Thebluez

One has to pay dearly for immortality; one has to die several times while one is still alive.

Friedrich Nietzsche

The first requisite for immortality is death.

Stanislaw Jerzy Lec

Ένας θρύλος παλιός όσο ο άνθρωπος, λέει ότι κάθε πενήντα χρόνια ο εκλεκτός αφαιρεί τις ζωές πέντε νέων γυναικών. Οι καρδιές τους γίνονται τροφή για εκείνο το τρομερό ον που το όνομά του έχει ξεχαστεί. Ο εκλεκτός γυρίζει εκεί από όπου έχει έρθει, αφαιρώντας μια ζωή ακόμη. Και το ον εξασφαλίζει την αθανασία.

Ο Θίοντορ Φράιερ, ιατροδικαστής – ανθρωπολόγος και profiler του FBI κοίταζε αφηρημένα το πλήθος των φοιτητών της Ιατρικής Σχολής. Ο επικεφαλής ιατροδικαστής της σχολής παρουσίαζε μερικά από τα, κατά κοινή ομολογία, αξιοθαύμαστα επιτεύγματα του Φράιερ στον τομέα της ιατροδικαστικής ανθρωπολογίας και της εγκληματολογίας.

Είχε φτάσει στην Αθήνα πριν ένα μήνα, όταν το Εγκληματολογικό της Ελληνικής Αστυνομίας ζήτησε την συνδρομή του στη διαλεύκανση δύο δολοφονιών που είχαν προκαλέσει τρόμο στην κοινή γνώμη, όχι μόνο εξαιτίας της τόσο βίαιης φύσης τους, αλλά και επειδή, κατά τα φαινόμενα, είχαν διαπραχθεί από το ίδιο άτομο. Πράγμα που σήμαινε ότι είχαν να κάνουν με έναν κατά συρροή δολοφόνο.

Ο δρ Φράιερ δεν μπορούσε παρά να συμφωνήσει με τον συνάδελφό που τον παρουσίαζε στους φοιτητές, όντως, ήταν η μόνη τους ελπίδα να βρουν τον φονιά, κυρίως γιατί είχε αφιερώσει τη ζωή του στην κατανόηση, εύρεση και σύλληψη κατά συρροή δολοφόνων.

Δυστυχώς, είχαν δολοφονηθεί άλλες τρεις νεαρές γυναίκες μέχρι να συλληφθεί ο δολοφόνος. Όχι ακριβώς συλληφθεί, βέβαια. Ο δρ Φράιερ δεν ήξερε κατά πόσο μπορούσε να θεωρηθεί σύλληψη η εκούσια εμφάνιση του θύτη στην πόρτα του τρεις μέρες νωρίτερα, η παραδοχή των εγκλημάτων του και η αυτοκτονία του μπροστά στα μάτια του ιατροδικαστή.

Ο ίδιος ο δρ Φράιερ είχε κάνει τις τρεις από τις πέντε νεκροτομές και φυσικά έκανε και αυτή του δράστη. Ο συνάδελφος που είχε αναλάβει τις νεκροτομές των δύο πρώτων θυμάτων, είχε καταλήξει στα ίδια με εκείνον συμπεράσματα. νέες γυναίκες, είκοσι πέντε ετών, απόλυτα υγιείς, χωρίς το παραμικρό εύρημα που να δηλώνει κάποια παθολογία. Εκτός από το προφανές, μια σφαίρα εννέα χιλιοστών σφηνωμένη στον ιππόκαμπο και μια ανοιχτή θωρακική κοιλότητα από όπου έλειπε η καρδιά.

«Η αποστολή μου τελείωσε, κύριε. Πρέπει να επιστρέψω» ήταν οι τελευταίες του κουβέντες, τις οποίες ο δρ Φράιερ επανέλαβε στον αστυνομικό που έφτασε πρώτος στο διαμέρισμά του, καθώς και σε εκείνον που του πήρε κατάθεση στα κεντρικά της αστυνομίας. Η νεκροτομή έδειξε το αναμενόμενο, ο θάνατος προήλθε από μια σφαίρα εννέα χιλιοστών, από το ίδιο όπλο με το οποίο ο δράστης είχε δολοφονήσει τις πέντε γυναίκες, σφηνωμένη, πού αλλού, στον ιππόκαμπο.

