Thebluez

Η Ισμήνη στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη και κοίταξε το είδωλό της. Το σμαραγδί φόρεμά της, χάιδευε τις όμορφες καμπύλες της, που παρά τα 42 της χρόνια παρέμεναν εντυπωσιακές, όπως τότε που ήταν νεότερη. Πλησίασε το πρόσωπό της στο κρύο γυαλί του καθρέφτη και κοίταξε προσεχτικά το πρόσωπό της. Τα μάτια της ήταν διακριτικά μακιγιαρισμένα, αλλά το κραγιόν της ήταν κατακόκκινο, τονίζοντας τα σαρκώδη χείλη της. “Είσαι πολύ όμορφη!” άκουσε τη φωνή του Άγγελου πίσω της. Ταράχτηκε θαρρείς, δεν είχε καταλάβει ότι ο άντρας της είχε μπει στην κρεβατοκάμαρα. Γύρισε προς το μέρος του χωρίς να πει λέξη και βάλθηκε να του ισιώνει τη γραβάτα με τρεμάμενα χέρια. Ο Άγγελος, έβαλε τα χέρια του πάνω στα δικά της και την κοίταξε στα μάτια. “Σ’ αγαπάω!” της είπε και την φίλησε τρυφερά στα μαλλιά.

Όλα ήταν έτοιμα για το δείπνο. Οι μυρωδιές απ’ τα κρέατα που ψήνονταν στο φούρνο είχαν φτάσει μέχρι τον πάνω όροφο. Η Ισμήνη είχε βάλει όλη της την τέχνη για απόψε. Είχε ξεκινήσει τις ετοιμασίες από την προηγούμενη μέρα, ώστε να είναι σίγουρη πως όλα θα ήταν τέλεια. Ο Άγγελος είχε ψωνίσει για εκείνη όσα του είχε ζητήσει και την είχε αφήσει να μαγειρέψει μόνη, όπως της άρεσε. Πέρασε πολλές ώρες στην κουζίνα, γεμίζοντας το χώρο με μυρωδιές κρέατος και μπαχαρικών.

Ο Άγγελος έμεινε να κρατάει στην αγκαλιά του την Ισμήνη, μέχρι τη στιγμή που ακούστηκε ο ήχος του κουδουνιού. Οι φίλοι τους είχαν ήδη έρθει. Ο Άγγελος κοίταξε το παλιό ρολόι στον τοίχο. Η ώρα ήταν 8 ακριβώς. Έπιασε την Ισμήνη απ’ το χέρι και κατέβηκαν μαζί μ’ αργά βήματα τις σκάλες. Φτάνοντας μπροστά στην εξώπορτα, κοιτάχτηκαν για ελάχιστα δευτερόλεπτα. “Σ’ αγαπώ!” ψιθύρισε η Ισμήνη κι ίσιωσε ξανά την γκρι γραβάτα του Άγγελου. Εκείνος έπιασε πάλι το χέρι της και της χαμογέλασε.

Άνοιξαν την πόρτα και υποδέχτηκαν εγκάρδια το πρώτο ζευγάρι των φίλων τους που είχε μόλις καταφτάσει. Σύντομα ήρθαν και τα υπόλοιπα δύο ζευγάρια κι οι οκτώ φίλοι κάθισαν στο οβάλ τραπέζι, τρώγοντας και συζητώντας. Η Ισμήνη και ο Άγγελος, ως άψογοι οικοδεσπότες, φρόντιζαν να σερβίρουν ευγενικά τους φίλους τους και να αντικαθιστούν το κρασί που έδειχνε να τελειώνει με γρήγορους ρυθμούς.

Ήταν λίγο μετά τα μεσάνυχτα, όταν η Ισμήνη κι ο Άγγελος καληνύχτισαν τους τελευταίους φίλους τους που έφευγαν απ’ το σπίτι τους. Η Ισμήνη έβγαλε τα τακούνια της κι αναστέναξε ανακουφισμένη. Ο Άγγελος την φίλησε στο μέτωπο και κάθισε στον καναπέ του σαλονιού.

