Ένα ακόμη ντέρμπι των αιωνίων προ των πυλών…
Όχι, δε αναφέρομαι στο Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός ή στο Ρεάλ-Μπάρτσα, αλλά το πατροπαράδοτο ντέρμπι των Χριστουγέννων… Μελομακάρονο vs κουραμπιές.
Κάθε Χριστούγεννα, η ίδια μάχη. Σε κάθε τραπέζι, η ίδια διαφωνία. Πάνω από κάθε πιατέλα, η ίδια συζήτηση. Α, ανάφερα και τις πιατέλες; Τέλεια! Ο απόλυτος διαχωρισμός. Όχι μισή-μισή. Ούτε κατά διάνοια στην ίδια πιατέλα. Ξεχωριστά! Άλλου τα μικρά καφέ κι αλλού τα μικρά άσπρα.
Και κάπως έτσι καταστρέφονται σχέσεις κι οικογένειες. Αλήθεια!Το έχω δει με τα μάτια μου… Δεν ξέρω τι πόνεσε περισσότερο εκείνον τον πατέρα. Το “μπαμπά, είμαι vegan!” ή το “τα μελομακάρονα δεν τρώγονται! Ο κουραμπιές γαμάει!”. Τόσα χρόνια έχουν περάσει κι ακόμα να αποκρυπτογραφήσω εκείνο το βλέμμα…
Εν τω μεταξύ, είναι γλυκίσματα. Το θυμίζω κάθε φορά. Δεν είναι ο θρόνος του Westeros. Δε χρειάζονται αιματοχυσίες. Μιλάμε για ένα μελομακάρονο κι έναν κουραμπιέ.
Αυτά τα γλυκά θα έπρεπε να ενώνουν τους ανθρώπους κι όχι να τους χωρίζουν. Να μαζεύονται οι φίλοι στο σπίτι για baking και εκεί που θα υπολογίζουν το αλεύρι, να στοιχηματίζουν αν θα βγουν σαν βότσαλα ή όχι, γιατί ποτέ, μα ποτέ, κανένας φίλος δεν έχει τη σωστή δοσολογία.
Αλλά αυτό δε γίνεται ποτέ… Φτάνουμε, σε κλάσματα δευτερολέπτου, στο “είναι μια αηδία μες στο μέλι με καρύδια από πάνω!” και στο “ναι, μπούκωσε με τη χιονόμπαλα που θα σε κάνει σκατά με την άχνη!”.
Οι γραφικές ατάκες των Χριστουγέννων…
Παιδιά, πάμε λίγο να υπέρ-αναλύσουμε λίγο….
Από τη μία, το τίμιο μελομακάρονο. Δε λερώνει, δεν αφήνει ίχνη και ποτέ δεν μπορείς να φας μόνο ένα. Με το καρυδάκι του και με το μελάκι του. Να κάνεις πρώτα το σιρόπι, να κρυώσει, να φτιάξεις τη ζύμη, να πετύχεις το σωστό λάδι/χυμό κλπ., με μπόλικη κανέλα και ξύσμα πορτοκαλιού, να πετύχεις το απόλυτο σχήμα, να ψηθεί καλά και μετά, την ώρα που θα τα πετάς καυτά στο σιρόπι, να ηδονιστείς με το τσιρ τσιρ… Αχ! Άσε που μελώνεις με το μελομακάρονο. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μέλια, μέλια, μέλια…
Από την άλλη, ο σατανικός κουραμπιές. Λερώνει, αφήνει ίχνη ΠΑΝΤΟΎ και φυσικά, χορταίνεις με έναν. Είναι πιο μεγάλοι καλέ! Βέβαια, είναι πιο εύκολη η διαδικασία. Χτυπάς το βούτυρο με την άχνη και μετά τσουπ, όλα μαζί. Ανακατεύεις καλά, ρίχνεις και την αμυγδαλόψιχα (γιατί σε κάποιους δεν αρέσει ολόκληρο το αμύγδαλο… Σε κάποιους δηλαδή εμένα) και φτιάχνεις μικρές σφαίρες. Ψήνεις καλά και μετά (το αγαπημένο μου) χιονίζεις σαν να μην υπάρχει αύριο. Παντού άχνη! Άχνη στην κουζίνα, στην πιατέλα, στα ρούχα, στα μαλλιά. Άχνη στο σκύλο, στη μύτη σου, στο χαλί (!). Άχνη στον καλό σου, στη μαμά σου, στην αδερφή σου και τη γειτόνισσα. Άχνη μέσα στα εσώρουχα, αλλά και στις κάλτσες. Άχνη παντού!
Και ξαναλέω… Τίμιο το μελομακάρονο! Τρως ένα κι ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Θες να βγάλεις μια φωτογραφία μαζί του; Παίρνεις αγκαλιά την πιατέλα και τελείωσε. Μπαμ… 1000 likes για το #μελομακάρονο. Ενώ με τον κουραμπιέ… Όλα χάλια! Στην πρώτη δαγκωνιά θες στεγνό καθάρισμα με την ηλεκτρική για την άχνη. Πολλή βαβούρα. Θες φωτογραφία με την πιατέλα; Εδώ είναι το πρόβλημα. Γιατί δε θα την αγκαλιάσεις απλώς και θα χαμογελάσεις… Θα τη φυσήξεις! Ναι, αυτό θα κάνεις και άσε τα “τι λες καλέ!”. Θα τη φυσήξεις και θα κάνεις ένα σπίτι, μην πω πως! Κι όλος ο χαμός για το #κουραμπιές. Και κάνουμε ρεβεγιόν με τη σκούπα μαζί!
Αλλά το κακό είναι ότι είναι και τα δύο υπέροχα. Περιμένεις με αγωνία τα Χριστούγεννα μόνο και μόνο για να φας. Γιατί φυσικά όλοι ξέρουν πως οι πρωταγωνιστές είναι αυτοί οι δύο. Ποιος Άγιος Βασίλης και Oh, Christmas tree… Αν δεν έχεις δει το βλέμμα εκείνου που ετοιμάζεται να καταβροχθίσει το μελομακάρονο ή τον κουραμπιέ, δεν ξέρεις τι πάει να πει “Καλές γιορτές!”.
Και σ’ αυτό το σημείο πρέπει να εξομολογηθώ πως ανήκω στο #team_ΜΕΛΟΜΑΚΆΡΟΝΟ, αν κι η αδερφή μου κάνει τους καλύτερους κουραμπιέδες που έχω φάει ποτέ.
Εσύ που ανήκεις;