Πρόσφατα σε γυναικογκρούπ του Facebook με χιλιάδες μέλη αναρτήθηκε το εξής ανώνυμο ποστ: «Είμαι 4 μήνες με ένα παιδί και έμεινα έγκυος. Αυτός το θέλει, εγώ όμως δεν ξέρω αν θέλω και αν είναι ο κατάλληλος».
Όποιος έχει απλά Facebook δεν υπάρχει περίπτωση να μην γνωρίζει τι συμβαίνει συνήθως κάτω από τέτοια ποστ. Ναι, φυσικά και ξεκινάει ένας μίνι διαδικτυακός εμφύλιος με το στρατόπεδο των pro-lifers από την μια να μιλούν για δολοφονίες αθώων παιδιών και το στρατόπεδο των pro-choice να μιλούν για δικαιώματα πάνω στα σώματα και τις επιλογές. Συνήθως η μάχη μαίνεται μέχρι κάποιος διαχειριστής να κλείσει τα σχόλια ή να βαρεθούν οι εμπλεκόμενοι. Η «μάχη» λοιπόν καλά κυλούσε, πόσο μάλλον όταν η φαεινή ιδέα της ιεράς συνόδου να καθιερώσει «μέρα αγέννητου παιδιού» έχει επαναφέρει το θέμα στην επικαιρότητα. Τα σχόλια είναι τα συνηθισμένα, μέχρι που ένα σχόλιο που λέει «ή θα γίνεις μαμά, ή δολοφόνος» τράβηξε την προσοχή μου. Ο λόγος; Συνόψιζε όλη την ουσία των επιχειρημάτων κατά των εκτρώσεων, με 6 λέξεις. Υφίσταται όμως ένα τέτοιο δίλημμα; Ας πάρουμε τα επιχειρήματα με την σειρά.
«Σκοτώνεις μια ψυχούλα»: Ας πούμε ότι είμαστε όντα που έχουμε ψυχή. Κάποιοι δεν πιστεύουν στις ψυχές, αλλά χάριν επιχειρήματος, ας πούμε ότι υπάρχουν. Αν ένα έμβρυο 6 εβδομάδων έχει ψυχή και είναι φόνος να το αφαιρέσεις, γιατί όταν αυτό το έμβρυο είναι εξωμήτριο, οπότε και ο τερματισμός κύησης είναι απαραίτητος, δεν κάνει κάποιος κηδεία σε αυτό το έμβρυο; Δεν είναι βαπτισμένο θα μου πείτε, αλλά αυτό δεν εμποδίζει το «αεροβάπτισμα» σε τελειόμηνα ή πρόωρα μωρά που δυστυχώς καταλήγουν αβάπτιστα. Γιατί το κύημα καταλήγει στα νοσοκομειακά απόβλητα και δεν απαιτείται από την ιερά σύνοδο η παράδοση του στους γονείς, ώστε να γίνει ο αεροβαπτισμός του και η κηδεία προς ανάπαυση της ψυχής του; Επίσης γιατί δεν συμβαίνει το ίδιο και με τα έμβρυα που αφαιρούνται σε πιο προχωρημένη κύηση, επειδή η αυχενική διαφάνεια ή η αμνιοπαρακέντηση εντόπισαν κάποιο σοβαρό σύνδρομο; Δεν είναι λίγο αντιφατικό; Επίσης όπως είπαμε παραπάνω, δεν πιστεύουν όλοι οι άνθρωποι στην ύπαρξη ψυχής, καθότι είναι ένα καθαρά θρησκευτικό/πνευματικό θέμα. Οπότε γιατί εσύ που πιστεύεις, προσπαθείς να επιβάλλεις σε ανθρώπους που δεν πιστεύουν τον περιορισμό των επίλογων τους; Εσύ έχεις τα δικά σου θρησκευτικά πιστεύω που μιλούν για ψυχές, παράδεισο και κόλαση, κάποιος άλλος όχι. Εσύ δεν έχεις επιλογές βάσει της θρησκείας σου, ο άλλος βάσει της δίκης του γιατί να μην έχει; Τέλος, από πότε ξεκινάει η ύπαρξη ψυχής; Από την σύλληψη; Από την επιτυχή εμφύτευση του εμβρύου στην μήτρα; Αν ισχύει το δεύτερο είναι μάλλον άδικο, μιας και το ζυγωτό αναπτύσσεται καθ’ όλο το ταξίδι του από την σάλπιγγα στη μήτρα. Οπότε θεωρητικά όταν κάνουμε προσπάθειες για παιδί, χωρίς επιτυχία, πολύ πιθανό είναι, γονιμοποιημένα ζυγωτά να έχουν αποβληθεί μέσω της περιόδου. Είναι φόνος ή όχι; Στις εξωσωματικές που γονιμοποιούνται 10 για να μείνει 1 ή 2 είναι φόνος; ΤΟ ΧΑΠΙ ΤΗΣ ΕΠΟΜΕΝΗΣ ΜΕΡΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΝΟΣ; Χμμμμμ…
«Το έμβρυο σπαρταράει από πόνο, υπάρχουν και βίντεο»: Οι νόμιμες εκτρώσεις, στις οποίες δεν συντρέχουν ιατρικά αίτια, μπορούν να γίνουν μέχρι την 12η εβδομάδα κύησης. Αυτό δεν βγήκε στην τύχη. Αφενός έχει να κάνει με την ευκολία της διαδικασίας μιας και το κύημα είναι ακόμη στο μέγεθος σταφυλιού, αφετέρου έχει να κάνει με το γεγονός ότι το κύημα δεν έχει ώριμο ακόμα κεντρικό νευρικό σύστημα. Χωρίς ώριμο κεντρικό νευρικό σύστημα το κύημα ΔΕΝ πονάει. Η αίσθηση του πόνου αποκτάται ΜΑΛΛΟΝ γύρω στις 23-24 εβδομάδες. Αυτό. Τελεία.