-Καταλήξαμε νομίζω…

-Ναι Ισμήνη. Νομίζω πως ο Πέτρος είναι ο σωστός…

Όλο το βράδυ το ζευγάρι μιλούσε με βλέμματα και χωρίς να ανταλλάξουν κουβέντα μπροστά στους φίλους τους, είχαν καταστρώσει το σχέδιό τους. Έξι μήνες περίπου αργότερα, η Ισμήνη κρατούσε στα χέρια της ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης κι έκλαιγε από χαρά μέσα στην αγκαλιά του άντρα της. Ο Άγγελος χάιδευε απαλά την πλάτη της γυναίκας του και έδειχνε πολύ συγκινημένος.

Όλα είχαν πάει σύμφωνα με το σχέδιο. Η Ισμήνη είχε καταφέρει να σαγηνεύσει τον Πέτρο, τον φίλο τους και να κοιμηθεί μαζί του όσες φορές ήταν “απαραίτητο” για να κρατάει στα χέρια της το θετικό τεστ εγκυμοσύνης. Φυσικά αυτό ήταν κάτι που ούτε ο Πέτρος, ούτε και κανείς άλλος δεν θα έπρεπε ποτέ να μάθει, όπως και κανείς δεν ήξερε πως ο Άγγελος δεν μπορούσε να κάνει παιδιά. Γι’ αυτό είχε γίνει το δείπνο εκείνο, κάποιους μήνες πριν. Η Ισμήνη κι ο Άγγελος είχαν αποφασίσει πως θα έκαναν παιδί, ακόμη κι αν η φύση δεν επέτρεπε στον Άγγελο να γίνει βιολογικά πατέρας.

Η Ισμήνη κι ο Άγγελος ήταν ήδη 10 χρόνια παντρεμένοι. Ήταν ένας γάμος, φυσικό αποτέλεσμα ενός μεγάλου, δυνατού έρωτα. Γνωρίζονταν μόλις ένα χρόνο πριν πάρουν την απόφαση να πορευτούν μαζί. Στα εύκολα και στα δύσκολα. Τα δύσκολα είχαν έρθει 5 χρόνια πριν, που υποβλήθηκαν και οι δυο σε μια σειρά εξετάσεων για να δουν γιατί το παιδάκι που τόσο πολύ ήθελαν δεν είχε ακόμη έρθει. Το ότι ο Άγγελος ήταν αυτός που δεν μπορούσε να κάνει παιδιά, δεν επέφερε ρήξη στο ζευγάρι. Η Ισμήνη στάθηκε δίπλα του και τον στήριξε σε όλα. Τον αγαπούσε. Τον αγαπούσε πολύ, όπως κι εκείνος άλλωστε.

Στην αρχή έψαξαν κάθε πιθανή θεραπεία, αλλά δεν κατάφεραν τίποτα. Η λύση της υιοθεσίας, αποδείχθηκε πολύ χρονοβόρα και με αμφίβολα αποτελέσματα. Η τράπεζα σπέρματος θα μπορούσε να είναι λύση, για κάποιο λόγο όμως κανείς απ’ τους δύο δεν έδειχνε θετικός στο να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί, για το μισό dna του οποίου δεν θα γνώριζαν πολλά. Είχαν συζητήσει τόσες φορές το ενδεχόμενο να μείνει έγκυος η Ισμήνη από κάποιον γνωστό τους, που πλέον κανείς απ’ τους δυο τους δεν μπορούσε να θυμηθεί ποιος το είχε προτείνει πρώτος. Το σχέδιό τους ήταν απλό και στα μυαλά τους δεν είχε πιθανότητες αποτυχίας. Η Ισμήνη θα έμενε έγκυος από κάποιον που και οι δυο θα γνώριζαν καλά και θα ήταν σίγουροι πως θα τους χάριζε ένα παιδί υγιές, όμορφο με καλά γονίδια. Δεν τους ήταν πολύ εύκολο να αποφασίσουν ποιος θα ήταν ο ιδανικός δότης. Μετά από πολύ σκέψη κατέληξαν στους τρεις “καταλληλότερους”. Ήταν και οι τρεις έξυπνοι, μορφωμένοι, χωρίς προβλήματα υγείας ή “επικίνδυνες” κληρονομικότητες. Το δύσκολο ήταν να αποφασίσουν ποιος απ’ τους τρεις θα ήταν πιο εύκολο να πέσει στην παγίδα τους. Τη λύση τους έδωσαν τα όλο θαυμασμό βλέμματα του Πέτρου στην όμορφη Ισμήνη.

