Ο πάπας Γρηγόριος IX, σε διάγγελμά του το 1233, χαρακτήρισε τις γάτες διαβολικές. Έτσι άρχισε μια ανελέητη σφαγή των συμπαθέστατων τετράποδων. Αποτέλεσμα της ήταν η εμφάνιση και εξάπλωση της βουβωνικής πανώλης στην Ευρώπη, η οποία εξαπλώθηκε από τα ποντίκια και τους αρουραίους, των οποίων ο πληθυσμός αυξήθηκε δραματικά, αφού οι φυσικοί θηρευτές τους εξοντώνονταν μαζικά. Το 1348, η επιδημία που σκότωσε 50 εκατομμύρια ανθρώπους, έφτασε στην Αγγλία.*
Νότια Αγγλία, 1349 μ.Χ.
Η βραδιά ήταν το ίδιο ψυχρή με όλες τις προηγούμενες. Ο Φλεβάρης εκείνη τη χρονιά είχε δείξει το χειρότερο πρόσωπο του μέχρι στιγμής και κατά τα φαινόμενα, δεν θα άλλαζε κάτι τις επόμενες μέρες. Στο μεγάλο αρχοντικό στην κορυφή του λόφου, όλα τα δωμάτια φωτίζονταν από κάθε λογής κεριά, τα οποία συγκέντρωσε το προσωπικό από κάθε γωνιά του σπιτιού. Σε κάθε δωμάτιο τρία κρεβάτια με ισάριθμους ασθενείς στριμώχνονταν ανάμεσα σε αφράτα ανάκλιντρα, βελούδινες πολυθρόνες και κομψά τραπεζάκια. Γιατροί και νοσοκόμες πηγαινοέρχονταν από δωμάτιο σε δωμάτιο, από κρεβάτι σε κρεβάτι, από νεκρό σε νεκρό, καθώς αυτό που πριν ήταν η έπαυλη «Ball on the Tail», είχε μετατραπεί σε ένα είδος νοσοκομείου. Η πανώλη θέριζε εδώ και ένα χρόνο τη χώρα. Χιλιάδες πέθαιναν καθημερινά, δίνοντας χώρο σε νέους, που κι αυτοί με τη σειρά τους, άδειαζαν τα κρεβάτια τους για τους επόμενους.
Εκείνο το βράδυ λοιπόν, κανένας αέρας δεν λυσσομανούσε, κανένας κεραυνός δεν τρόμαζε, κανένα παραθυρόφυλλο δεν χτυπούσε. Κι όμως, εκείνο το βράδυ ένας επίμονος επαναλαμβανόμενος θόρυβος, έφτανε από το υπόγειο στον δεύτερο όροφο του σπιτιού, όπου η αδελφή Colt περιποιούνταν ένα παιδάκι οκτώ μόλις ετών.
Ταπ ταπ ταπ.
Αρχικά πίστεψε ότι ήταν της φαντασίας της, αλλά όταν ο γιατρός Harrison τη ρώτησε αν άκουγε αυτόν τον εκνευριστικό ήχο, αποφάσισε ότι έπρεπε να κάνει κάτι. Δεν ήταν δυνατόν να επιτρέψουν την ταραχή των ασθενών. Ας έφευγαν τουλάχιστον ήρεμοι. Έτσι, αφού τελείωσε με την περιποίηση του παιδιού, αποφάσισε να κατέβει στο υπόγειο να ρίξει μια ματιά. Ο ήχος ερχόταν από το κελάρι. Κρατώντας σφιχτά το μισολιωμένο κερί, κατέβηκε τα τελευταία σκαλιά και άνοιξε προσεκτικά την πόρτα. Το κελάρι ήταν ένας χώρος μεγάλος, έπιανε σχεδόν το μισό υπόγειο, με μεγάλα βαρέλια στη σειρά και εκείνη την υπόξινη μυρωδιά του παλιού κρασιού. Περπάτησε ένα γύρω, ρίχνοντας το ασθενικό φως της σε κόγχες και εσοχές, αλλά δεν βρήκε την πηγή του θορύβου. Γύρισε να φύγει και τότε, κάτι μεγάλο και μαυριδερό, πέρασε ανάμεσα από τα πόδια της και την γρατσούνισε. Φώναξε από τον φόβο της στον αρουραίο που την τρόμαξε και βγήκε από το κελάρι, κλείνοντας καλά καλά την πόρτα. Θα ενημέρωνε την κυρία Ambersmith, την οικονόμο. Κάποιος έπρεπε να βάλει μια ποντικοπαγίδα στο κελάρι. Αφού έλεγξε τους αστραγάλους της για τυχόν γρατσουνιές, που έπρεπε άμεσα να φροντίσει, αναζήτησε την οικονόμο, την ενημέρωσε για τον αρουραίο και πήγε για ύπνο σε ένα από τα δωμάτια του υπηρετικού προσωπικού, που τώρα πλέον φιλοξενούσαν το ιατρικό προσωπικό.
