Thebluez

Όταν ήμουν μικρή θυμάμαι πως πήγαινα στο σπίτι της γιαγιάς και πείραζα τα πράγματά της. Άνοιγα τα αρώματά της και λάτρευα τα μικρά βελούδινα κουτάκια στο μεγαλοπρεπές έπιπλο της κρεβατοκάμαρας.

Μια μέρα, καθώς έπαιζα κρυφτό με τη μικρή μου αδερφή, ανακάλυψα ένα μεγάλο κουτί στο κάτω μέρος της ντουλάπας. Το πήραμε στα χέρια μας, κάτσαμε στο κρεβάτι και αρχίσαμε να ψάχνουμε. Ήταν γεμάτο φωτογραφίες. Φωτογραφίες του παππού που δε γνωρίσαμε, της γιαγιάς και φυσικά του μπαμπά. Μπορούσαμε να τον ξεχωρίσουμε γιατί είχαμε και στο σπίτι μας πολλές δικές του. Α, να και ο θείος. Ένα αγοράκι ίδιο με τον μπαμπά, αλλά πιο αδύνατο και φυσικά μικρότερο.

Κάτω-κάτω υπήρχε ένας φάκελος. Φθαρμένος και κιτρινισμένος. Ήταν καλά κρυμμένος. Αν δεν ήσουν περίεργος, θα τον προσπερνούσες γιατί ήταν σχεδόν κολλημένος πίσω από μια φωτογραφία. Κοιταχτήκαμε με την αδερφή μου και τον ανοίξαμε. Οι σκανταλιές ήταν το στοιχείο μας. Μέσα σ’ αυτό τον φάκελο ήταν μια φωτογραφία. Ο μπαμπάς, ο θείος και ένα άλλο αγοράκι ολόιδιο με το θείο. Ήταν μικρά μωράκια τότε. Πιο μικρά από τις φωτογραφίες που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε.

Παραξενευτήκαμε γιατί δεν είχαμε ξαναδεί καμία παρόμοια. Την πήγαμε στη μαμά. Εκείνη γούρλωσε τα μάτια της και την έδειξε στη γιαγιά. Εκείνη με τη σειρά της, πήρε τη φωτογραφία, την έκρυψε και μας μάλωσε για τα καλά. Είπε χαρακτηριστικά “να μάθετε να μην πειράζετε ξένα πράγματα”.

Τα χρόνια πέρασαν. Εμείς μεγαλώσαμε και η γιαγιά έφυγε από τη ζωή. Μπήκαμε με τη αδερφή μου στο παλιό σπίτι για να μαζέψουμε κι όπως ψάχναμε, βρήκαμε το κουτί. Κοιταχτήκαμε. Ανοίξαμε, αλλά πουθενά ο φάκελος. Ψάχνοντας καταφέραμε να τον εντοπίσουμε κάτω από το στρώμα του κρεβατιού. Η ίδια φωτογραφία. Ο μπαμπάς μικρούλης, ο θείος και ένα ολόιδιο παιδάκι, μωρά.

Ρωτήσαμε τη μαμά, αλλά δεν ήξερε τίποτα. Ο θείος ήταν στην Αμερική με την οικογένεια του και δε θέλαμε να τον ενοχλήσουμε, οπότε στραφήκαμε στον μπαμπά. Ο μπαμπάς δε θυμόταν. Αναγνώρισε αμέσως τον εαυτό του και τον θείο, αλλά όχι το άλλο μωρό. Ψάξαμε και βρήκαμε τον εγγονό του γιατρού που ξεγέννησε τη γιαγιά. Ρωτήσαμε, αλλά απάντηση δεν πήραμε. Αρχίσαμε να απελπιζόμαστε.

Τα επόμενα Χριστούγεννα ήρθε η “θεία” μας από την επαρχία. Δεν έχουμε συγγένεια εξ’ αίματος, αλλά είναι οικογένειά μας. Καθώς μιλούσαμε στο δωμάτιο, το μάτι της έπεσε πάνω στη φωτογραφία των παιδιών. Άσπρισε… Έπιασε τη φωτογραφία και έβαλε τα κλάματα. Όταν τη ρώτησα τι συνέβη μου είπε πως είχε πολλά χρόνια να δει αυτή τη φωτογραφία. Άρα ήξερε…

Ήταν η ψυχοκόρη της γιαγιάς. Ολόκληρη κοπέλα όταν γεννήθηκε εκείνος και ο θείος. Ο θείος είχε δίδυμο αδερφό. Αυτό είναι το άλλο μωράκι. Όμως η ζωή τα έφερε έτσι που το βρέφος αρρώστησε και νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο. Δε βγήκε ποτέ! Δεν έδειξαν ποτέ στη γιαγιά το σώμα του, αλλά η γιαγιά πείστηκε πως είναι νεκρός. Παλιές εποχές! Δεν το ξεπέρασε ποτέ και τα αδέρφια του ήταν πολύ μικρά για να θυμούνται. Δε ξαναμίλησαν γι’ αυτόν.

Άφησε τη φωτογραφία στο γραφείο και βγήκε έξω από το δωμάτιο. Κανείς δεν έπρεπε να μάθει την αλήθεια. Ίσως όχι ακόμα… Θα πρέπει να ψάξουμε να τον βρούμε. Ίσως να είναι ζωντανός ακόμα. Ίσως να υπάρχει κάπου στον κόσμο… Ίσως… Για να αναπαυθεί η ψυχή της γιαγιάς, αλλιώς θα παραμείνει ένα ακόμα οικογενειακό μυστικό.