Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε στο κέντρο της Γης. Ήταν καλός και αγαπούσε την ζέστη. Είχε χοντρά ροζ μαγουλάκια από την θερμότητα και καστανά μάτια από το ανακάτεμα της φωτιάς με το χώμα. Λίγο χαζούλης και πολύ τεμπέλης. Κοιμόταν όλη μέρα κι όλη νύχτα αδιάκοπα όλο τον χρόνο. Και εκτός από τεμπέλης, είχε ένα ακόμα ελάττωμα, ήταν γίγαντας. Τα πόδια του ήταν πάντα λυγισμένα για να χωράει και τα χέρια του τα κούρνιαζε συνήθως κάτω από το κεφάλι του καθώς ξεκουραζόταν χαμογελαστός. Το όνομα του είναι Εγκέλαδος.
Όταν ήταν μικρός ακόμα, πάνω στο παιχνίδι του χτυπούσε κατά λάθος δυνατά τα πόδια του και τα χέρια του κι έτσι η επιφάνεια της Γης κουνιόταν κι αυτή. Από ολοστρόγγυλη και λεία σαν χαρτί, έτσι που μπορούσαν κι άλλοι γίγαντες να κάνουν τσουλήθρα πάνω της, άρχισε να γίνεται πιο άγρια και να τους τσιμπάει το σώμα όταν πήγαιναν να τσουλήσουν. Σιγά σιγά κάθε φορά που ο φίλος μας ο Εγκέλαδος έπαιζε, δημιουργούσε άθελά του βουνά, νησιά, όρη, ποταμούς, ισθμούς κι έκανε την επιφάνεια της Γης ακόμα πιο όμορφη και πιο φιλόξενη για εμάς, τους ανθρώπους.
Όλοι οι γίγαντες έφυγαν για άλλους πλανήτες που μπορούσαν να παίξουν καλύτερα, εκτός από τον Εγκέλαδο. Εκείνος έμεινε να μεγαλώνει ακριβώς στην μέση της Γης, γιατί τρελαινόταν για την ζέστη και κατά βάθος αγαπούσε τον άνθρωπο.
Καθώς μεγάλωνε, κοιμόταν όλο και περισσότερες ώρες. Εδώ που τα λέμε το όνομα “υπναράς” θα ταίριαζε καλύτερα σε εκείνον παρά το “Εγκέλαδος.” Οι άνθρωποι, έτσι όπως είχε φτιάξει κατά λάθος ο φίλος μας τον πλανήτη, ζούσαν και συνεχίζουν να ζουν πολύ καλύτερα από πριν. Έχουν ποτάμια για να κολυμπούν εκτός από τις θάλασσες, έχουν βουνά με φρέσκο αέρα και μια πανέμορφη θέα όταν περνάνε από κάποιον ισθμό.
Καμιά φορά μέσα στον ύπνο του γυρίζει πλευρό και ροχαλίζει. Κι εμείς που είμαστε στην επιφάνεια τον ακούμε και νιώθουμε το πάτωμα να κουνιέται. Αν ήμασταν έξω σε ανοιχτό χώρο, καθόλου δεν θα μας ένοιαζε. Αλλά επειδή ζούμε σε σπίτια και σχολεία και διάφορα κτίρια, είναι λίγο επικίνδυνο και πρέπει να προσέχουμε. Δεν φοβόμαστε. Είναι απλά ο φίλος μας ο Εγκέλαδος που αλλάζει πλευρό. Είμαστε ήρεμοι κι ακολουθούμε κάποιες οδηγίες μέχρι να βολευτεί και να ξανακοιμηθεί.
Καλό είναι να έχουμε κάπου κοντά μας ένα μπουκαλάκι με νερό και μια σφυρίχτρα. Αυτό θα βοηθήσει την μαμά και τον μπαμπά ή την δασκάλα να μας εντοπίσει πιο εύκολα στην περίπτωση που η φωνή μας δεν ακούγεται πολύ καλά λόγω του ροχαλητού. Κι αν διψάσουμε μέχρι να ξανακοιμηθεί να έχουμε φρέσκο νεράκι κοντά μας. Καμιά φορά του παίρνει λίγη ώρα, γιατί έχει μουδιάσει το ποδαράκι του και περιμένει να του περάσει. Μην περιμένουμε κι εμείς διψασμένοι!
Όταν νιώσουμε το πάτωμα να κουνιέται, μπαίνουμε κάτω από ένα γερό έπιπλο, όπως είναι το γραφείο μας ή το θρανίο. Αυτό το κάνουμε γιατί μπορεί να είναι πανέμορφη η συλλογή από πίνακες της μαμάς ή τα αυτοκινητάκια μας, αλλά με το κούνημα μπορεί να πέσουν πάνω μας και να μας χτυπήσουν. Και τότε θα θυμώσουμε πολύ με τον φίλο μας, ενώ δεν φταίει. Αν δεν έχουμε τίποτα τέτοιο γύρω μας, καθόμαστε στην μέση του δωματίου και ακουμπάμε το κεφαλάκι μας μπρούμυτα κάτω σαν να μυρίζουμε το πάτωμα, ενώ παράλληλα καλύπτουμε με τα χεράκια μας το κεφάλι μας.
Μόλις σταματήσει να κουνιέται, πολύ ήρεμα βγαίνουμε από το κτίριο που είμαστε και βγαίνουμε στον δρόμο. Όχι από το ασανσέρ όμως εάν μένουμε κάπου ψηλά. Από την σκάλα.
Φυσικά ακολουθούμε αμέσως οποιαδήποτε εντολή μας δώσει ο ενήλικας που είναι πιο κοντά μας. Μπορεί να ξέρει παραπάνω από εμάς. Όπως ας πούμε, πόση ώρα θα μείνει ξύπνιος ο γίγαντας και πόση ώρα ακόμα θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι να τεντώσει τα ποδαράκια του.
Την δύναμη που τεντώνεται ο φίλος μας και ο χρόνος που κάνει για αυτό, εμείς οι άνθρωποι για να μπορούμε να συνεννοούμαστε το ονομάσαμε ρίχτερ. Αν ας πούμε νιώσουμε πολύ λίγο κούνημα και δεν ακούσουμε καθόλου ήχο, μπορεί να μας εξηγήσουν οι μεγάλοι ότι ήταν 3 ρίχτερ. Αν όμως κουνηθούμε αρκετά και ακούσουμε το ροχαλητό του, ίσως να είναι 5 ρίχτερ.
Αυτά όμως είναι για τους μεγάλους και δεν μας ενδιαφέρουν πολύ. Άλλωστε εμείς τα παιδιά έχουμε και ένα ακόμα μυστικό που στους μεγάλους δεν πιάνει. Μπορούμε την ώρα που αισθανθούμε ότι ξυπνάει να του φωνάξουμε “Κοιμήσου φίλε μου. Όνειρο ήταν. Κοιμήσου”. Και είναι σχεδόν σίγουρο πως αμέσως θα κοιμηθεί…
Αλλά αυτό μην το πείτε στους μεγάλους. Μόνο η παιδική φωνή ακούγεται στο κέντρο της Γης!
Άννα Βήχου