«Γενικά είμαι κατά, εκτός από βιασμούς και ιατρικό πρόβλημα»: Γιατί εκπτώσεις; Αν το κύημα είναι προϊόν βιασμού δεν έχει ψυχή; Αν το κύημα διαγνωστεί με σύνδρομο στην 16η εβδομάδα δεν «πονάει»; Και οι γιατροί που αποκαλείς «χασάπηδες» δεν είναι «χασάπηδες» στις παραπάνω περιπτώσεις; Άρα ο φόνος ορίζεται καταπώς μας συμφέρει;
«Το έμβρυο, δεν είναι δικό σου, είναι ξεχωριστό σώμα, δεν έχεις δικαίωμα να το σκοτώσεις»: Ιατρικά λοιπόν, το έμβρυο, μέχρι να φτάσει σε επίπεδο ανάπτυξης που να μπορεί να επιβιώσει εκτός μήτρας, ΕΙΝΑΙ δικό σου σώμα. Γι’ αυτό και ο νόμος σου δίνει δικαίωμα τερματισμού της εγκυμοσύνης μέχρι την 12η εβδομάδα. Γι’ αυτό σου δίνει επίσης δικαίωμα τερματισμού και μετά την 12η άμα υπάρχει ιατρική ανάγκη. Καθαρά ιατρικά, είναι ένα κυτταρικό συσσωμάτωμα υπό ανάπτυξη, δυνητικά μελλοντική ζωή, όχι ακόμα ξεχωριστή από σένα όμως. Είναι σώμα ΣΟΥ. Μπορείς να αποφασίσεις πώς θα το διαχειριστείς γιατί μέχρι να μπορεί να επιβιώσει έξω από σένα, η δική σου υπαρκτή ζωή έχει μεγαλύτερη βαρύτητα.
Κι αυτό λοιπόν μας πάει στο αγαπημένο μου επιχείρημα, το εξής απλό-λιτό-δωρικό:
«Να μην άνοιγες τα πόδια σου, τώρα να υποστείς τις συνέπειες»: Δεν πρόσεχα μάλλον πολύ, την μέρα που στο σχολείο μας έμαθαν ότι η μητρότητα είναι μια τιμωρία για λάθος επιλογές ή για κατασκευαστικά λάθη σκουφακίων από λατέξ, τα οποία μπορεί να προκαλέσουν ρωγμή στο λατέξ ανά πασά στιγμή, με αποτέλεσμα την εγκυμοσύνη. Πραγματικά από πότε η μητρότητα είναι «συνέπεια» τιμωρητικού χαρακτήρα; «Τώρα θα γίνεις μανά, για να μάθεις» δηλαδή; Αλήθεια όλοι και όλες αυτές που κουνούν το δάχτυλο για τα «ανοιχτά πόδια» κάνουν σεξ μόνο για τεκνοποίηση; Αν όχι, είναι μέγιστοι υποκριτές. 100% ασφαλής τρόπος αντισύλληψης είναι ΜΟΝΟ η αποχή. Όλοι οι υπόλοιποι έχουν ποσοστά αποτυχίας. Ας πούμε όμως ότι δεν υπήρχε καν τρόπος αντισύλληψης, ή ακολουθήθηκε η βλακώδης μέθοδος «τράβηγμα». Και; Η μητρότητα είναι η τιμωρία της ηλιθιότητας; Και μιλάμε για μητρότητα βεβαίως, γιατί η πατρότητα δεν πέφτει στο τραπέζι, μιας και ο έτερος ανεύθυνος, μπορεί απλά να γίνει μπουχός, αποποιούμενος ευθύνες. ΟΧΙ, η μητρότητα δεν είναι τιμωρία. Η μητρότητα πρέπει να συμβαίνει μετά από βαθιά σκέψη και με πλήρη συνείδηση της ευθύνης που ετοιμάζεσαι να αναλάβεις. Τιμωρία είναι να γράψεις 1000 φορές «δεν θα ξανακάνω σεξ με την μέθοδο του τραβήγματος». ΚΑΙ ΝΑΙ ΟΛΟΙ ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΤΙ Η ΕΚΤΡΩΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΣΥΛΛΗΨΗ!
