Όταν κλείνει μια ενότητα, αλλά δεν έχεις τελειώσει το γράψιμο, πρέπει να αρχίσεις να στήνεις το επόμενο κεφάλαιο. Την Πέμπτη που μας πέρασε, ξεκινήσαμε την διαδικασία μεταφοράς του site, σε νέο πάροχο. Η ομάδα δούλεψε ακατάπαυστα και ακούραστα, ώστε η μεταφορά να γίνει στον ελάχιστο δυνατό χρόνο. Απειληθήκαμε, βέβαια, με κάτι διαζύγια και κάτι «άμα δεν γουστάρεις, να πας στη μάνα σου». Πλουτίσαμε τον Βρωμύλο Σουβλατζή – μέσω e-food πάντοτε, γιατί πού να βρίσκεις τηλέφωνα, πού να συνεννοείσαι με τον παραγιό, πού να τρέχεις. Έχουμε δώσει κλειδί στον πακετά – μπαίνει μέσα, μας βάζει τα φαγιά σε πιάτα, σερβίρει, πληρώνεται μόνος του, παίρνει και πουρμπουάρ, ταΐζει και το ψάρι, γιατί το team είναι ικανό να του πετάξει κομμάτια από κοτομπέικον και να το βρει τούμπα το πρωί, στον βυθό του ενυδρείου. Να μη στα πολυλογώ, τα καταφέραμε. Αρχίσαμε να γράφουμε το επόμενο κεφάλαιο.
Τι περιλαμβάνει το κεφάλαιο αυτό;
Αρχικά, σας οφείλουμε μια συγγνώμη, για την στασιμότητα του τελευταίου διαστήματος. Δυστυχώς, η απερχόμενη δεκαετία, αφήνει πίσω της το μίζερο φως που εισήγαγε στις ζωές μας. Εκείνο το φως που έφεραν οι φωτιές των απανωτών κρίσεων που βιώνουμε καθημερινά. Το ίδιο φως που μας έχει κουράσει όλους και που μας έχει αναλώσει. Το φως που προκαλεί μια καθημερινή φθορά, η οποία ποτίζει τις σάρκες μας. Θα καταφέρουμε να πληρώσουμε το νοίκι; Θα έχουμε θέρμανση φέτος; Το παντελόνι τρύπησε και δεν παίζει σάλιο για να πάρω καινούριο. Θα έρθει στην ώρα του το λεωφορείο; Θα δουλέψει, ποτέ, το μετρό της Θεσσαλονίκης; Τους πρόσφυγες, πού θα τους βάλουμε; Καμιά αύξηση θα πάρ- όχι, μπος, μη βαράς, δεν θέλω αύξηση!
Τέλος πάντων, δεν κάναμε εξάμηνες διακοπές στις Μαλβίδες, στην ίδια κατάσταση, πάνω – κάτω, είμαστε όλοι. Είπαμε, όμως, να ξαναρχίσουμε την προσπάθεια και να συνεχίσουμε ό,τι ακριβώς κάναμε. Να είμαστε γραφιάδες. Να σκαρώνουμε τις ιστορίες μας. Να μοιραζόμαστε τις σκέψεις και το μέσα μας, με τον υπόλοιπό κόσμο. Είναι κι αυτό μια μορφή επικοινωνίας. Μονόδρομη ίσως, μα επικοινωνία.
Πέρα απ’ ό,τι άλλο είμαστε, είμαστε γραφιάδες και είμαστε καλοί σ’ αυτό – αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει. Έκαστος στο είδος του. Νιώθουμε την ανάγκη να δημιουργήσουμε και έχουμε βρει αυτό τον τρόπο για να εκφραζόμαστε. Πολλή εισαγωγή κάνει, και δεν μ’ αρέσει, θα σκεφτείς κι ίσως και να ‘χεις δίκιο. Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε γιατί μας δώσατε την αγάπη και την στήριξή σας, γιατί βοηθήσατε κι εσείς, με έναν ιδιαίτερο και μαγικό τρόπο, να ακουστούν οι φωνές μας πιο δυνατά, να αγγίξουμε περισσότερο κόσμο με τα γραπτά μας, να διαμορφώσουμε τους χαρακτήρες μας και τις ιστορίες μας. Σαν γραφιάδες και, κατ’ επέκταση, δημιουργοί, νιώθουμε την ανάγκη της αποδοχής κι αυτό είναι κάτι που μόνο εσείς μπορείτε να προσφέρετε. Με ένα σας σχόλιο, μια κοινοποίηση, έναν καλό λόγο ή ένα χεράκι στο φατσοβιβλίο.
