Μ’ αγαπάς;
Σ’ αγαπώ!
Και τέλος! Ειπώθηκε και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…
Αμ,δε! Δε χωράει η αγάπη σε μια λέξη. Δε χωρούν όλα τα συναισθήματα σε επτά γράμματα και όχι, δε ζήσαμε εμείς καλύτερα! Νισάφι πια…Για να γίνει αυτό χρειαζόμαστε λίγη αλήθεια και λίγη ένταση. Το λίγο είναι καλύτερο απ’ το καθόλου, να το θυμάσαι…
Δε με νοιάζει να το ακούσω. Με νοιάζει να το δω! Να το νιώσω! Τότε μόνο θα πεισθώ πως είναι αληθινό…
Να το δω στα μάτια και στο χαμόγελό σου. Σε εκείνα τα καθαρά και λαμπερά μάτια που θα κοιτούν μόνο εμένα και σε εκείνο το χαμόγελο που θα φωτίσει κάθε σκοτεινό κομμάτι της δικιάς μου ψυχής. Να το δω στα πλεγμένα μας χέρια και στη σφιχτή σου αγκαλιά.
Στα μάγουλά σου που θα κοκκινίσουν όταν θα με δεις να χαμογελάω και στα δάχτυλά σου που θα σκουπίσουν τα δάκρυα που τρέχουν από τα μάτια μου. Να το ακούσω στο γέλιο και στα παράπονά σου. Στα νεύρα σου, στα “μου λείπεις ήδη” και στα “να προσέχεις!”.
Να το νιώθω στο φιλί και στο άγγιγμα σου. Στα χείλη σου που θα ακουμπήσουν απαλά τη βάση του λαιμού μου την ώρα που θα τυλίγω τα χέρια μου γύρω σου. Στον τρόπο που θα με σφίξεις πάνω στο κορμί σου λίγο πριν κοιμηθούμε.
Στο φιλί για καληνύχτα και στο φιλί στο μάγουλο όταν εγώ θα κοιμάμαι. Στους χτύπους της καρδιάς σου και στα βουρκωμένα μάτια σου. Στα πόδια σου που θ’ αναζητήσουν τα δικά μου κάτω από το πάπλωμα. Στα μηνύματά σου μέσα στη νύχτα, αλλά και στα πολύωρα τηλεφωνήματά μας.
Να το βρω σε όλα εκείνα που ψιθυρίζεις στ’ αυτιά μου, αλλά και σε όλα εκείνα που δε μου λες. Στον καναπέ που θα κουρνιάσουμε μαζί εκείνες τις δύσκολες μέρες που δε θα θέλουμε να δούμε κανέναν άλλο. Στα πατατάκια που θα μοιραστούμε. Στο παγκάκι που θα κάτσουμε για ώρες τις γλυκιές αυτές νύχτες του φθινοπώρου. Στις βόλτες μας μες στην πόλη. Στις ιστορίες των παιδικών μας χρόνων, στα όνειρα και στις φιλοδοξίες μας.
Να το αντιμετωπίσω στους τσακωμούς μας και τα πρώτα κλάματα. Στην πρώτη πόρτα που θα κλείσει πίσω μας, στα “συγγνώμη!” και στα “δε φεύγω!”. Να περιπλανιέται ανάμεσα στα ψέματα και στις αλήθειες μας. Να στολίσει τους φόβους και τις ανησυχίες μας. Να κάθεται δίπλα μας όταν πια δε θα αντέχουμε ο ένας τον άλλον.
Να μας αγκαλιάζει τις νύχτες που θα μείνουμε χώρια είτε από επιλογή, είτε από συγκυρίες. Να μας φροντίσει να κλείσουμε πληγές που παραμένουν ανοιχτές. Να σκεπάσει τη γύμνια του σώματος, αλλά και της ψυχής μας. Να μας προστατεύσει όταν όλοι θα είναι εναντίον μας ή όταν εμείς θα είμαστε εναντίον του ίδιου μας του εαυτού.
Θέλω να νιώθω κάθε γράμμα του με κάθε κύτταρο του κορμιού μου κι αυτό δε θα γίνει όταν το δω κάπου γραμμένο ή όταν το ακούσω να ξεστομίζεται με θράσος.
Σ’ αγαπάω (κι όχι σ’ αγαπώ, τα έχουμε ξαναπεί…) σημαίνει τα πάντα και το τίποτα. Σημαίνει για παλεύεις εσένα, για σένα αλλά και για τον άλλον. Και οι μάχες δε γίνονται με λόγια. Οι μάχες θέλουν πράξεις! Και όχι γιατί πρέπει κάποιος να κερδίσει, αλλά γιατί κάποιος πρέπει να πεθάνει για να ξαναγεννηθεί και στη συγκεκριμένη περίπτωση πεθαίνουν και οι δύο για να γίνουν ένα…
Γι΄αυτό σου λέω… Δε θέλω να το ακούσω! Θέλω να το νιώθω και να δω κι ας πεθάνω. Αξίζει να πεθαίνεις για την αγάπη…