Είχα ακούσει πολλές φορές τους γύρω μου να λένε πως διάβασαν κάτι στα μάτια του άλλου. Είτε αυτό ήταν ένα μυστικό είτε η πιο στυγνή αλήθεια είτε οτιδήποτε άλλο. Όπου κι αν αναφέρονταν, σε άνθρωπο ή σε κάποιο ζώο, πάντα απορούσα. Δεν μπορούσα να καταλάβω πραγματικά τι εννοούσαν. Αν και η αλήθεια είναι πως στους ανθρώπους – παιδιά κι ενήλικες – θεωρούσα ότι κατανοούσαν τα λόγια που κρύβονταν πίσω απ’ τα λόγια. Στην περίπτωση των κατοικίδιων και των μωρών, πόνταρα στην τύχη της επιτυχημένης μαντεψιάς. Ποτέ όμως δεν δεχόμουν ότι κανείς μπορεί να διαβάσει τον άλλον από το βλέμμα του, χωρίς να έχει κάποια άλλη πληροφορία. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω την σιωπηλή αυτή παράδοξη επικοινωνία.
Κι έπειτα γνώρισα εσένα. Δεν μιλάς. Δεν μπορείς να μιλήσεις και δεν θα μπορέσεις ποτέ. Η ανάγνωση των ματιών, του βλέμματός σου, σε συνδυασμό με τη διαίσθηση και το ανοιχτό προς εσένα πνεύμα μου, έγιναν η καθημερινότητά μου. Συνεχώς πρέπει να σε ερμηνεύω και να σε κατανοώ. Και να σου δείχνω ότι κατάλαβα τι θέλεις να πεις.
Δυσκολεύτηκα πολύ στην αρχή. Πάρα πολύ, δεν στο κρύβω πια. Τη στιγμή που δεν έκλαψες ένιωσα σαν να έχασα όλο τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου. Το αποφάσισα πως θα είμαι η μόνιμη προστάτιδά σου τη στιγμή που σε ακούμπησα στο γυμνό στήθος μου λίγο αφότου γεννήθηκες. Με κατηγόρησα, να ξέρεις. Με κατηγόρησα πολύ. Σκεφτόμουν τις ατασθαλίες που έκανα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, τις τρεις μπύρες που ήπια, τα εξαντλητικά ωράρια στην εργασία μου και μου πρόσαπτα ευθύνες. Αλλά κάπου στην πορεία συνειδητοποίησα πώς αυτό δεν θα σταθεί εμπόδιο στη γνωριμία μας.
Έμαθα να σε διαβάζω, μικρέ μου. Τους φόβους σου, τις ανάγκες σου, τις ανησυχίες, τις χαρές σου. Όλα μέσα από αυτό το ζευγάρι μάτια. Έμαθα και να σου μιλώ χωρίς να χρειάζεται να κουνήσω τα χείλη μου και δίχως χειρονομίες. Στα μάτια των άλλων είσαι σιωπηλός, πολύ σιωπηλός. Μα εγώ ξέρω ότι μόνο έτσι δεν είναι.
Και ξέρεις τι άλλο έμαθα; Να λυπάμαι αυτούς που σε κοιτούν με οίκτο, γιατί θεωρούν – εσφαλμένα φυσικά – πως ζεις μία τρομερά μοναχική ζωή μέσα στη σιωπή σου. Τους λυπάμαι επίσης επειδή κοιτούν εμένα με οίκτο που είμαι η μητέρα σου και ότι δήθεν δεν μπορώ να καταλάβω τι σκέφτεσαι μέσα σ’ αυτές σου τις σιωπές. Που να ήξεραν, όμως, ότι μέσα σε 10 δευτερόλεπτα ενός σιωπηλού βλέμματος εμείς οι δυο έχουμε πει τα νέα όλης της ημέρας και όχι μόνο!
Στο σπίτι μας επικρατεί ησυχία. Όχι γιατί δεν έχουμε τι να πούμε ο πατέρας σου κι εγώ. Αντιθέτως, είμαστε από τα ζευγάρια που έβαλαν γερά θεμέλια στη σχέση και το γάμο τους και είναι κάτι που με κάνει να νιώθω πολύ τυχερή που κρατά ακόμη τόσο καλά. Μάθαμε να επικοινωνούμε και με το δικό σου τρόπο. Σύντομα θα αρχίσουμε να μαθαίνουμε την νοηματική γλώσσα οικογενειακώς, ώστε να έχουμε έναν ακόμη τρόπο να επικοινωνούμε οι τρεις μας.
Αν και η αλήθεια είναι πως έμαθα πια ότι τα μάτια σου, αυτά τα υπέροχα καστανά, γεμάτα ζωή, αγνότητα κι αγάπη μάτια σου, μου λένε σε 10 δευτερόλεπτα ότι άλλοι θέλουν τρεις ώρες για να πουν. Τόσο μόνο χρειαζόμαστε, μικρέ μου για να τα πούμε όλα. 10 μονάχα δευτερόλεπτα!