Χρειαζόμαστε την συνδρομή σας, στο επόμενο κεφάλαιο
Γνωρίζουμε ότι σας ζητάμε κάτι, το οποίο, για πολλούς είναι δύσκολο. Ζούμε σε μια εποχή που βομβαρδιζόμαστε από έναν ασύλληπτο όγκο πληροφοριών, που βαριόμαστε γρήγορα, που προτιμάμε μικρά κι εύπεπτα κείμενα, ίσα για να καλύψουμε μικρές ανάγκες, σε ακόμη μικρότερα χρονικά διαστήματα, ενώ περιμένουμε, ενώ ταξιδεύουμε, ενώ προσπαθούμε να κάψουμε μερικά λεπτά από τον απειροελάχιστο χρόνο που η ίδια η ζωή μας έχει διαθέσει. Πολλές φορές ξεκινάμε κάτι κι ύστερα, κάπου στη μέση, το παρατάμε. Δεν μπαίνουμε στην διαδικασία να κατασπαταλήσουμε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο μας για να γράψουμε πέντε – δέκα λέξεις στον δημιουργό, να τον συγχαρούμε, να τον γιουχάρουμε, να τον κριτικάρουμε ή απλά ν’ αφήσουμε τις δικές μας σκέψεις – το διαδίκτυο έχει καταφέρει να μετασχηματίσει την μονόδρομη επικοινωνία του γραφιά με τον αναγνώστη, σε αμφίδρομη, μα, δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη.
Σ’ ετούτο, το επόμενο κεφάλαιο, σας θέλουμε πραγματικά μαζί μας. Θέλουμε τα σχόλιά σας, τις καρδούλες ή τις αγριεμένες φατσούλες σας, μια κοινοποίηση που κοστίζει ελάχιστα δευτερόλεπτα από τον χρόνο σας κι ακόμη και τα δικά σας κείμενα. Αυτά τα λαχταράμε, γιατί όσο γραφιάδες είμαστε, άλλο τόσο είμαστε κι αναγνώστες. Κι αν μας χαροποιεί μια φορά το σχόλιο ή η κοινοποίησή σας, το να μοιράζεστε μαζί με τον κόσμο τις δικές σας σκέψεις και τις δικές σας ιστορίες, μας χαροποιεί χίλιες φορές. Εμείς, από την πλευρά μας, θα προσπαθήσουμε μέσα στο επόμενο διάστημα να σας προσφέρουμε μια καλύτερη εμπειρία ανάγνωσης στις κινητές σας συσκευές. Από εσάς περιμένουμε την αμφίδρομη, πια, επικοινωνία, είτε στα σχόλια της σελίδας, είτε στα κοινωνικά δίκτυα.
Επίσης, περιμένουμε και τα δικά σας κείμενα (περισσότερα εδώ). Όλοι ξεκινήσαμε κάποτε από κάπου, άλλοι με βοήθεια κι άλλοι, πάλι, χωρίς. Κάποιοι ντραπήκαμε για τα πρώτα μας κείμενα (προσωπικά, ακόμη ντρέπομαι, αλλά αυτό είναι για άλλο άρθρο). Κάποιοι δεν γνωρίζαμε τον τρόπο να μοιραστούμε τις σκέψεις μας με τον κόσμο. Κι όμως, αργά ή γρήγορα, βρήκαμε ένα σπίτι για να το κάνουμε αυτό. Το Bluez μετά από δυόμισι χρόνια παρουσίας, ίσως να είναι το κεραμίδι που θα κάτσει πάνω από το κεφάλι σου, για να μην βρέχεσαι και για να μην σε δέρνει ο αέρας, καθώς βάζεις σκέψεις σε σειρά και πλάθεις, μαζί τους, λέξεις, εικόνες, τοπία, χαρακτήρες και καταστάσεις. Δοκίμασέ το. Δεν έχεις κάτι να χάσεις.
Και κάπως έτσι…
… κλείνει η εισαγωγή του επόμενου κεφαλαίου. Τα υπόλοιπα θα τα πούνε, όχι μόνο τα κείμενα που θα έρθουν στο μέλλον, μα και όσα ήδη αγαπήσατε, εκτιμήσατε, τσακωθήκατε στα σχόλιά τους, ή απλώς διαβάσατε κάνοντας τη βόλτα σας, περιμένοντας κάποιον που σας έστησε, ταξιδεύοντας προς τη δουλειά, ή καθώς σας έψηνε ο ήλιος, σε κάποια εξωτική παραλία. Σας ευχόμαστε, έστω και καθυστερημένα, καλό χειμώνα. Τα υπόλοιπα… Επί της οθόνης!