Το ζευγάρι προσπάθησε για καιρό να κρατήσει κρυφή την εγκυμοσύνη και η Ισμήνη είχε ήδη “χωρίσει” απ’ τον Πέτρο με το που σιγουρεύτηκε πως όλα πήγαιναν καλά. Δεν του είπε φυσικά ότι ήταν έγκυος, για να μην τον βάλει σε υποψίες, ενώ με τον τρόπο της κατάφερε να διακόψει τις οικογενειακές σχέσεις που είχαν ως τότε.

Η Ισμήνη είχε μια σχετικά εύκολη εγκυμοσύνη και λίγους μήνες αργότερα, κρατούσαν στα χέρια τους την κόρη “τους”. Ήταν ένα όμορφο κοριτσάκι, που τους είχε πάρει τόσο τα μυαλά, που σύντομα ξέχασαν πώς ακριβώς ήρθε στη ζωή.

Η Αριάδνη είχε ήδη γίνει έξι χρονών, όταν από μια ασθένεια, χρειάστηκε αιμοπετάλια. Είχε αίμα 0-. Μια ομάδα που ούτε ο Άγγελος, ούτε η Ισμήνη είχαν, γιατί η μικρή τους κόρη “κληρονόμησε” το αίμα του βιολογικού της πατέρα. Αυτή ήταν μια παράμετρος που δεν είχαν σκεφτεί ποτέ και τη στιγμή εκείνη, για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια, άρχισαν να βλέπουν το “τέλειο” οικοδόμημα του σχεδίου τους να εμφανίζει ρωγμές. Η ζυγαριά της ζωής, στην οποία εκείνη τη στιγμή είχε μπει η ζωή της Αριάδνης και η αποκάλυψη της αλήθειας, έγερνε προς την πρώτη επιλογή. Δεν θα ρίσκαραν με τίποτα τη ζωή του παιδιού, που με τόσες δυσκολίες απέκτησαν. Χρειάζονταν αιμοπετάλια και γρήγορα.

Όταν ο Πέτρος βγήκε απ’ το γραφείο αιμοδοσίας, ήταν χλωμός. Πολύ χλωμός. Το βλέμμα του ήταν θολό. Θολό και κουρασμένο. Σαν να είχε γεράσει 10 χρόνια απ’ την ώρα που είχε μάθει τα νέα. Η Ισμήνη είχε πάει απ’ το γραφείο του και του τα είχε πει όλα. Του είχε πει όλη την αλήθεια με κάθε λεπτομέρεια. Έδειχνε τόσο διαλυμένη όπως του μιλούσε, που δεν του άφησε κανένα περιθώριο να πει λέξη, να ρωτήσει οτιδήποτε.

Η Αριάδνη τα κατάφερε. Έγινε καλά και λίγο καιρό αργότερα γύρισε στο σπίτι με τους γονείς της, χωρίς ποτέ να μάθει ποιος συνέβαλλε στο να σωθεί. Η Ισμήνη όμως με τον Άγγελο, γύρισαν στο σπίτι διαφορετικοί. Σαν να μην ήταν πια οι άνθρωποι που ήταν πριν την ασθένεια που παραλίγο να στοιχίσει τη ζωή στην μονάκριβή τους. Ο επίλογος της σχέσης τους, γράφτηκε όταν πήραν στα χέρια τους ένα χαρτί που τους είχε στείλει ο Πέτρος, μέσω του δικηγόρου του. Η Αριάδνη ήταν δική του κόρη και ήθελε να κινήσει όλες τις νόμιμες διαδικασίες για να το αποδείξει.