Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ανακατεύομαι με καλλυντικά, μακιγιάζ , φρου φρου και αρώματα. Αααα… Μην αυταπατάστε…. Τίποτα από ότι σας συμβουλεύω να κάνετε δεν το εφαρμόζω σε μένα. Όχι γιατί δεν είναι σωστά. Αλίμονο. Αν κάτι με χαρακτηρίζει είναι η επιμονή και η εμμονή μου να σας αφήσω απόλυτα ικανοποιημένες με σωστές συμβουλές. Όμως να. Είναι σαν τον μάγειρα. Που τσιμπάει μαγειρεύοντας, δοκιμάζει, μυρίζει και στο τέλος νιώθει σκασμένος από το φαΐ ενώ ουσιαστικά δεν έχει φάει καθόλου. Έτσι κι εγώ. Το ξημέρωμα με βρίσκει με την μάσκαρα στο πηγούνι, και το κραγιόν στην καλύτερη περίπτωση κάπου πασαλειμμένο στο μαξιλάρι. Αλλά αυτό είναι δικός μου γολγοθάς. Κάνω κακό στην επιδερμίδα μου. Δεν πειράζω και δεν ενοχλώ κανέναν άλλον. Ναι? Σε εσάς μεταφέρω τα σωστά!
Εσείς όμως γλυκά μου πελατάκια μετά από… 20 χρόνια που σας εξυπηρετώ γιατί δεν βοηθάτε λίγο? να μωρέ. Μιας και εδώ το φυστίκι δίνει βήμα να ακουστεί ο λαός , βρήκα κι εγώ την ευκαιρία να σας πω όλα αυτά που χρόνια κρύβω μέσα μου. Όλα εκείνα που μασκαρεύονται και γίνονται “καμία ενόχληση κυρία μου. Αλίμονο”.
Σας αγαπώ όλους όμως. Και δεν θα άλλαζα αυτή την δουλειά για καμία στον κόσμο. Είμαι υπερήφανη και θα σας πω παρακάτω το γιατί. Πάμε να σας ξεναγήσω στον κόσμο μου; Ελάτε…
– Καταρχάς να ξέρετε πως εμείς οι ταπεινές αισθητικές/μακιγιέρ/ πωλήτριες γουστάρουμε στα αλήθεια την ειλικρίνεια. Το να έρθεις αγαπημένη μου να μου πεις “ξέρεις; Κάτι προέκυψε και είμαι εντελώς απροετοίμαστη. Μπορώ να χρησιμοποιήσω τα τεστερς σου να σουλουπωθώ λιγάκι;” Δεν είναι ντροπή. Αντίθετα θα μπω σε fast forward και θα σου προτείνω ένα σούπερ γρήγορο μακιγιάζ που να σου ταιριάζει και θα στο κάνω κι όλας σε δέκα λεπτάκια. Ντροπή είναι όμως να έρχεσαι δήθεν αδιάφορα, να με ρωτάς για όλα τα προϊόντα κι όσο εγώ χύνω την γλώσσα μου στο πάτωμα εξηγώντας σου, εσύ να μην ακούς ούτε μια λέξη γιατί έχεις πάρει τα τέστερ και βάφεσαι. Κάν’το. Δεν θα τα πάρω σπίτι μου, ούτε τα πλήρωσα. Αλλά αφού δεν θες να σε βάψω τουλάχιστον μην με ρωτάς και άσε με να συνεχίσω ότι έκανα πριν.
– Δεν μπορείς καλή μου γυναίκα να πάρεις κραγιόν και μανό και οτιδήποτε βασικά, φορώντας γυαλιά ηλίου μέσα στο κατάστημα. Απλά δεν γίνεται. Αλλοιώνεται πολύ η κρίση σου, με ένα μαύρο πέπλο μπροστά σου. Αν είναι και μυωπίας , εμπιστεύσου με και θα γίνω εγώ τα μάτια σου. Αυτό το ξινό “δεν μου κάνει τίποτα/δεν έχετε ποικιλία/δεν βρίσκω αυτό που ψάχνω” ειλικρινά με φέρνει προ των πυλών της απόλυσης. Όταν πιάσω το τζόκερ θα καταλάβεις γιατί.
