Θέλω να γράψω τις τελευταίες μέρες για όλο αυτό που συμβαίνει αλλά, δεν μπορώ. Λυπάμαι, θυμώνω, αγανακτώ, ξανά λυπάμαι. Και νιώθω ένα μούδιασμα. Όπως όλοι φαντάζομαι.
Τον τελευταίο καιρό νανουρίζω τα δίδυμα με τα εξής: Σήμερα γάμος γίνεται, Ένα το χελιδόνι, Θα προχωράμε μαζί (μη γελάς και μη σηκώνεις το φρύδι, σε βλέπω). Σήμερα ξύπνησα και μουρμούριζα στο άσχετο το «Δεν περίμενες», της Δήμου. Σαν να άρχισε κάτι να σχηματίζεται στο μυαλό μου. Έκοβα βόλτες με το μωρό αγκαλιά και «έγραφα». Βασικά, έκραζα μιας και το έχουμε τόσο εύκολο, αυτές τις μέρες ειδικά, και όλον τον χρόνο γενικά το κράξιμο και την κριτική, εμείς οι τέλειοι. Και μετά έκατσα να πιω καφέ. Και έβαλα το τραγούδι να παίζει. Έριξα και μια ματιά στην προτεινόμενη play list. Κι εκεί, ταπεινά και χαμομηλένια, μου έκλεινε το μάτι η «Έμπνευση» της Βίσση. Και να, είμαι εδώ και σου γράφω.
Είσαι έμπνευση για όλους μας διασώστη, εθελοντή και μη, που υπερβαίνεις τις δυνάμεις σου για το ευρύτερο συμφέρον.
Είσαι έμπνευση για όλους μας πυροσβέστη, εθελοντή και μη, που πιέζεις το σώμα σου πέρα από τις δυνατότητες του για το ευρύτερο συμφέρον.
Είσαι έμπνευση για όλους μας γιατρέ, νοσηλευτή, τραυματιοφορέα που παλεύεις να σώσεις κι αυτούς που δεν σώζονται άυπνος, νηστικός και ταλαιπωρημένος για το ευρύτερο συμφέρον.
Είσαι έμπνευση για όλους μας μαμά που σφίγγεις τα παιδιά σου στην αγκαλιά σου λιιιιιγο πιο δυνατά από συνήθως, γιατί ξέρεις ότι μια άλλη μαμά δεν θα πάρει ξανά στην αγκαλιά της το μωρό της κι ένα άλλο παιδί δεν θα νιώσει ξανά την αγκαλιά της μαμάς του και, παρόλο τον φόβο σου, δίνεις κουράγιο, συμμερίζεσαι, προσφέρεις από εκεί που δεν έχεις για το ευρύτερο συμφέρον.
Είσαι έμπνευση για όλους μας αστυνόμε, αξιωματικέ των Ε.Δ., λιμενικέ, επαγγελματία και ερασιτέχνη ψαρά, που παρόλο το φόβο σου, παρόλη τη βραχνιασμένη σου φωνή, παρόλη την κούραση και την απογοήτευση, συνεχίζεις να ψάχνεις για επιζήσαντες ή, μη για το ευρύτερο συμφέρον.
Είσαι έμπνευση για όλους μας φίλε και αδερφέ, Έλληνα και μη, ψηλέ, κόντε, αδύνατε, στρουμπουλέ, κίτρινε, μωβ και μπλε που αυτή τη στιγμή της ανάγκης, βάζεις πάνω και πέρα από όλους και από όλα το ευρύτερο συμφέρον.
Είσαι έμπνευση για όλους μας εθελοντή που τρέχεις από κάθε σημείο της χώρας και από κάθε γειτονική για να προσφέρεις όποια βοήθεια σου ζητηθεί, να κουβαλήσεις, να ταξινομήσεις, να συσκευάσεις, να μοιράσεις, να αγκαλιάσεις και να παρηγορήσεις για το ευρύτερο συμφέρον.
Είσαι έμπνευση για όλους μας γιαγιά, που δίνεις από την ήδη πετσοκομμένη σου σύνταξη το κάτι τις που μπορείς, να πάρουν γάλατα για τα μωρά, παιδί μου κι ας μην ξέρεις τι είναι το ευρύτερο συμφέρον.
Είσαι έμπνευση για όλους μας φίλε, που με αυταπάρνηση και επίγνωση της θέσης σου/μας σε αυτή τη γη, σώζεις, περιθάλπεις, αγαπάς όλα αυτά τα ζωντανά που σε/μας έχουν ανάγκη. Κι ας μη σε νοιάζει ποιο είναι το ευρύτερο συμφέρον.
Όσο για σένα που έβαλες αυτή τη φωτιά, όχι, χρυσέ μου, δεν αποτελείς έμπνευση. Πριν όμως, γελάσω μέσα στα μούτρα σου, θέλω να σε ευχαριστήσω γιατί αντί να γονατίσεις, αντί να συνθλίψεις, αντί να σκυλεύσεις, κατάφερες να ενώσεις, να ξυπνήσεις, να γιγαντώσεις. Πόσο βλάκας πρέπει να νιώθεις.
Ελπίζω να μην ξέχασα κανέναν από όλους αυτούς που μετράνε. Αλλά, για κάθε ενδεχόμενο…
Είσαι έμπνευση για όλους μας, ΑΝΘΡΩΠΕ.