Το επόμενο πρωί, την βρήκαν νεκρή σε αυτό το ίδιο δωμάτιο. Έχοντας δει υπερβολικά πολλούς ανθρώπους να πεθαίνουν από τον «μαύρο θάνατο», ο γιατρός Harrison δεν εξεπλάγη από το γεγονός.
Νότια Αγγλία, 1998 μ.Χ.
«Η έπαυλη «Ball on the Tail» χτίστηκε το 1325 από τον λόρδο Edward Andson. Στη διάρκεια της μεγάλης επιδημίας της βουβωνικής πανώλης, ο λόρδος τη μετέτρεψε σε ένα αυτοσχέδιο νοσοκομείο, για να ανακουφίσει όχι μόνο τους κατοίκους της περιοχής, αλλά και όσους άλλους είχαν ανάγκη από περίθαλψη. Προσέλαβε ιατρούς, πρόθυμους να ρισκάρουν τη ζωή τους και καλόγριες που παρείχαν νοσηλευτική φροντίδα, αλλά και ψυχική ανακούφιση στους άρρωστους. Ήταν άνθρωπος πρωτοπόρος για την εποχή του, ιδεαλιστής και συμπονετικός, που όμως πέθανε, μόλις δύο μήνες αφότου διέθεσε το σπίτι του για την φροντίδα των συνανθρώπων του. Μετά τον θάνατο του, το υπηρετικό προσωπικό της έπαυλης συνέχισε να συντηρεί το σπίτι και το κτήμα, μέχρι τη στιγμή που εξαντλήθηκαν τα χρήματα που ο ίδιος είχε εμπιστευτεί στην οικονόμο του. Τότε η έπαυλη «Ball on the Tail» έκλεισε τις πόρτες της και έμεινε να καταστρέφεται αργά μεν, μεθοδικά δε, από τις καιρικές συνθήκες και το πλιάτσικο, μιας και ο λόρδος δεν είχε απογόνους αλλά και άλλους στενούς συγγενείς για να κληρονομήσουν το ακίνητο. Κάηκε και ξαναχτίστηκε πολλές φορές στη διάρκεια των αιώνων, υπήρξε ορφανοτροφείο, ξανά νοσοκομείο, μέχρι και μοναστήρι για κάποιες δεκαετίες. Την τελευταία φορά που καταστράφηκε από έναν κεραυνό που έκαψε το μισό κτήμα, δεν επισκευάστηκε παρά τρεις αιώνες μετά, το 1957, όταν ουσιαστικά χτίστηκε από την αρχή, από τον γνωστό συγγραφέα J.F. Mort. Από τότε και μέχρι σήμερα λειτουργεί ως μουσείο και ησυχαστήριο, για όσους γοητεύονται από την ιστορία και την απαράμιλλη ομορφιά του τόπου. Μπορείτε να περιηγηθείτε στις αίθουσες του κάτω ορόφου για όσο θέλετε. Το μεσημεριανό θα σερβιριστεί στη 1».
Ταπ ταπ ταπ
«Το άκουσες αυτό;»
«Μμμμ..»
«Andrew, το άκουσες; Ξύπνα επιτέλους!!!»
«Τι συμβαίνει; Τι ώρα είναι; Τι έπαθες;»
«Ακούγεται ένας θόρυβος. Δεν το ακούς;»
«Δεν το ακούω. Τι θόρυβος; Μήπως το ονειρεύτηκες; Κοιμήσου, όνειρο ήταν»
Ταπ ταπ ταπ
Η Ellie αποφάσισε να το ελέγξει. Άφησε τον άντρα της να κοιμάται μακάρια και τυλίγοντας γύρω της την ρόμπα της, κατέβηκε στην υποδοχή. Η υπάλληλος ξαφνιάστηκε όταν την είδε, αλλά μόλις η Ellie της περιέγραψε τι άκουσε, την διαβεβαίωσε χαμογελώντας καθησυχαστικά, ότι ήταν οι σωληνώσεις του νερού, που έτριζαν καμιά φορά από τη συστολή και διαστολή του μετάλλου τους. Η Ellie δεν επέμεινε, αλλά γυρίζοντας στο δωμάτιο είχε την αίσθηση ότι η υπάλληλος χλώμιασε όταν άκουσε για τον ήχο.
Το επόμενο βράδυ έμεινε ξάγρυπνη, περιμένοντας να ακούσει πάλι το χαρακτηριστικό ταπ ταπ ταπ. Και δεν απογοητεύτηκε. Αυτή τη φορά θα μάθαινε, γιατί ήταν σίγουρη ότι οι σωληνώσεις δεν ακούγονται έτσι. Στην υποδοχή βρήκε αυτή τη φορά έναν νεαρό άντρα. Όταν του εξήγησε τι συνέβη την προηγούμενη νύχτα, του επεσήμανε ότι δεν την έπειθε η δικαιολογία της συναδέλφου του και ότι δεν είχε σκοπό να μείνει λεπτό παραπάνω, αν δεν της δινόταν μια εξήγηση για τον τόσο εκνευριστικό και η αλήθεια ήταν, ανατριχιαστικό αυτόν ήχο, από κάποιον υπεύθυνο.