– Σε ρωτάω με ένα τεράστιο φαρδύ χαμόγελο αν μπορώ να φανώ χρήσιμη. Δεν σε απειλώ. Δεν σε εκβιάζω. Δεν ζητάω την ψυχή σου. Απάντησέ μου. Ναι ή όχι. Μην ανοίξεις διάλογο. Απάντησε όμως και κοίτα με. Είμαι όμορφη παρά τα 37 μου χρόνια. Αλήθεια!
– Όταν έρχεσαι στο κατάστημά μου δεν θα ήθελα ιδανικά να μου αναλύεις πόσο υπέροχα είναι τα προϊόντα αντίπαλης εταιρείας. Δεν με νοιάζει και το πιο πιθανό είναι να το ξέρω ήδη Αλλά αυτή η εταιρεία με πληρώνει. Αν δεν σου αρέσει πήγαινε απευθείας σε εκείνη! Εγώ τι σου φταίω?
– Ξέρεις και κάτι ακόμα? είμαι όρθια όση ώρα είμαι εδώ. Έχω συνηθίσει τόσα χρόνια βέβαια , αλλά να… Κάπου κάπου οι πατούσες μου τσούζουν. Στο σπίτι μπορεί να με περιμένει ένα άρρωστο παιδί, ένας αδιάφορος σύζυγος , μια ντάνα χρέη. Όπως και σένα δεν αντιλέγω. Αλλά εγώ δεν έρχομαι να σε βασανίσω. Καταλαβαίνεις ότι χρώμα μπορντωροδακινομπεζ σε κραγιόν δεν υπάρχει όσα κι αν δοκιμάσω σε αυτό το δύσμοιρο χέρι που έχει ποτίσει χρώμα πια. Πες “άσε με να χαζέψω και θα σου πω”. Σου υπόσχομαι πως θα είμαι διακριτικά κοντά σου για όταν με χρειαστείς.
– Όταν δεν είσαι Ελληνάκι, και με βλέπεις ότι ζορίζομαι μην με ρωτάς ότι κουλό μπορείς να φανταστείς ρε friend. Εδώ που είμαι , φαντάσου ότι στο αγγλικό είμαι η πιο σπουδαγμένη και με φωνάζουν όλοι για βοήθεια. Εγώ ! Που σε ένα εξτραδάκι που έκανα με την μάνα μου σε μια έκθεση λουλουδιών με ρώτησε ένας Άγγλος τι λουλούδι κρατούσε και εγώ του απάντησα “little dog γαβ γαβ” (το σκυλάκι ήταν το λουλούδι σε περίπτωση που αναρωτιέσαι).
Με βλέπεις. Δοκιμάζομαι. Πάρ’το και φύγε να τελειώνουμε. Τι ρωτάς για συστατικά και τρόπο δράσης? αλήθεια τώρα? True?
– Να ξέρετε πολλές φορές η λέξη “χέστηκα” βγαίνει στην άκρη των χειλιών μου και την καταπίνω. Έχω καταπιεί τόσα χέστηκα σε κάτι αγενέστατες κυράτσες που παίζει για αυτό να έχω θέματα με το έντερο….
Υπάρχετε όμως κι εσείς ρε…. Εσάς σας αγαπώ γιατί αλήθεια με κρατάτε στην ζωή!
Εσείς που φέρνετε τις κόρες σας για το πρώτο τους μακιγιάζ σε εμένα. Που ξέρετε πως θα τις κατευθύνω σωστά, θα τις εκπαιδεύσω και δεν θα βγουν καρνάβαλοι έξω. Και συγκινημένες κοιτάτε το βλαστάρι σας να μετατρέπεται από παιδί σε μια κομψή δεσποινίδα.
