(Το παρακάτω κείμενο βασίζεται σε πραγματική τηλεφωνική συζήτηση…)
“Τι ωραίο καιρό που έχει σήμερα! Άντε να βρέξει λίγο!”
“Άντε ναι! Να χειμωνιάσει επιτέλους… Δεν το μπορώ το καλοκαίρι καθόλου… Είμαι παιδί του χειμώνα!”
“¨Εσύ είσαι ξεκάθαρα παιδί του καλοκαιριού απ’ όποια πλευρά και να το δεις…”
“Εγώ;”
“Κι όχι μόνο δεν είσαι παιδί του χειμώνα, αλλά ούτε και του φθινοπώρου…”
“Να σου θυμίσω πως γεννήθηκα Σεπτέμβριο!”
“Ναι, 18 και γι’ αυτό ακριβώς σου λέω πως είσαι παιδί του καλοκαιριού!”
“Επειδή γεννήθηκα τρεις μέρες πριν την πρώτη μέρα του φθινοπώρου γίνεται αυτό;”
“Ναι!”
Άκου εκεί άποψη! Θράσος λέγεται αυτό… Επειδή δηλαδή γεννήθηκα στις 18, είμαι καλοκαιρινό φρούτο; Όχι ρε φίλε! Δε θέλω. Το σιχαίνομαι το καλοκαίρι (επιχειρήματα υπάρχουν σε άλλο κείμενο! Για πληροφορίες, pm). Δεν μπορώ τη ζέστη καθόλου! Ναι οκ, ωραία τα #saltyhairdontcare και τα κοκκινισμένα μάγουλα απ’ το ήλιο, αλλά πόσο ν’ αντέξω… Εκπληκτικές οι φακίδες μου (τις αγαπώ!), αλλά πόσο… Πόσο!
Παιδί του καλοκαιριού η Κατερινούλα! Έζησα να το ακούσω κι αυτό…
Εγώ που πεθαίνω για τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος και τον ήχο της βροχής. Που πίνω ζεστό καφέ απ’ τα μέσα Αυγούστου για να προετοιμάσω το έδαφος. Που λατρεύω να κοιμάμαι με κουβέρτα κι ανοιχτό παράθυρο. Που τα γκρίζα σύννεφα του Σεπτεμβρίου ταιριάζουν με την ψυχοσύνθεσή μου και που λατρεύω καθετί μακρυμάνικο.
Εγώ που ζω για κρύες νύχτες με ταινίες στο σπίτι ή για μουντά πρωινά τυλιγμένη με μια κουβέρτα και μια κούπα στο χέρι. Που μπορώ να κάτσω στην πολυθρόνα μου ώρες και απλά να χαζεύω τις εναλλαγές του καιρού. Που αγαπώ την κυκλοθυμία του φθινοπώρου επειδή μοιάζει με μένα… Απ’ τη μια οι ζεστοί αποχαιρετισμοί κι από την άλλη τα σκοτεινά καλωσορίσματα. Απ’ τη μια τα σύννεφα και απ’ την άλλη τα ουράνια τόξα…
Άσε τα φούτερ και τις χνουδωτές κάλτσες… Τις ζεστές σοκολάτες και τις σούπες… Τις ομπρέλες; Που τις πας τις ομπρέλες; Αν ήμουν παιδί του καλοκαιριού, σιγά μην έδινα στο blog μου το όνομα “Το κορίτσι με την κίτρινη ομπρέλα”. Θα το έλεγα “το κίτρινο μαγιό” ή “τα βότσαλα”, αλλά που να καταλάβεις! Και αν ήμουν παιδί του καλοκαιριού, θα έδινα πόνο το τρίμηνο Ιούνιος-Ιούλιος-Αύγουστος, αλλά μάντεψε… Νεκρώνω! Ο Ιούνιος είναι ό,τι χειρότερο! Κλείνουν διακόπτες. Καπούτ!
Ενώ τον Σεπτέμβριο… Γεμάτες μπαταρίες. Έτοιμη για μια νέα χρονιά. Καινούργιοι στόχοι, επιστροφή στην πραγματικότητα. Γενέθλια. Κρύο… Ναι, κάνει κρύο! Μαζεύεις τα καλοκαιρινά (ο Θεός να κάνει ρούχα τα καλοκαιρινά δείγματα) και κατεβάζεις κασκόλ, γάντια, σκουφιά, πουλόβερ, παπλώματα, κουβέρτες, μποτάκια και τόσα άλλα. Αυτά ναι, είναι ρούχα! Και μπορείς και τα φοράς όλα μαζί χωρίς να παραπονιέσαι. Το καλοκαίρι ζεσταίνεσαι και με το μαγιό ενώ το φθινόπωρο το απολαμβάνεις…
Ερωτική εποχή επίσης… Τα αγγίγματα, τα κουρνιάσματα στις αγκαλιές, τα χουχουλιάσματα είναι επιτρεπτά και υπέροχα! Το καλοκαίρι επιβάλλεται η μείωση της σωματικής επαφής για ευνόητους λόγους. Αλλά τώρα, είναι τέλεια! Δε θες κάτι άλλο. Πόδια μπερδεμένα κάτω απ’ το χοντρό σεντόνι και αγκαλιές μέχρι το πρωί.
Και πάμε στα πιο πρακτικά… Έχουμε χρόνο για τους φίλους με φαγητό και επιτραπέζια στο σπίτι. Οι πρεμιέρες των σειρών. Τα θέατρα και τα σινεμά προετοιμάζονται. Ναι οκ εκπληκτικά τα θερινά σινεμά ή οι θεατρικές παραστάσεις κάτω απ’ τα αστέρια, αλλά τίποτα δε συγκρίνεται με τις αγαπημένες σου πολυθρόνες, τη μυρωδιά του σανιδιού και τα σκούρα χρώματα. Καινούργια βιβλία (η φθινοπωρινή φουρνιά είναι εξαιρετική!). Ο καφές φίλτρου έχει την τιμητική του. Μικρά καφέ, κρυμμένα σε στενοσόκακα, μοσχομυρίζουν φουντούκι, καραμέλα, αμύγδαλο και κανέλα.
Άσε τα χρώματα… Πορτοκαλί, κόκκινο, κίτρινο. Και τα φρούτα… Σταφύλια, πορτοκάλια και μήλα αγαπημένα με μέλι και κανέλα σε πιατάκι του γλυκού. Γιατί οι μηλοκανελάδες οι ζεστές; Να μοσχομυρίζει το σπίτι όλη μέρα. Οι μηλόπιτες; Τα κουλουράκια; Που να κάτσεις το καλοκαίρι να ψήνεις με 40 βαθμούς.
Οπότε μετά απ’ αυτό επανέρχομαι στο θέμα μας… Εγώ δεν είμαι παιδί του καλοκαιριού και δε θα γίνω ποτέ. Λατρεύω το κρύο, τους ζεστούς καφέδες, την κουβέρτα μου και τις χνουδωτές κάλτσες. Α, και τις κολοκυθόπιτες με την πορτοκαλί κολοκύθα. Κανένας Αύγουστος δεν μπορεί να τα βάλει μαζί τους!
Και πρόσεξε (επειδή έτοιμη έχεις την ατάκα), όταν λέω “παιδί του χειμώνα” εννοώ το παιδί που λατρεύει το κρύο και τα Χριστούγεννα, αλλά θ’ αναλυθεί σε επόμενο κείμενο.
Προς το παρόν παίρνω κούπα, κουβέρτα και πάω στο μπαλκόνι. Ο Σεπτέμβριος φεύγει κι έχω πολλά να κάνω!