Η Όλια περίμενε υπομονετικά να ψηθεί ο ελληνικός στο παλιό γκαζάκι. Τα νεύρα της είχαν αρχίσει ήδη να πιάνουν κόκκινες νότες κι ήταν δεν ήταν εννέα το πρωί. Ο μικρός της πιπιλούσε τα αυτιά να ανοίξει το μηχάνημα του διαβόλου για να παίξει το παιχνίδι του διαβόλου. Η αλήθεια είναι πως με τις δουλειές που την περίμεναν σήμερα, πολύ θα ήθελε να ανάψει το παλιόπραμα και να τον αφήσει εκεί να αποβλακωθεί, αλλά κάτι που σκεφτόταν την πρόνοια, κάτι τις κραυγές του κάθε φορά που θα έκανε headshot, προσπάθησε να το αποφύγει.
Ο γάτος επέμενε για χάδι ΤΩΡΑ – την στιγμή που απλά ήθελε να γίνει ο καφές – και σκαρφάλωνε ξανά και ξανά πάνω της. Τα παντζούρια κλειστά και ο αέρας αποπνικτικός. Τι να έκανε όμως; Ο σπιτονοικοκύρης της ήταν κάθετος. Όχι κατοικίδια. Κι έμενε από πάνω της. Κάθε ανάσα της, την άκουγε. Κάθε κίνηση της την μέτραγε.
Έλα όμως που η Όλια έπασχε από κατάθλιψη κι η έλλειψη ζώου μετρούσε κατά της! Κι έτσι το αποφάσισε. Αφού και ο μικρός και η ίδια ήθελαν μια επιπλέον ψυχή μαζί τους, θα την είχαν έστω και κρυφά. Σε αυτό καθοριστικό λόγο έπαιξε και μια συγγραφέας, φιστίκι που χοροπηδάει; Κυλάει; Κάτι τέτοιο, που έγραφε για τα κατορθώματα του γάτου της του Μαξ και πεθάναν στα γέλια καθώς το διάβαζαν.
Ο μικρός το είχε μάθει πια κι αντί για γάτα έλεγε μύγα. Είχαν αποκτήσει έναν δικό τους κώδικα επικοινωνίας προκειμένου να αποκρύψουν το πρώην αδέσποτο χωρίς γκρίνιες και διαφωνίες με τον ιδιοκτήτη.
Ο καφές έγινε κι η Όλια ενέδωσε στο άνοιγμα του PlayStation μόλις άκουσε τον ήχο του μειλ της. Ήταν βέβαιη πως θα ήταν ο παπάρας. (χαϊδευτικό του ιδιοκτήτη)
«Καλημέρα Όλια. Εχθές έβγαλες ρούχα στην μπροστινή πλευρά της οικείας κάτι που σου είχα επιστήσει την προσοχή πως δεν επιτρέπεται»
Ναι τα είχε βγάλει. Ήταν βρεγμένα κι ήθελε δέκα λεπτά κάπου να τα αφήσει προκειμένου να καθαρίσει την αυλή. ΔΕΚΑ ΛΕΠΤΑ.
«Τα άφησα μόλις δέκα λεπτά για να καθαρίσω την αυλή. Πάραυτα εφόσον είναι τόσο σημαντικό θα εσάς δεν θα ξανασυμβεί» ΠΑΠΑΡΑ.
Άνοιξε τον σύνδεσμο με τα σπίτια που ενοικιάζονται για να ψάξει. Είχε μετακομίσει μόλις 7 μήνες σε αυτό το διαμέρισμα και της φαινόταν 7 αιώνες.
Η ήδη βεβαρημένη ψυχολογία της είχε φτάσει στο ναδίρ της. Είχε αρχίσει να ξεχνάει διαρκώς, να είναι στην τσίτα διαρκώς, να πατάει στις μύτες των ποδιών της διαρκώς, ώστε να μην ενοχλεί.
Με τίποτα όμως δεν ήταν ευχαριστημένος. Πριν μια εβδομάδα είχε σταματήσει ένα φιλικό ζευγάρι να πάρει τον γιο της για τρία μόλις λεπτά απέξω, και σε δυο ώρες της είχε έρθει μειλ ότι της έχει επιστήσει κι άλλη Φορά την προσοχή να μην παρκάρει κανένας απέξω.
