται στο σώμα, αλλά στην καρδιά μας.

Μεγαλώνοντας, όσο πιο πολύ κατανοούμε τα μηνύματα των ταινιών, τόσο πιο εύκολα τα ξεχνάμε. Γιατί πια δεν είμαστε παιδάκια ώστε να περνάμε όλη μας την ώρα παρέα με τη Χιονάτη ή τον Ηρακλή. Δεν ταυτιζόμαστε με τον Άδη και το Φρόλο ή τη Μαγκούφισσα και την Κρουέλα. Τώρα μεγαλώσαμε. Έχει δράκους στις ζωές μας κι όχι στις ταινίες. Κι αυτό είναι το λάθος μας.

Γιατί η ζωή μας είναι μια ταινία της Disney κι εμείς οι ήρωες. Είτε κακοί, είτε καλοί. Τι κι αν είμαστε 5, 15, 25, 55, 75… Βάλε να δεις τις αγαπημένες σου ταινίες και θα με θυμηθείς. Θα γίνεις και πάλι παιδί! Αρκεί να το πιστέψεις!