Έτος 2 π.χ.
Τα διαγράμματα ήταν απλωμένα πάνω στο γραφείο του πρωθυπουργού, το ένα δίπλα στο άλλο. Ο υπουργός Επιστημών του Διαστήματος και Επικοινωνιών των Κόσμων τα κοίταζε συνοφρυωμένος, χτυπώντας ρυθμικά τα δάχτυλα του στην τέταρτη κούπα καφέ για εκείνη την ημέρα. Ο πρωθυπουργός είχε σκύψει το κεφάλι του, κρύβοντας το με τα χέρια του, λες και προσπαθούσε να ξεχάσει όσα είχε μόλις δει και ακούσει.
«Είμαστε σίγουροι για όλα αυτά; Εννοώ, είναι σωστοί οι υπολογισμοί σας, κύριε Αφρίδη;»
«Ναι, κύριε υπουργέ. Παραπάνω από σωστοί. Ο Νυστερών έρχεται. Όχι όπως το έχουν προβλέψει οι παπάδες και οι προφήτες, αλλά έρχεται. Δείτε εδώ» είπε και τράβηξε το τελευταίο διάγραμμα, αυτό με τις κόκκινες γραμμές και τις πράσινες καμπύλες. «Η διάταξη της Ευθείας Πύλης ξεκίνησε. Σύντομα, ο κόσμος μας θα αρχίσει να διαστέλλεται, πιέζοντας τους γειτονικούς γαλαξίες. Μέχρι τώρα, μπορούσαμε να επικοινωνούμε με τη φυλή των Γαστέρων μέσω της Πύλης, διοχετεύοντας τις απαραίτητες πληροφορίες, αλλά πλέον, από τη στιγμή που είναι διατεταγμένη, μαζί με αυτές περνάνε και ανεπιθύμητα στοιχεία, σκουπίδια αν θέλετε, του κόσμου μας. Οι συνέπειες αυτής της διαδικασίας είναι προδιαγεγραμμένες. Διαστολή του γαλαξία μας, ασφυκτική πίεση στους γειτονικούς γαλαξίες, γνωστούς και αγνώστους, φραγή της Πύλης από τη συσσώρευση των σκουπιδιών, Νυστερών».
Ο πρωθυπουργός έβηξε αλλά του βγήκε σε γέλιο. «Δηλαδή, πόσο χρόνο έχουμε;»
«Ίσως έναν χρόνο, με πολλή αισιοδοξία, δύο με τρία χρόνια. Μετά όμως, τέλος. Η κατάληξη της ζωής στον γαλαξία μας, όπως την ξέρουμε, είναι προδιαγεγραμμένη».
«Στη συζήτηση με τον πρόεδρο των Ηπάτιων, τέθηκε το θέμα της μετανάστευσης μας. Είναι παραπάνω από πρόθυμοι να μας δεχθούν».
«Κύριε πρωθυπουργέ, δεν γίνεται να μεταναστεύσουμε, δεν μπορούμε να επιβιώσουμε στον κόσμο τους. Εξ άλλου, είναι οι πιο άμεσα εμπλεκόμενοι και αυτοί που ίσως επηρεαστούν από την επέλαση του Νυστερώνα. Ακόμη και αν βρίσκαμε έναν τρόπο να επιβιώσουμε στο περιβάλλον τους, θα προκαλούσαμε τεράστιο πρόβλημα στη δομή της δικής τους ύλης. Τα σκουπίδια του κόσμου μας θα κατέστρεφαν αργά αλλά σταθερά και αμετάκλητα τον γαλαξία τους. Απλά δε γίνεται. Το θέμα που τίθεται είναι το εάν και κατά πόσο πρέπει να ενημερωθεί ο κόσμος. Γνώμη μου είναι ότι δεν πρέπει να ξέρουν. Δεν μπορούν να σωθούν, η απελπισία των λαών θα οδηγήσει σε ανεπανόρθωτη ζημιά και σίγουρα, θα φέρει το τέλος γρηγορότερα».
Οι τρεις άντρες κοιτάχτηκαν με ανησυχία. Ο υπουργός σύρθηκε μέχρι την πολυθρόνα που βρισκόταν μπροστά από το τζάκι, άναψε ένα πούρο και έμεινε να κοιτάζει τη φωτιά.