Ο δρ Φράιερ ολοκλήρωσε το προφίλ του δράστη, εκφράζοντας την πεποίθηση ότι επρόκειτο για ένα άτομο διαταραγμένο, έναν κοινωνιοπαθή με σχιζοφρενικά στοιχεία, που πίστευε ότι είχε μια ανώτερη αποστολή. Και όταν αυτή ολοκληρώθηκε, αφαίρεσε τη ζωή του, που προφανώς δεν είχε πλέον νόημα.

Παρόλο λοιπόν, που ουσιαστικά δεν υπήρξε σύλληψη – και ο ίδιος ο δρ Φράιερ δεν μπορούσε παρά να παραδεχθεί, τουλάχιστον μεταξύ συναδέλφων και συνεργατών, ότι δεν θα κατάφερναν να συλλάβουν τον δράστη – όλοι ήταν ευχαριστημένοι.

Έτσι, εκείνη την ημέρα, είχε δεχθεί να μιλήσει στους φοιτητές και εν δυνάμει συναδέλφους στην αίθουσα τελετών της Ιατρικής Σχολής.

«Δρ Φράιερ, έχετε ενδείξεις για το τι έκανε ο δράστης με τις καρδιές των θυμάτων;»

«Δυστυχώς όχι, κύριε συνάδελφε. Δεν βρήκαμε τίποτα στο διαμέρισμά του, κάτι που να δείχνει ότι τις αποθήκευσε έστω προσωρινά εκεί. Θα μπορούσε να τις έχει θάψει κάπου, να τις έχει χρησιμοποιήσει σε κάποιο τελετουργικό ή δεν ξέρω τι άλλο. Ένας άνθρωπος με τόσο διαστρεβλωμένη αντίληψη του εαυτού του και της πραγματικότητας, θα μπορούσε να κάνει κυριολεκτικά οτιδήποτε. Έχω συναντήσει στο παρελθόν δράστες που κατανάλωναν μέρη του σώματος των θυμάτων τους, ως μέσο απόκτησης των δυνάμεών τους ή ως έναν τρόπο εξαφάνισής τους. Ειλικρινά, δεν έχω ιδέα».

«Δρ Φράιερ, έχετε μεγάλη εμπειρία στην εγκληματολογία. Έχετε έρθει αντιμέτωπος με το τέλειο έγκλημα; Μήπως αυτό ήταν το τέλειο έγκλημα, αφού ουσιαστικά ο δράστης έμεινε ασύλληπτος;»

«Κυρία συνάδελφε, δεν υπάρχει τέλειο έγκλημα. Οι άνθρωποι είναι ατελείς. Δεν γίνεται εξ ορισμού να παράξουν οτιδήποτε τέλειο. Εν προκειμένω, να είστε βέβαιη ότι βρισκόμασταν πολύ κοντά στη σύλληψη του δράστη. Οι κ.κ. συνάδελφοι του εγκληματολογικού και της ιατροδικαστικής υπηρεσίας, είναι άριστοι επαγγελματίες. Ήταν θέμα ωρών να τον βρούμε. Άλλες ερωτήσεις;»

Έφτασε στο διαμέρισμά του λίγο μετά τις έξι το απόγευμα. Οι τελευταίες μέρες ήταν εξουθενωτικές. Έκανε ένα ζεστό μπάνιο, έφτιαξε έναν καφέ και βγήκε στη βεράντα. Στις εννιά τον περίμεναν σε «μια μικρή συγκέντρωση μεταξύ φίλων» όπως του είπε ο συνάδελφος προϊστάμενος της Ιατροδικαστικής υπηρεσίας. Έφτιαξε ένα πρόχειρο γεύμα, μια σαλάτα του σεφ και κρέας στο γκριλ, τακτοποίησε τα άπλυτα στο πλυντήριο πιάτων και διάλεξε τα ρούχα του.

Στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη της εισόδου, διορθώνοντας τη γραβάτα του.

Ένας καλοβαλμένος πενηντάρης, σκέφτηκε. Το είδωλό του σήκωσε το αριστερό του φρύδι και χαμογέλασε σαρδόνια.