Εσείς που με ξέρετε και έρχεστε για μια καλημέρα κι έναν καλό λόγο. Να μου πείτε και τα νέα με τον γιο σας στις πανελλήνιες. Να μοιραστείτε την χαρά και την λύπη σας μαζί μου. Κι ας φωνάζει το μάρκετινγκ ότι δεν γινόμαστε φίλες με τις καταναλώτριες. Δεν γίνομαι φίλη σας άλλωστε. Γίνομαι ένα αυτί που σας ακούει και δύο χείλη που χαμογελούν.
Εσείς που αφήνετε τα πιτσιρίκια σας από κάτω να τρέξουν πάνω και να με αναζητήσουν για να τα μεταμορφώσω σε σπάιντερμαν και νεράιδες. Και να τους φτιάξω όμορφα λουλούδια στο χεράκι τους. Και σας ακούω κάθε φορά ” αχ το κουράζετε το κορίτσι μωρέ” . Δεν με κουράζουν. Το ορκίζομαι. Με ανασταίνουν τα γέλια τους.
Αγαπώ και σένα μαμά που σε βοήθησα όταν σφήνωσε το ποδαράκι του μωρού σου στο καρότσι κι επειδή δεν με ευχαρίστησες από το σοκ, ήρθες την επόμενη να το κάνεις με δύο μπισκότα από τα χεράκια του μωρού σου.
Αγαπώ και εσάς που με ρωτάτε από ενδιαφέρον και λαχτάρα και με εμπιστεύεστε. Χωρίς να με πρήζετε άνευ λόγου. Όχι να αγοράσετε. Όχι. Αλλά να. Βλέπω την σπίθα στο βλέμμα σας. Ξέρω ότι με ακούτε. Ότι ρουφάτε γνώση. Και νιώθω κι εγώ σπουδαία μέσα στην ταπεινότητα του επαγγέλματος μου.
Αγαπώ τους συζύγους , ειδικά τους ηλικιωμένους που στέκονται με υπομονή να επιλέξουν τα προϊόντα οι γυναίκες τους και αφού τα πληρώσουν φεύγουν αγκαζέ γελώντας και γεμίζει ο χώρος αστερόσκονη!
Θα μου επιτρέψετε όμως να βάλω στην κορυφή της αγάπης μου ένα πολύ ιδιαίτερο ζευγάρι. Παππούς και γιαγιά. Γιαγιά παραπληγική εικάζω μετά από πολλαπλά εγκεφαλικά. Ο παππούς την λατρεύει. Τσουλάει το καροτσάκι της και κάθε τόσο σταματάει για να της φιλήσει το κεφαλάκι της. Η γιαγιά επικοινωνεί με ένα τάμπλετ που λέει αυτά που γράφει. Μια και μόνη φορά με πλησίασαν. Ο παππούς , μου ζήτησε κάτι για να φωτίσει λίγο την περιοχή γύρω από τα μάτια. Τους ρώτησα αν μου επιτρέπουν να την αγγίξω, κι αφού πήρα το πράσινο φως γονάτισα μπροστά της και έβαλα όλη μου την τέχνη και όλη μου την γνώση για να τους ευχαριστήσω, αφού τελείωσα ο παππούς ήταν δακρυσμένος και η γιαγιά γέλαγε με ένα γέλιο γάργαρο και αθώο.
“Ευχαριστώ” έγραψε και το τάμπλετ πήρε ζωή.
Μετά από λίγο έμαθα ότι η γιαγιά έφυγε. Γέμισε γάργαρο γέλιο κι ο ουρανός.
Αυτό το ζευγάρι λοιπόν, και όλους εσάς που είστε κυριολεκτικά η μισή μου ζωή καθημερινά
Σας ευχαριστώ…