Ο υπάλληλος βγήκε από το γκισέ, έλεγξε τον χώρο και μετά της πρότεινε να καθίσουν στο μικρό σαλονάκι. Η περιέργεια της Ellie είχε κεντριστεί. Με χαμηλή φωνή, ρίχνοντας πού και πού ματιές προς την είσοδο και τρίβοντας αμήχανα τα χέρια στα πόδια του, της διηγήθηκε την ιστορία της αδελφής Colt. Και της αδελφής Hope. Και του τελευταίου ιδιοκτήτη της έπαυλης. Ουσιαστικά, την ιστορία του σπιτιού, που κυριολεκτικά έκρυβε ένα φάντασμα στο κελάρι. Γιατί πώς αλλιώς μπορούσε να εξηγηθεί αυτός ο ήχος που ακουγόταν εδώ και αιώνες τα βράδια και φαινόταν να προέρχεται από το υπόγειο της έπαυλης; Η Ellie ήταν ταυτόχρονα ενθουσιασμένη και τρομοκρατημένη. Αφού τελείωσε την ιστορία του, ο υπάλληλος την παρακάλεσε να μην πει κάτι σε κάποιον από τους άλλους ενοίκους και τους τρομοκρατήσει. Εξάλλου, ότι κι αν ζούσε στο υπόγειο, είχε αποδειχθεί μέσα στους αιώνες ότι ήταν άκακο. Και δεν ήθελε να χάσει τη δουλειά του ένας έντιμος άνθρωπος εξαιτίας της, έτσι δεν ήταν;
Όπως ήταν αναμενόμενο, την επόμενη μέρα το φάντασμα του υπογείου ήταν το μοναδικό θέμα συζήτησης μεταξύ των ενοίκων. Η ιστορία διαδόθηκε αστραπιαία και οι περίεργοι κυνηγοί φαντασμάτων άρχισαν να συρρέουν στον ξενώνα. Ήταν πλέον τέτοιος ο αριθμός τους, που ο ιδιοκτήτης της έπαυλης αποφάσισε να χτίσει έναν ακόμη βοηθητικό ξενώνα, για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της ολοένα αυξανόμενης πελατείας.
Ένα βράδυ γυρίζοντας αργά σπίτι του, διηγήθηκε στη γυναίκα του την ιστορία της αδελφής Colt. Όχι ότι δεν την ήξερε, αλλά της διέφευγε ένα σημαντικό κομμάτι της. Το συνεχιζόμενο ρυθμικό ταπ ταπ ταπ, τράβηξε την προσοχή του προσωπικού της έπαυλης, που έψαξε διεξοδικά για τον υπεύθυνο αυτής της όχλησης. Και τον βρήκαν. Πιασμένο στην ποντικοπαγίδα της κυρίας Ambersmith. Ένας τεράστιος κατάμαυρος αρουραίος, με μια μακριά αεικίνητη ουρά, στην άκρη της οποίας ήταν πιασμένο ένα κουρέλι. Ήταν τόσο βρωμερά τα έλη στην γύρω περιοχή, ώστε όσο ο φίλος μας τριγύριζε εκτός σπιτιού, αυτό το παγιδευμένο κουρέλι μάζευε ακαθαρσίες και στρογγύλευε και μεγάλωνε. Και έγινε μια μπαλίτσα που χοροπηδούσε πάνω κάτω, κάθε φορά που ο ιδιοκτήτης της ανεβοκατέβαινε τη σκάλα του υπογείου για να ξεπιαστεί.
Όταν πούλησε την μικρή περιουσία που του άφησαν οι γονείς του και επένδυσε τα χρήματα στην έπαυλη «Ball on the Tail», ο καινούργιος ιδιοκτήτης αποφάσισε να εγκατασταθεί με τη σύζυγό του στην έπαυλη. Η επαφή του με τους ντόπιους του επεφύλασσε μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία για το σπίτι, που αμέσως αποφάσισε να χρησιμοποιήσει προς όφελος του. Εγκατέστησε ένα μικρό ηχείο στα πέντε από τα εννιά δωμάτια του σπιτιού και μόλις άρχισε η σεζόν, έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιο που είχε καταστρώσει. Κάθε βράδυ έπαιζε έναν ηχογραφημένο, μονότονο και επαναλαμβανόμενο ήχο. Ταπ ταπ ταπ. Κι όταν η Ellie αποφάσισε να το ψάξει, οι δασκαλεμένοι υπάλληλοι του έπαιξαν καλά τον ρόλο τους. Ο φίλος μας ο αρουραίος έγινε άθελά του, το μέσο για μια άνετη ζωή για τον ιδιοκτήτη της έπαυλης αιώνες μετά.
Προφανώς η αδελφή Colt αυτόν είχε ακούσει. Και φυσικά, ο κατά τα άλλα λυπηρός θάνατός της, ουδεμία σχέση είχε με φαντάσματα και παράξενους ήχους. Αυτή όμως ήταν μια λεπτομέρεια, που κανείς επισκέπτης της έπαυλης δεν θα μάθαινε ποτέ.