Οι αυτοάνοσες αρρώστιες θα μπορούσαν να θεωρηθούν μάστιγα της εποχής. Η δυναμική τους μεγάλη και ο κόσμος ανέτοιμος να τις δεχτεί στην καθημερινότητά του. Πολλές φορές είναι “αόρατες” και καλυμμένες πίσω από την όμορφη όψη του πάσχοντος, οδηγώντας τους περιοίκους να πουν “Έλα μωρέ, μια χαρά φαίνεσαι!”. Μια από αυτές είναι και ο Συστηματικός Ερυθηματώδης Λύκος, γνωστός σε όλους ως ΣΕΛ ή σκέτο Λύκος.
Πώς είναι όμως η καθημερινότητα ενός πάσχοντος, κοιτώντας μέσα από την “κλειδαρότρυπα” της ζωής του;
Ξύπνησε το πρωί στις 5.30 όπως της επέβαλε η ρουτίνα της. Νόμιζε ότι είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες… Έκανε λάθος όμως! Η ζωή της είχε παίξει ένα περίεργο παιχνίδι και ήταν καιρός να το δεχτεί… Κάθε σημείο του κορμιού της πονούσε σαν να ήταν έτοιμο να σπάσει. Ο χρόνος της μετάβασή της από το κρεβάτι στο μπάνιο είχε αυξηθεί με γεωμετρική πρόοδο… Τίποτα δεν ήταν όπως πριν! Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, αφού είχε νικήσει τη πρώτη πρωινή μάχη με τους πόνους και ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια της… Νόμιζε ότι το δάκρυ αυτό ήταν απόρροια των πόνων, αλλά έκανε λάθος! Στα μάτια της καθρεφτιζόταν η ψυχή της, η οποία πονούσε για αυτά που δεν έκανε, για αυτά που δεν είπε, αλλά και για αυτά που δεν θα μπορέσει ποτέ ξανά να κάνει.
Ξαφνικά ο καθρέφτης άρχισε να της «μιλά»! Της θύμισε τις άπειρες φορές που παραμέλησε τον εαυτό της και που νόμιζε ότι είναι υπεράνθρωπος. Της έγνευσε στοργικά και της είπε ότι έχει μέρος της ευθύνης για αυτό που της συμβαίνει…. Αγνόησε τον εαυτό της και εκείνος ήρθε να της θυμίσει ότι υπάρχει… Το ένα δάκρυ, πλέον, είχε γίνει πολλά και ο πόνος στο στήθος την κρατούσε καθηλωμένη μπροστά από τον καθρέφτη. Αναρωτήθηκε αν ήταν αργά για να εκτιμήσει τη ζωή της και να την πάρει στα χέρια της. Ο καθρέφτης όμως δεν της απάντησε…. Την απάντηση αυτή έπρεπε να τη δώσει μόνη της στον εαυτό της. Σκούπισε τα μάτια της και ετοιμάστηκε για την δουλειά… Έτσι έπρεπε να γίνει! Αυτή ήταν η καθημερινότητά της και δεν έπρεπε τίποτα να την αλλάξει. Ακόμη και τώρα, δεν μπορούσε να δεχτεί ότι θα κάνει κάτι λιγότερο από ότι συνήθιζε…
Οι ώρες κύλησαν με τις όποιες δυσκολίες και καταβάλλοντας υπεράνθρωπες προσπάθειες ήθελε να αποδείξει ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει -όχι γιατί το πίστευε, αλλά γιατί παρά τα πρωινά δάκρυα, δεν ήθελε να δεχτεί. Κάνεις δεν μπορούσε να καταλάβει τι περνούσε αυτή η κοπέλα μέσα της… Δεν ήταν μόνο η αρρώστια που έπρεπε να νικήσει, αλλά και η μάχη με τον ίδιο της τον εαυτό! Οι εργάσιμες ώρες πέρασαν και εκείνη έπρεπε να συνεχίσει τον αγώνα της. Η κούραση άρχισε να καταλαμβάνει όλο της το σώμα, μα δεν γινόταν να εγκαταλείψει… Έφτασε στο σπίτι και άρχισε να κάνει δουλειές… Στην προσπάθεια της να κόψει ένα κρεμμύδι –πόσο πιο απλή διαδικασία- και ενώ πλέον δεν μπορούσε να κρατήσει σωστά το μαχαίρι, έκοψε το δάχτυλό της. Ο πόνος από τα κοψίματα πλέον δεν την «άγγιζε»…. Ήταν ανεπαίσθητος μπροστά στους πόνους της αρρώστιας. Παρόλα αυτά, τα μάτια της γέμισαν δάκρυα! Δάγκωσε τα χείλη της και πήγε κρυφά στο μπάνιο να μην την δουν τα μικρά της αγγελούδια… Όχι! Για άλλη μια φορά τα δάκρυα δεν ήταν από τον σωματικό πόνο, αλλά από τον πόνο που ένιωθε στην ψυχή! Ήθελε να φωνάξει δυνατά, να ρωτήσει τον Θεό «Γιατί σε εμένα;»… Δεν γινόταν όμως! Δεν έπρεπε κανείς να την ακούσει, δεν έπρεπε κανείς να καταλάβει πόσο υπέφερε. Δεν είχε μάθει να πληγώνει τους γύρω της και ήξερε ότι κάτι τέτοιο θα τους προκαλούσε πόνο. Ωστόσο, δεν την βασάνιζε μόνο αυτό.
Είχε μάθει στη ζωή της να μην δέχεται τη λύπηση κανενός και τώρα ήξερα ότι με κάθε της κραυγή, κάποιοι θα την λυπόντουσαν. Πόσο δύσκολο της φάνταζε όλο αυτό; Ένας δρόμος που οδηγούσε σε αδιέξοδο. Είχε συζητήσει πολλές φορές για τη νόσο της, προσπαθώντας έτσι να πείσει τον εαυτό της και τους γύρω της ότι την έχει αποδεχτεί. Κάθε φορά όμως που τα δάκρυα μούσκευαν το πρόσωπό της, συνειδητοποιούσε ότι στην ουσία δεν θέλει… Δεν θέλει να δεχτεί… Θέλει να ξυπνήσει ένα πρωί και όλα να είναι όπως πριν! Ποτέ όμως δεν θα είναι! Το μόνο που της μένει είναι να αγαπήσει πραγματικά τον εαυτό της, αλλά και αυτό που της έχει συμβεί. Κάθε τι στη ζωή μας συμβαίνει για κάποιον λόγο! Η αλήθεια είναι ότι άπειρες φορές έχει αναρωτηθεί ποιος άραγε να είναι αυτός ο λόγος… Μάλλον δεν θα μάθει ποτέ. Έτσι, έχει αρκεστεί στο να πιστεύει ότι ο Θεός δίνει τις δυσκολίες στους δυνατούς για να εκτιμήσουν τη ζωή και οι αδύναμοι! Είναι, όμως, άραγε έτσι; Ποιος ξέρει; Πάντως, αυτό αποτελεί μια θεωρία που βοηθάει ώστε να «γλυκαίνεται το χάπι»…
The butterfly’s touch