Thebluez

Είναι πολύ δύσκολο να είσαι η “χοντρή” στην εφηβεία.
Όπως επίσης και το να είσαι απλά χοντρή (όπως συνήθιζα να λέω τον εαυτό μου για χρόνια).

Έχω μια ιδιαίτερη σχέση με το φαγητό. Μια σχέση αγάπης και μίσους. Πότε είμαστε αγαπημένοι και πότε δε θέλουμε να βλέπουμε ο ένας τον άλλον. Κυριολεκτικά. Υπάρχουν μέρες που τρώω περισσότερο και από άντρα μετά από 3ωρη προπόνηση, χωρίς να κάνω καμία προπόνηση κι άλλες μέρες που τρέφομαι μόνο με νερό. Και καφέ.

Θα πεις “πας καλά; πρέπει να τρως!” και έχεις δίκιο. Απλά δεν ισχύει το ίδιο για μένα και θα σου εξηγήσω γιατί…

Όταν ήμουν 13 χρονών, ερωτεύτηκα. Και όλοι ξέρετε ή μπορείτε να φανταστείτε πως έρωτας και εφηβεία δεν πάνε μαζί. Ή τουλάχιστον δε συμβαδίζουν αρμονικά. Εκείνος, πανέμορφος. Επομένως, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να με κοιτάξει.

Όχι γιατί δε βλέπομαι, βλέπομαι αρκετά. Αλλά γιατί ήμουν χοντρή.

Ερωτεύτηκα και έφαγα χυλόπιτα επειδή εκείνος ήθελε την αδύνατη της παρέας. Στο δεκατριάχρονο μυαλό μου όμως η σύνδεση έγινε αυτόματα κι έκανε ανεπανόρθωτη ζημιά. “Είμαι χοντρή και γι’ αυτό δε με θέλει!”.

Ο πρώτος εμετός έκανε την εμφάνισή του λίγους μήνες μετά. Είχα φάει πάρα πολύ και το στομάχι μου δεν άντεξε. Παλινδρόμηση, μου είπαν. Το επόμενο πρωί ζυγίστηκα και ήμουν στα ίδια κιλά πάρα το πολύ φαγητό. Θετικό στοιχείο.

Μόλις μπήκα στα δεκατέσσερα ξεκίνησε η κατρακύλα. Στο πάρτι των γενεθλίων μου! Έφαγα πολύ. Κλειδώθηκα στο μπάνιο και προσπάθησα να αδειάσω το στομάχι μου. Μετά από δύο προσπάθειες το κατάφερα με επιτυχία! Το επόμενο πρωί ήμουν λίγα γραμμάρια πιο κάτω.

Στην αρχή ήταν μια φορά στις δέκα μέρες. Μετά περάσαμε στις 4 φορές το μήνα. Και το κράτησα μέχρι την Α’ Λυκείου. Έκανα βαρβάτες και πολύωρες προπονήσεις όποτε δε με ένοιαζε. Αδυνάτισα! Παρόλα αυτά, οι επισκέψεις στην τουαλέτα δε σταμάτησαν. Ειδικά όταν είχα χαλαρή μέρα και έτρωγα σαν άνθρωπος.

Στην τρίτη λυκείου όμως…
Έπινα πολύ καφέ, έτρωγα μόνο λιπαρά φαγητά και έτρωγα και πολύ αργά με αποτέλεσμα να πάρω 17 κιλά σε ένα 9μηνο. Μόλις τελείωσαν οι πανελλήνιες κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και δε με αναγνώριζα.
Ένα καλοκαίρι μέσα σε μια τουαλέτα.

Πέρασα σε μια πόλη μακριά από το σπίτι μου. Προσπάθησα να φτιάξω τη ζωή μου και βρήκα τρόπο να απαλλαγώ από αυτά τα 17 κιλά. Ήμουν πάλι εγώ, αλλά ήμουν πιο μεγάλη ηλικιακά και αυτά τα κιλά που είχα μου πήγαιναν πολύ.

Η τουαλέτα δε σταμάτησε όμως… Αυτή τη φορά ήταν για να διατηρηθώ και όχι για να χάσω. Και συνέχισα για χρόνια. Και χρόνια… Μέχρι που μεγάλωσα και έγινε κομμάτι της ζωής μου. Αναπόσπαστο κιόλας! Κάθε μέρα. Κάθε αναθεματισμένη μέρα.

Μέχρι που βρέθηκε ο κατάλληλος άνθρωπος, την κατάλληλη στιγμή. Εκείνος που μου έδωσε ένα βιβλίο και μου είπε “πρέπει να σε σώσεις, μικρή!”. Και το έκανα! Άλλες στιγμές ήμουν μόνη και άλλες με παρέα. Αλλά τα κατάφερα!

Βουλιμία την λένε. Και με έτρωγε για χρόνια. Κάθε χρόνο έπαιρνε και ένα κομμάτι μου, αλλά τέλος. Δεν την άφησα να με πάρει μαζί της. Είχα προκαλέσει κακό στον ίδιο μου τον εαυτό και δεν ήμουν σε θέση να το αντιληφθώ. Κι όλο αυτό γιατί; Γιατί υπερίσχυσαν οι ανασφάλειες. Γιατί άφησα κάποια παραπάνω κιλά να με χειριστούν.

Δε γίνεται να αρέσουμε σε όλους. Δε γίνεται να είμαστε αποδεκτοί κάθε φορά, αλλά να σου πω κάτι; Χέστηκα! Αν είναι να πεθάνω για να γίνω αποδεκτή, να το βράσω. Σιγά! Κιλά είναι. Όπως τα πήρες, θα τα χάσεις αρκεί να πιστέψεις σε εσένα κι αρκεί να το θες!