«Ξέρετε, χθες μάλωσα τον γιο μου επειδή δεν διαβάζει και δεν θα πετύχει στις εξετάσεις του. Πριν μερικούς μήνες, αγόρασα καινούργιο χλοοκοπτικό μηχάνημα. Και μόλις σήμερα το πρωί, είπα στη γυναίκα μου ότι θα την αγαπώ για πάντα. Πόσο αστείοι είμαστε!!! Σχεδιάζουμε, οργανώνουμε, υποσχόμαστε, βιαζόμαστε και αγαπάμε σαν να μην υπάρχει τέλος. Να που υπάρχει όμως. Ξέρετε τι θα έλεγε οποιοσδήποτε από αυτούς τους ψευτο-προφητες; Ότι γίναμε λάσπη, ακαθαρσίες, δολοφόνοι της ίδιας μας της ζωής. Και δε θα είχε άδικο. Πάντα πίστευα ότι ο Νυστερών ήταν κάτι που δε με αφορά. Μια απειλή των προφητών και της εκκλησίας για να «διάγουμε βίο ορθό». Δεν μπορώ να το δεχτώ. Δεν μπορώ»
Ο πρωθυπουργός σηκώθηκε από τη θέση του. Πήγε με αργά βήματα μέχρι το παράθυρο και κοίταξε έξω. Όλη αυτή η φθινοπωρινή ομορφιά θα χανόταν. Θα ήταν σαν να μην είχε υπάρξει ποτέ. Πόσο κρίμα.
Γύρισε προς τον μηχανικό και είπε με σιγανή φωνή: «Κύριε Αφριδη, σας ευχαριστώ. Για όλα. Και προπαντός για την εχεμύθεια σας. Θα μπορούσα να σας χρίσω ιππότη αλλά, πιο το όφελος; Θα σας παρακαλούσα να συνεχίσετε τη ζωή σας σαν να μην είναι να τελειώσει. Είστε νέος και πρέπει να χαρείτε όσο χρόνο μας απομένει. Θα ήθελα, επίσης, να σας ζητήσω να κρατήσετε αυτή τη συνάντηση μυστική. Ξέρω ότι σας δεσμεύει το συμβόλαιο εχεμύθειας που υπογράψατε αλλά, όπως και οτιδήποτε άλλο αυτή τη στιγμή, δεν έχει ιδιαίτερη αξία. Μπορείτε να αποχωρήσετε».
Έτος 1 μ.χ.
Το τηλέφωνο χτύπησε μια, δύο, τρεις φορές πριν μια νεανική γυναικεία φωνή απαντήσει μονότονα: «Ιατρείο χειρουργού κ. Μέλλιου. Πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω παρακαλώ;»
«Γεια σας» είπε η Μυρτώ στην γραμματέα. «Ο κ. Μέλλιος μου είπε να τηλεφωνήσω για να κλείσουμε ραντεβού»
«Τι ραντεβού παρακαλώ;» τη διέκοψε η φωνή.
«Μισό λεπτό, να το βρω, το έχει σημειώσει στις εξετάσεις μου… Α, να εδώ είναι. Ραντεβού για έλεγχο χοληφόρων».
«Πότε έγινε η χολοκυστεκτομή, κυρία..;»
«Ρούσσου, κυρία Ρούσσου. Πριν ένα χρόνο. Έχω κάποιες ενοχλήσεις και θέλει να το ελέγξει ο γιατρός. Η επέμβαση έγινε λαπαροσκοπικά! Ευτυχώς, δηλαδή, φοβάμαι τα…χμ, τα νυστέρια»
«Ωραία, το ραντεβού σας είναι για την επόμενη…»
2018
«Δες τι όμορφα που είναι τα αστέρια! Πόσο κοντά φαίνονται!!! Μπορείς να τα πιάσεις αν απλώσεις το χέρι σου!!»