Αναθεμάτιζε την ανάγκη της. Πριν από αυτόν έμενε σε μια σοφίτα. Καθόλου βολική για μαμά με παιδί Αλλά φθηνή. Κι όταν είδε κι αποείδε τα μάζεψε κι έπεσε στα χέρια του. Μικρό σπίτι, είπε, θα τα φέρνω βόλτα. Οικογένεια από πάνω, είπε, θα είμαι ασφαλής. Έκανε κι εκείνη τα όνειρα της ότι δήθεν τα Χριστούγεννα θα τους καλούσε για φαγητό. Ότι τα παιδιά τους θα έπαιζαν μαζί. Ότι θα υπήρχε επικοινωνία. Μα που; Στο πρώτο τρίμηνο άρχισαν τα παρατράγουδα. Πλημμύρισε το σπίτι και έτρεχε πανικόβλητη η Όλια να μαζέψει τα νερά. Γέμισαν πολυθρόνες, καρέκλες. Τα παλιά έπιπλα έγιναν παλιά και βρόμικα. Πήρε τηλέφωνο τον παπάρα και με απίστευτη γλύκα του εξιστόρησε τα γεγονότα. Έψαχναν με ειδικούς από δω, έψαχναν από κει… τελικά η ετυμηγορία ήταν πως η Όλια με τον μικρό έφραξαν τον βόθρο κι εκείνος για εκδίκηση ξέχυσε τα μοσχομυριστά απόνερα στο μικρό της διαμέρισμα. Ναι. Δυο άτομα έφραξαν τον βόθρο ενώ τα 6 άτομα από πάνω της, όχι. Που να το βρει το δίκιο της; Όσο κι αν εξηγούσε πως δεν έκανε τίποτα λάθος, κανένας από τους 6 δεν την πίστευε. Μαζεύτηκε λοιπόν και περίμενε τις επόμενες φασαρίες. Ταυτόχρονα έψαχνε -έψαχνε -έψαχνε καινούργια φωλιά.
Το διαμέρισμα μέρα με την μέρα μίκραινε. Την έπνιγε και έπνιγε και την λογική της. Όλο ξεχνούσε. Μια τον θερμοσίφωνα ανοιχτό, μια την ώρα που έπρεπε να φύγει για δουλειά. Ζημιά ο παπάρας. Μεγάλη ζημιά.
Και λαμόγιο. Το ακίνητο που νοίκιαζε το είχε δηλωμένο σαν γκαράζ. Είχε Εσωτερικό μετρητή ρεύματος και το ενοικίαζε κρυφά. Πεινάει ο κόσμος για διαμερίσματα που να μην αγγίζουν αστρονομικά ποσά. Κι εκείνος το ήξερε. Και έπινε σταγόνα σταγόνα το αίμα των ενοικιαστών. Έτσι έφυγε κι ένα ζευγάρι πριν από την Όλια άρον άρον στους 9 μήνες. Έσκασαν οι άνθρωποι.
Σήμερα όμως αποφάσισε αφού ψάξει λίγο πάλι για διαμέρισμα, να κάτσει να καθαρίσει καλά καλά να το αρωματίσει, μήπως νιώσει λίγο καλύτερα. Κι αυτό έκανε. Μέχρι που άκουσε πάλι να χτυπάει το μειλ της. Σε δευτερόλεπτα πέρασαν χίλια πράγματα από το μυαλό της. Δεν είχε κάνει τίποτα. Δεν είχε «παραβιάσει» κανέναν κανόνα.
«Καλησπέρα Όλια. Παρατήρησα ότι δέχεσαι συχνά επισκέψεις από έναν άντρα με ένα γκρι αμάξι. Θα ήθελα σε παρακαλώ να του επιστήσεις την προσοχή να μην παρκάρει απέναντι γιατί θα ενοχλήσει τους γείτονες.»
Άρχισε να πνίγεται. Ο αέρας ξαφνικά στέρεψε από το δωμάτιο. Οι φωνές του μικρού τρυπούσαν τα τύμπανα της και τα γουργουρητό του γάτου την τρέλαναν. Η δυσοσμία της ξέσκιζε τα ρουθούνια και οι παλμοί της άγγιξαν τους 200 χτύπους το δευτερόλεπτο.
Νευρικός κλονισμός είπαν οι γιατροί. Περίεργο. Της έσπασε τα νεύρα ο παπάρας που δήλωνε και ψυχίατρος στο επάγγελμα.
6 μήνες μετά η Όλια με τον γιο της και τους φίλους της βάζουν και τα τελευταία πράγματα στο νέο σπίτι.
Ο γάτος κάνει κωλοτούμπες στο χαλί και το νεοφερμένο μέλος-σκύλος -χοροπηδάει χαρούμενο δεξιά αριστερά.
Η Όλια ακόμα προσπαθεί να συνέλθει από την πίεση των προηγούμενων μηνών. Ακόμα προσπαθεί να συγκροτήσει το μυαλό της.
-Μαμά να δούμε αν λειτουργεί η κεραία;
«Έκτακτη επικαιρότητα. Μεγάλη φωτιά εκδηλώθηκε στην οδό Παπαροπούλου σήμερα τα ξημερώματα. Οι πρώτες ενδείξεις δείχνουν πως η εστία ήταν ένα γκαζάκι που ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος ξέχασε ανοιχτό στο πάρκινγκ του. Ευτυχώς όλα τα μέλη της οικογένειας απουσίαζαν σε εκδρομή και δεν θρηνήσαμε θύματα παρά μόνο υλικές ζημιές. Για κάθε νεότερο θα σας ενημερώσουμε πάλι με έκτακτη ενημέρωση.»
-Μαμά αυτό δεν ήταν το σπίτι μας;
Η Όλια σήκωσε τους ώμους.
-Όχι αγάπη μου. Κάποιο γκαράζ ήταν… Θυμίσου αύριο να πάρουμε καινούριο γκαζάκι. Κάπου παράπεσε στις κούτες το δικό μας. Ήταν και παλιό… Α! Και τσιγάρα να πάρω. Το τελευταίο το έκανα καθώς αποχαιρετούσα το παλιό σπίτι.
Άννα Βήχου