Τον τελευταίο καιρό έχω αναγκαστεί να περιορίσω λίγο την καφεΐνη. Αυτό μου είπαν κι αυτό έκανα. (Ε, παιδιά, η επιβολή δεν είναι λύση. Ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε πάνω απ’ όλα!).
Όσοι με ξέρετε, ξέρετε πάρα πολύ καλά πως χωρίς καφέ δεν μπορώ να ζήσω! Δε γίνεται και δε θέλω!
Μου είπαν να πίνω πολύ νερό… Πίνω!
Μου είπαν να μην πίνω χυμούς γιατί η οξύτητα τους σε συνδυασμό με την οξύτητα του γαστρικού υγρού δε θα μου κάνει καλό! Ναι, έχω δει όλο το Grey’s Anatomy κι είμαι σε θέση να καταλάβω πως αυτές οι λέξεις σημαίνουν “κομμένοι και οι χυμοί”.
Μου είπαν να μην πίνω αλκοολούχα ποτά! Λες και στη Ρωσία που πίνουν απ’ το πρωί έχουν πάθει κάτι…
Μου είπαν να μην πίνω σοκολάτες γιατί παχαίνουν! Ξεκάθαρα επιστημονικός όρος!
Κι αφού είπα “πάλι καλά που το νερό κάνει!”, ρώτησα κιόλας “τώρα πέρα απ’ την πλάκα, μπορώ να πίνω τίποτα άλλο;”.
Πήρα ως απάντηση “αμέ! Τσάι και χαμομήλι άφοβα!”
Κεραμίδα! Εγώ τσάι… Εγώ που παίρνω ενδοφλέβια τον espresso, να πίνω τσαγάκι…
Μα με φαντάζεστε να τριγυρνάω με την κούπα μου μες στη νύχτα, προσπαθώντας να γράψω μια κειμενάρα και να πίνω χαμομήλι; Πως θα γράψω για τον μπάσταρδο που ξεγύμνωσε την εύθραυστη ψυχή μου και την άδειασε σαν στάχτη στον αέρα πίνοντας χαμομήλι;
(Αρχικά δε ξέρω γιατί έγραψα την παραπάνω φράση. Δεν την έχω γράψει ποτέ κι ούτε πρόκειται! Κάπου θα την είδα γραμμένη….)
Αναγκάστηκα όμως… Κάτι έπρεπε να έχει η κούπα μέσα. Δεν μπορεί να είναι απλά ένα άδειο αντικείμενο. Χρειάζεται να γίνει πιο ρεαλιστικό το σκηνικό. Τη γέμισα με τσάι…
Την πρώτη μέρα ήμουν σε άρνηση. Πέταξα ένα μαύρο ριχτάρι πάνω στη μηχανή του espresso και στο μηχάνημα για το αφρόγαλα κι άναψα τον βραστήρα. Πήρα με τρεμάμενα χέρια μια κούπα και άνοιξα το ντουλάπι πάνω από το κεφάλι μου. Ήταν η πρώτη φορά που ήρθα αντιμέτωπη με τα δέκα κουτάκια του δεύτερου ραφιού…
Τσάι με φρούτα του δάσους, βανίλια-καραμέλα, πράσινο, με μήλο και κανέλα, cupcakes φράουλα, λεμόνι, χαμομήλι, Λουίζα, τσάι του βουνού και φασκόμηλο.
Επέλεξα το τίμιο λεμονάκι κι έβαλα και μια κουταλιά μέλι. Δεν ήταν κακό το νερό με γεύση, αλλά αν είχα την επιλογή θα μοσχομύριζε το σπίτι και η ψυχή μου, καφέ.
Τη δεύτερη μέρα, άλλη γεύση. Την τρίτη μέρα είπα να πιω και δεύτερο προς το απόγευμα και πάει λέγοντας… Μετά από μια εβδομάδα είχα βρει τις δυο αγαπημένες μου γεύσεις… Αχλάδι-σοκολάτα και macaroons λεμόνι. Φοβερά!
Τώρα πια πίνω δύο την ημέρα και φυσικά τον πρωινό καφέ μου! Δεινοπάθησα αλλά τα κατάφερα!
Βλέπετε μου έλεγαν οι γιατροί πως το τσάι θα μου κάνει καλό αλλά δεν το πίστευα. Θεωρούσα πως το πρότειναν παντού γιατί έπαιρναν ποσοστά απ’ τις πωλήσεις! Έχουν δίκιο όμως… Αρχικά, βγαίνει σε πολλά χρώματα. Κάθε χρώμα κι όφελος. Το λευκό μας κρατάει νέους, το πράσινο βοηθάει τα μάτια, το μαύρο μειώνει το στρες. Επιπλέον, μια κούπά τσάι καθαρίζει τον οργανισμό, δυναμώνει την καρδιά και μας αδυνατίζει.
Μεταξύ μας, πολλά πράγματα για ένα τόσο δα μικρό φακελάκι.
Βέβαια, εγώ δε θα αλλαξοπιστήσω. Όχι! Όλη μου η ζωή είναι ένας καφές, οπότε #teamΚαφές μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Όμως… ένα τσαγάκι που και που δεν κάνει κακό!
Άσε που έχει και τραγούδι… “Τσάι με λεμόνι στο μπαλκόνι…”! Δε θυμάμαι κάποιο τραγούδι να λέει “πάρε τον cappuccino μου που γράφει τ’ όνομά σου…”.
Τίμιο το τσαγάκι!