Σ’ αγαπάω…
Όχι, σ’ αγαπώ. Αγαπάω με α και μάλιστα τονισμένο.
Και εύλογα θα αναρωτηθείς γιατί κάνω αυτή τη διευκρίνιση και θα σου απαντήσω τεκμηριωμένα πριν εκφράσω την πραγματική αιτία. Κάποιοι υποστηρίζουν πως αυτό το τονισμένο α κάνει όλη τη διαφορά.
Πως το σ’ αγαπώ είναι μικρό με μια κτητικότητα και μια σιγουριά απειροελάχιστα εγωκεντρική. Αναφέρεται στο εγώ που έχει καταπιεί και μόνο σ’ αυτό. Σ’ ένα εγώ έτοιμο να διεκδικήσει τον άλλον μέχρι τελικής πτώσης. Αυτόν τον άλλον που του ανήκει ολοκληρωτικά κι αν δεν έχει πετύχει αυτή την ολοκλήρωση θα την αποκτήσει σύντομα.
Επίσης, υποστηρίζεται πως το σ’ αγαπώ αφορά τον άνθρωπο που το λέει κι όχι εκείνον που το δέχεται. Αφορά την αγάπη προς τον ίδιο μας τον εαυτό και πως αυτή προβάλλεται στον άλλον. Το σ’ αγαπώ, λένε, είναι πρόχειρο και επιφανειακό. Αγαπάς λόγω συγκυριών, αγαπάς ρηχά και ανώριμα.
Το σ’ αγαπάω απ’ την άλλη, λένε, έχει μια μικρή κραυγή μέσα του. Είναι λες και περικλείει κάθε συναίσθημα. Από τον πόνο και τη λαχτάρα, μέχρι το πάθος και τη λύτρωση. Είναι η αρχή της μάχης που θα δώσεις για δύο. Για σένα και για εκείνον που το δέχεται. Είναι το βήμα προς το δούναι και λαβείν. Ή μάλλον προς το δούναι γιατί εκεί θα εστιάσεις κι αυτή είναι η διαφορά με το σ’αγαπώ. Το ένα μόνο παίρνει και το άλλο είναι έτοιμο να δώσει και μάλιστα πολλά. Είναι η πάλη δύο διαφορετικών ευτυχιών με σκοπό το ένα. Το κοινό.
Έτσι λένε… Εγώ επιλέγω το σ’ αγαπάω γιατί εύηχο, μ’ αρέσει γραμμένο και κάθε φορά που το λέω ή το ακούω είμαι πεπεισμένη πως αδειάζει μια ψυχή για να γεμίσει μια άλλη. Έχει μια άλλη δυναμική και δεν το λες για να το πεις. Το σ’ αγαπώ ξεφεύγει πιο εύκολα. Με το χέρι στην καρδιά!
Το θέμα όμως είναι ν’ αγαπάς. Δυνατά, αμετάκλητα και ανιδιοτελώς. Χωρίς όρια και κανόνες. Χωρίς κουτιά. Να νιώθεις και να το λες. Ν’ αγαπάς τον άλλο, αλλά και με τον άλλον. Ν’ αγαπάς τον άλλον, αλλά και για τον άλλον.
Να αγαπάς τους κακούς εαυτούς, τις αδυναμίες, τα ελαττώματα και να το λες. Γιατί σ’ αγαπάω σημαίνει ότι σε αποδέχομαι όπως είσαι. Με όλα σου τα στραβά. Να αγαπάς όταν δεν υπάρχει το φως της αρχής. Το σκοτάδι να μη σε τρομάζει και να το λες. Γιατί το σ’ αγαπάω στο σκοτάδι σου δίνει περισσότερο φως κι απ’ τον ίδιο τον ήλιο. Να αγαπάς όταν τίποτα δεν είναι εύκολο. Στα εύκολα είναι όλοι δίπλα σου, στα δύσκολα μόνο όσοι πραγματικά νιώθουν και να το λες. Το σ’ αγαπάω στα δύσκολα γιατί αυτά είναι για εμάς δίνει περισσότερο κουράγιο απ’ όσο νομίζεις.
Να αγαπάς όχι επειδή χρειάζεσαι, αλλά να χρειάζεσαι επειδή αγαπάς και να το λες. Να αγαπάς τα μικρά προσδοκώντας τα μεγάλα και να το λες. Να αγαπάς τα πάντα, αλλά και το τίποτα. Εκεί είναι η μαγκιά. Να αγαπάς τα δύσβατα μονοπάτια γιατί η αγάπη δεν είναι δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα. Αν δεν έχει γρατζουνίσεις την ψυχή, δε νιώθει και κανένας δε γρατζουνίστηκε σε δρόμους στρωμένους με κόκκινο χαλί.
Να αγαπάς δυνατά και να έχεις τα κότσια να το λες. Να το λες επειδή το εννοείς κι όχι επειδή πρέπει. Τίποτα δεν πρέπει στη ζωή. Ένα θέλω είμαστε!
Να τους αγαπάτε. Όσους κι όσο, αλλά να το λέτε. Όχι κάθε μέρα, αλλά τη στιγμή εκείνη που είναι πιο δυνατό από εσάς. Χωρίς να περιμένετε απάντηση ή ανταπόκριση, απλά επειδή έτσι.
Μια χούφτα λέξεις είναι κι αρκούν. Τις έχει πει και ο Ελύτης… “Σ’ αγαπάω, μ’ ακούς;”.