«Έχεις σκεφτεί πότε ότι μπορεί κάποιος να βλέπει εμάς σαν αστέρια στον ουρανό; Να είμαστε τόσο τεράστιοι για τα δικά του δεδομένα ώστε να μοιάζουμε με το…σύμπαν; Να είναι το σώμα μας ένας τεράστιος χώρος με αστερισμούς; Ένας ουρανός; Πώς να φαινόμαστε άραγε στους μικροσκοπικούς ανθρώπους; Κι είμαστε, μήπως, κι εμείς μικροσκοπικοί για κάποιους άλλους;»
«Φιλοσοφείς, αγάπη μου; Έλα, πάμε μέσα, έχει ψυχρά»
———–
Εξηγώντας το ανεξήγητο
Πριν προσπαθήσω να σου εξηγήσω τι διάβασες μόλις τώρα, ας κάνω μια αναφορά στα ονόματα που επέλεξα για την ιστορία αυτή:
Νυστερών: ο καταστροφέας, προέρχεται από το νυστέρι και τον, γνωστό σε όλους μας, Αρμαγεδδών.
Φυλή των Γαστέρων: κατοικούν στο στομάχι, προέρχεται από το γαστέρα.
Ηπάτιοι: οι κάτοικοι του ήπατος.
Ευθεία Πύλη: ο χοληδόχος πόρος, ποιητική αδεία χαρακτηρίζεται ευθύς, ενώ δεν είναι.
Η ιστορία μας, λοιπόν, στο τμήμα π.χ. (προ χολοκυστεκτομης) διαδραματίζεται στην χοληδόχο κύστη της κυρίας Ρούσσου, την οποία βλέπουμε στο μ.χ. (μετά χολοκυστεκτομης) τμήμα της ιστορίας μας.
Σκέψου, λοιπόν, το εξής: έστω ότι είσαι το πιο μικρό κύτταρο του ανθρώπινου οργανισμού, με μέγεθος της τάξης των 5 χιλιοστών του χιλιοστομέτρου. Πώς θα σου φαινόταν το ανθρώπινο σώμα; Θα ήσουν σε θέση να αντιληφθείς τις φλέβες και τις αρτηρίες, τα όργανα και τους ιστούς ή, θα σου φαινόταν όλο αυτό ως ένα αχανές…σύμπαν; Μάλλον το δεύτερο!
Ας πούμε τώρα ότι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ είσαι η πιο μικρή μονάδα του σύμπαντος μας. Αντιλαμβάνεσαι τον ήλιο, τους πλανήτες, τα βουνά, τα ποτάμια, τους άλλους ανθρώπους. Μήπως, όμως, όλο αυτό στο οποίο ζεις και το αντιλαμβάνεσαι ως τον κόσμο μας, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας οργανισμός;
Θα μπορούσε κανείς να σου το πει με σιγουριά; Θα πεις, τόσες επιστημονικές μελέτες, τόσα ταξίδια στο διάστημα, τόσος ήλιος, τόσοι φίλοι, τόσο συναίσθημα στη ζωή μου και είναι τι, πλασματικά; Όχι φυσικά, απλά η ζωή σου αποτελεί ένα κομμάτι ενός μεγαλύτερου συνόλου και αντιλαμβάνεσαι ως εκεί που μπορεί η νοημοσύνη σου ως ανθρώπινο ον.
Στην ιστορία μας, λοιπόν, έχουμε τον πρωθυπουργό, τον υπουργό και τον μηχανικό που συζητούν για την επέλαση του Νυστερώνα. Η χοληδόχος κύστη της κ. Ρούσσου είναι διατεταγμένη, το ίδιο και ο χοληδόχος πόρος, με αποτέλεσμα την αφαίρεση της για να ανακουφιστεί η ίδια αλλά και να μην επιβαρυνθούν στομάχι, ήπαρ και λοιποί γειτονικοί ..γαλαξίες.Αυτη η επέμβαση ρουτίνας, όμως, για τους «κατοίκους» της χοληδόχου κύστης, είναι η καταστροφή του κόσμου τους. Sounds familiar?
Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα κοιτάζεις τα άστρα – καλή ώρα όπως το ζευγάρι στο τρίτο μέρος της ιστορίας μας – δες τη μεγαλύτερη εικόνα. Και σκέψου.