Όχι! Δεν γίνονται όλα για κάποιον λόγο. Έλα, παραδέξου το! Το έχεις σκεφτεί και εσύ μερικές φορές σιωπηλά, για να μην απογοητεύσεις τους γύρω σου. Όλοι έχουμε αυτοπαραμυθιαστεί και καλοπιάσει τον εαυτό μας με ατάκες σαν αυτήν. Όλα γίνονται για κάποιον λόγο, κάθε εμπόδιο για καλό, τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία, τίποτα δεν είναι τυχαίο και άλλα πολλά που ακούγονται γλυκά στα αυτιά μας και έχουν επινοηθεί από τον μέσο δυτικό άνθρωπο για να παρηγορηθεί μέσα στην γκαντεμιά του και ενίοτε μιζέρια του.
Αυτές είναι ως γνωστόν διαδεδομένες και ως ατάκες των ενηλίκων. Χρησιμοποιούνται χωρίς κανένα μέτρο στον ενήλικο κόσμο. Παρομοιάζονται σαν τα παραμύθια των παιδιών, που έχουν πάντα καλό τέλος. Για εμάς, αυτό είναι κάτι αντίστοιχο. Σε κάποιους πιάνει και σε άλλους όχι. Εξάλλου, όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας.
Μερικές φορές είναι εντάξει, ακόμη και απαραίτητο να αφήσουμε την αποτυχία, την γκαντεμιά, την κακή στιγμή ή όπως λέγεται τέλος πάντων αυτό το πράγμα να αφομοιωθεί από το μέσα μας. Κάπου εκεί είναι που λες ότι… όλα για κάποιο λόγο γίνονται, ακόμα και αν στην πραγματικότητα όλα είναι απολύτως τυχαία! Είναι τόσο τυχαία, που με έναν εντελώς παράδοξο τρόπο όταν έρθει η επόμενη κίνηση, το επόμενο κύμα που θα φέρει κάτι από αυτό που περίμενες, όλα σταματάνε να φαίνονται… τυχαία.
Είμαστε άνθρωποι και θα δούμε αυτό που θέλουμε να δούμε, ακόμη και αν είμαστε μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, χωρίς παράθυρα, με μία μονάχα λάμπα και αυτή η λάμπα έχει καεί, εμείς θα βρούμε τον τρόπο προς το φως. Θα το επινοήσουμε. Θα τα φέρουμε όλα στα μέτρα μας, θα τα κόψουμε, θα τα ράψουμε μόνο και μόνο για να ταΐσουμε το θεριό που λέγεται εγώ και να νιώσουμε μοναδικοί, παρόλο που είμαστε ένα δευτερόλεπτο στην αιωνιότητα. Οι αυταπάτες μας φέρνουν ελπίδες που μετατρέπονται σε φρούδες ελπίδες και εκεί θα περιμένουμε τον λόγο για τον οποίο η ελπίδα έγινε φρούδα.
Αυτός ο λόγος μας έχει κάψει. Όταν τον χρειάζεσαι δεν έρχεται και αν έρθει δεν τον θες. Είναι πια πολύ αργά. Αν και αυτό είναι ένα από τα προτερήματα του Δυτικού κόσμου. Επαναπαυόμαστε από μικρές τζούρες υπερρεαλισμού. Προφυλάγουμε το εγώ μας πίσω από τα κάγκελα της δικής μας πραγματικότητας.
Αν υποθέσουμε ότι βρισκόμαστε στην μέση ενός πεδίου μάχης στην Δαμασκό με ανθρώπους και μικρά παιδιά, που και αυτοί ζούσαν μια κανονική ζωή μιας και η Δαμασκός θεωρούνταν το κεντρικό πολιτισμικό μέρος της χώρας, να σκοτώνονται από βόμβες που πέφτουν από μαχητικά αεροσκάφη, πόσοι από εμάς θα τολμούσαμε να κοιτάξουμε στα μάτια τους ανθρώπους αυτούς και να τους πούμε παρηγορητικά πως για κάποιο λόγο γίνονται όλα; Μάλλον κανείς! Η πραγματικότητα του καθενός διαφέρει παρασάγγας με εκείνη των άλλων. Διαφέρει και ποικίλει με πολλούς τρόπους.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που δεν έβγαλαν ποτέ κανένα νόημα, σε κανένα επίπεδο. Υπάρχουν πολλά γιατί πνιγμένα που ποτέ δεν απαντήθηκαν από κανέναν. Υπάρχουν πολλοί υπαρκτοί, αόρατοι κόσμοι πέρα από τον δικό μας, όχι μακριά από την δική μας πραγματικότητα, που συνεχώς σβήνουν σιωπηλά χωρίς να πάρουν καμία απάντηση στα πιο δυνατά γιατί που απεγνωσμένα θέλησαν να απαντηθούν. Να ακουστούν. Και όλα αυτά γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο. Χάσταγκ νοτ.
Ελευθερία Τσιντάρη