Μολύβι και χαρτί. Είναι η μοναδική λύση. Η έσχατη! Δύο λίστες – υπέρ και κατά-, πολλές ώρες μοναξιάς και εμείς.
Μόνο έτσι… Μόνο αυτό θα μου δώσει τη λύση. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο θα λυτρωθούν τρεις άνθρωποι. Τρεις… Εγώ και εσείς.
Πάντα αναρωτιόμουν πώς μπορείς να δώσεις την καρδιά σου ταυτόχρονα σε δύο ανθρώπους. Το “όταν κάνεις παιδιά, θα καταλάβεις” είναι η απάντηση. Έτσι λένε! Παιδιά δεν έχω. Έχω όμως καρδιά! Χωρισμένη στα δύο. Κι ένα σώμα που δίνεται ταυτόχρονα. Πάλι σε δύο…
Ένα τρίγωνο. Ένα δίλημμα και μια απόφαση. Βλέπεις, μια ζωή υποστηρίζω πως ο άνθρωπος γεννήθηκε για να είναι δυάδα και πατώντας πάνω σ’ αυτό, προσέχω πολύ τις δυάδες μου. Ποτέ τριάδα… Ποτέ ξανά!
Ίσως μια φορά πριν χρόνια… Ξέρετε, τα τρίτα πρόσωπα, αλλά δεν είναι το ίδιο. Πάλι δυάδες ήμασταν, αλλά δύο δυάδες και η μία μόνο με καρδιά. Η άλλη είχε μόνο σώμα.
Επομένως, τριάδα ποτέ.
Δεν μπορώ να βρω τη λύση.
Μιλάμε για τρεις ανθρώπους. Εμένα που ξεκίνησα το χορό και τραβάω μαζί μου άλλους δύο.
Δεν μπορώ να τους ξεχωρίσω και δεν μπορώ να τους κρατήσω και τους δύο. Δε γίνεται!
Είναι αδιανόητο να ερωτευτώ διπλά. Υποτίθεται πως πάντα κάποιος είναι λίγο πιο πάνω. Εδώ όχι… Ακριβώς το ίδιο κι ας είναι τόσο διαφορετικοί.
Ο ένας με κέρδισε με την πρώτη. Είχε μια συμπαντική λάμψη στα μάτια και δεν ξεκόλλησα ποτέ. Έγδυσε πρώτα το σώμα μου και με διάβασε αμέσως. Με έβγαλε από την πεπατημένη μου κι έχει τον απόλυτο έλεγχο. Είναι εκείνος που με αποσυντονίζει αστραπιαία και παρ’ όλα αυτά, υποτάσσομαι. Έχει τη μισή καρδιά και την προστατεύει.
Ο άλλος με κέρδισε με το τρίτο αφοπλιστικό του χαμόγελο που ακόμα ανατριχιάζω. Έγδυσε πρώτα το μυαλό μου και με διεκδικεί κάθε μέρα. Με αφήνει να έχω τον έλεγχο αλλά τον έχει οριοθετημένο. Μαζί του νιώθω ασφάλεια γι’ αυτό και παραδίνομαι άνευ όρων. Έχει τη μισή καρδιά και τη λατρεύει.
Με τον έναν η μέρα δεν έχει ώρες. Η κάθε μέρα είναι μια δύνη που όλο ρουφάει και ρουφάει κι εμείς εκεί. Να στροβιλιζόμαστε ασταμάτητα. Να μαθαίνει ο ένας τον άλλον κάτω απ’ τα σεντόνια και μέσα απ’ τη μυρωδιά του γυμνού σώματος.
Με τον άλλον η μέρα και η νύχτα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς. Τον ενδιαφέρει το φως και το σκοτάδι μου. Λαχταρά την ξεγύμνωση της ψυχής και του μυαλού μου πριν γδύσει το σώμα και το καθένα έχει την ώρα του.
Ο ένας θέλει να ακούει τον ήχο της φωνής μου και ο άλλος τον ήχο της ανάσας μου. Ο ένας είναι ερωτευμένος μαζί μου και ο άλλος αρχίζει να με ερωτεύεται σε βαθμό που δεν το έχει ξαναζήσει…
Κι εγώ τους ερωτεύομαι κάθε μέρα και τους δύο όλο και περισσότερο… Τους κρατάω φυλακισμένους σε ιστορίες χωρίς τέλος. Στον έναν μιλάει το κορμί και στον άλλον, το μυαλό. Με τον έναν είμαι ο εαυτός μου, ενώ με τον άλλον μετατρέπομαι σε κάτι πιο σκοτεινό και δεν ξέρω τι μ’ αρέσει περισσότερο.
Εγώ μια ζωή ήξερα τι ήθελα και γι’ αυτά πάλευα. Μια ζωή σιγουριάς και τώρα όλα ανατρέπονται. Γιατί ο ένας είναι όλα όσα επιθυμώ και ο άλλος όσα φοβόμουν να πω. Και η καρδιά μου χωρίζεται…
Δεν μπορώ να διαλέξω… Αλήθεια, δε μπορώ, αλλά δεν μπορώ και να τους αφήσω… Είναι δύο άνθρωποι που έχουν αφήσει τα πάντα στα χέρια μου. Κι εγώ τι θα κάνω; Θα πρέπει να αφήσω κάτι να πέσει. Χα! Τραγική ειρωνεία. Από εκεί που εγώ παρακαλούσα να κρατήσει κάποιος την καρδιά μου προσεκτικά στα χέρια του, τώρα με παρακαλάνε για να μην πονέσουν…
Κι έχω βάλει διορία στον εαυτό μου. Μέχρι απόψε…
Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και εγώ θα παίξω κορόνα-γράμματα.
Μακάρι να μείνει στον αέρα να μη χρειαστεί να διαλέξω… Μακάρι!
Μόλις ξημερώσει, θα ξέρω…
Κατερίνα Μοχράνη