«Να το γεννήσεις και να το δώσεις σε ίδρυμα»: Κυοφόρησε το 9 μήνες χωρίς να το θέλεις, γέννησε το, και δώσ’ το σε ίδρυμα, μιας και στα ιδρύματα δεν υπάρχουν ήδη εκατοντάδες μωρά μην έχοντας στον ήλιο μοίρα, με την ελπίδα κάποια στιγμή κάποιος να το υιοθετήσει. Αν δεν είναι τόσο τυχερό, απλά στα 18 του, θα βρεθεί εκτός ιδρύματος, συνεχίζοντας να μην έχει στον ήλιο μοίρα. Καταπληκτικό σχέδιο, το οποίο γίνεται καταπληκτικότερο όταν ξέρεις ότι το 99% αυτών που το ξεστομίζουν σοβαρά, δεν έχει κάνει μισή δωρεά σε ορφανοτροφείο, δεν έχει προσφέρει μισή ώρα εθελοντικής εργασίας σε ίδρυμα με ορφανά.
«Η έκτρωση μπορεί να πάει στραβά και να σου αφήσει πρόβλημα»: Και η εγκυμοσύνη μπορεί να πάει στραβά. Όλες οι ιατρικές διαδικασίες μπορούν να πάνε στραβά. Οπότε να απέχουμε γενικώς;
«ΑΛΛΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ!!!»: Εννοείται ότι προσπαθούν και είναι μάλλον από τις χειρότερες εμπειρίες που μπορεί να ζήσει ένα ζευγάρι που διακαώς θέλουν να γίνουν γονείς. Αυτό όμως αφορά το κάθε ζευγάρι ξεχωριστά. Δεν είναι κατάσταση αιτίου-αποτελέσματος. Το ότι ένα ζευγάρι δεν μπορεί, δεν σημαίνει ότι ένα άλλο πρέπει να αναπληρώσει και γι’ αυτούς. Το ότι μια γυναίκα κάνει έκτρωση, δεν σημαίνει ότι κάποια άλλη δεν θα μπορεί να κάνει παιδιά. Είναι ασύνδετο επιχείρημα που επικαλείται το συναίσθημα και μόνο αυτό. Με την ίδια λογική, υπάρχουν παιδιά που πεινάνε κι όμως εσύ τρως. Επίσης εγώ είχα καημό να μάθω πιάνο αν και ατάλαντη, οπότε εσύ που έχεις μουσικό ταλέντο, να μάθεις οπωσδήποτε πιάνο! Βγάζει λογική; Μάλλον όχι!
«Όσες έχουν κάνει έκτρωση, το μετάνιωσαν και έχουν ψυχολογικά προβλήματα»: ΟΧΙ! Κάθετα ΟΧΙ! Ψυχολογικά προβλήματα αποκτάς όταν η επιλογή σου είναι βεβιασμένη από άλλους παράγοντες και όχι από τα θέλω σου ή όταν γύρω σου όλοι σε κατακρίνουν και σου ασκούν άμεση ή έμμεση ψυχολογική πίεση. Γι’ αυτό αφήστε την καθεμιά να κάνει αβίαστα την επιλογή της ΟΠΟΙΑ κι αν είναι αυτή! Η διαδικασία της έκτρωσης δεν είναι ευχάριστη προφανώς. Είναι μια ιατρική πράξη με μέθη, η οποία είναι δυσάρεστη ως διαδικασία, αλλά για πολλές γυναίκες είναι ΛΥΤΡΩΤΙΚΗ. Δεν το μετανιώνουν, δεν έχουν ψυχολογικά προβλήματα. Γίνονται αργότερα μητέρες εν πλήρει συνειδήσει και απολαμβάνουν τη μητρότητα χωρίς τύψεις για το παρελθόν τους. Η φιγούρα της γυναίκας που έχει κάνει έκτρωση ως ένα ψυχολογικό ράκος μέσα στις ενοχές ΕΙΝΑΙ ΜΥΘΟΣ!
Κάπου εδώ νομίζω τελειώνουν τα επιχειρήματα που μπόρεσα να σκεφτώ. Κλείνω λέγοντας ότι η μητρότητα είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να αποφασίζεται εν μέσω τύψεων και ενοχών, οπότε μην προσπαθείτε να τις προκαλέσετε. Εκτρώσεις πάντα γινόντουσαν, απλά όχι νόμιμες. Γινόντουσαν με μαμές που έκαιγαν κρεμάστρες, γιατρούς χωρίς εξοπλισμό και μαντζούνια. Δεν θα μειωθούν οι εκτρώσεις αν απαγορευθούν. Απλά θα αυξηθούν οι παράνομες και επίφοβες για την υγεία διαδικασίες. Η κάθε γυναίκα είναι ελεύθερη να ορίσει το σώμα της και την ζωή της όπως κρίνει καλύτερα. Διατηρείστε αυτό το δικαίωμα ανέπαφο. Ποτέ δεν ξέρετε πότε μπορεί να σας χρειαστεί. Δεν τυχαίνουν ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες μόνο στις «άλλες». Ενίοτε τυχαίνουν και σ’ εμάς ή σε ανθρώπους που αγαπάμε. Μην στερείτε και μην κρίνετε το δικαίωμα επιλογής.
Kallina Kara