«Ιδανικός κι ανάξιος εραστής». Ένα τόσο γνωστό ποίημα, που λίγοι έχουν διαβάσει. Μόνον ο πρώτος στίχος του είναι πασίγνωστος:
«Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής».
Ιδανικός, λοιπόν…
Ο ιδανικός, έτσι όπως τον φαντάζεται ο καθένας μας. Ψηλός, ξανθός, μελαχρινός, λευκός, μαύρος, όμορφος, σύμφωνα με τα δικά μας θέλω. Ιδανικός στα χαρακτηριστικά. Έξυπνος, με χιούμορ, φαντασία, κατανόηση, να μην φοβάται τη δέσμευση, να συνειδητοποιεί και να εκδηλώνει τα συναισθήματά του. Ιδανικός με τα προτερήματα να υπερτερούν κατά πολύ των ελαττωμάτων του – αν έχει φυσικά απ’ αυτά –, μιας και είναι ο ιδανικός.
Ιδανικός εραστής. Όλα τα θετικά γνωρίσματα που μπορεί να έχει κανείς, ώστε να μας κάνει να φανταστούμε δύο κορμιά να ενώνονται στο μισοσκόταδο κι αυτά τα κορμιά να είναι το δικό μας και το δικό του. Το αίσθημα της ευτυχίας στην ίδια μας τη φαντασίωση είναι ο πρωταγωνιστής μετά από τον πρωταγωνιστή εραστή. Οι ερωτικές περιπτύξεις, το πριν και το μετά τους, είναι όλα όπως θα έπρεπε να είναι. Άλλωστε αυτός είναι ο ιδανικός!
Ανάξιος. Όχι το αντίθετο του ιδανικού, αλλά η σημασία του, όπως προδίδει το στερητικό α-, δεν είναι θετική. Ανάξιος όπως τον φαντάζεται κανείς. Τέλειος μα που να μην μας αξίζει; Τέλειος μα που να μην του αξίζουμε εμείς; Ο ανάξιος είναι αυτός που δεν αξίζει να έχει μία θέση δίπλα μας. Κάτι κάνει λάθος, κάτι συμβαίνει. Τα ελαττώματά του ίσως υπερτερούν των προτερημάτων. Ή ίσως είμαστε εμείς ανώτεροι αυτού κι έτσι καθίσταται ανάξιος να σταθεί δίπλα μας.
Ανάξιος εραστής. Ο άνθρωπος εκείνος που ενώ θα μπορούσε, δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων κι έτσι θεωρείται ανάξιος. Όλες οι φαντασιώσεις με τις ερωτικές περιπτύξεις, ενώ ξεκινούν και σχηματίζονται εικόνες, πλησιάζονται τα κορμιά όλο και πιο κοντά, ξεκινούν την ένωσή τους, αργά, σταθερά, αλλά μετά από δυό στιγμές βυθίζονται στο βούρκο, μιας και δεν μπορούν να είναι πετυχημένες, καθότι ανάξιος.
Ιδανικός και ανάξιος εραστής. Ο άνθρωπος εκείνος που με δύο λέξεις μπορούμε να τον πούμε ο «θα» και «μα». «Θα» μπορούσε να είναι ολοκληρωμένο, πετυχημένο. «Θα» ήταν ο ιδανικός, «μα» είναι ανάξιος. Είναι ο ιδανικός, «θα» μπορούσε να τα πραγματοποιήσει όλα, «μα» δεν μπορεί λόγω κάποιων εμποδίων. Τι εμποδίων, αφού είναι ο ιδανικός;
Υπάρχουν τα εμπόδια εκείνα, του φόβου, της υπερηφάνειας και των λοιπών πνευματικών δηλητηρίων, που δεν μας αφήνουν να ολοκληρώσουμε τις φαντασιώσεις μας. Ούτε καν να προσπαθήσουμε να τις υλοποιήσουμε. Έτσι, μενουμε να γνωρίζουμε πως είμαστε ιδανικοί για κάτι – αν τολμούσαμε ποτέ – μα ανάξιοι, γιατί μένουμε μόνο στη σκέψη. Αναλωνόμαστε εκεί, ξοδεύουμε τους εαυτούς μας σκεπτόμενοι τα «θα» της ζωής μας και κατευθείαν μας καταρρακώνουμε εμείς οι ίδιοι με τα «μα» μας. Παρά το γεγονός πως ξέρουμε πως θα επιτύχουμε, κρυβόμαστε πίσω από τα αυτά τα άστοχα, γεμάτα δειλία «μα».
Και κάπως έτσι τα όνειρα βουλιάζουν και οι ευκαιρίες χάνονται. Και μένουμε έτσι, ιδανικοί και ανάξιοι εραστές των ανεκπλήρωτων ονείρων, που αν τολμούσαμε, ξέρουμε πολύ καλά ότι θα γίνονταν πραγματικότητα. Στεκόμαστε θεατές στη ζωή μας, λέγοντας κούφια λόγια, γεμάτα πικρία, για τα όνειρα που κάναμε αλλά η σκληρή ζωή και οι κακουχίες δεν μας επέτρεψαν τίποτα άλλο, από το να είμαστε οι επαναστάτες του καναπέ. Κι έτσι κρυβόμαστε, ξεγελάμε προσωρινά τον ίδιο μας τον εαυτό θαρρείς! Μένουμε ιδανικοί εραστές της θλίψης και ανάξιοι εραστές των ονείρων μας…