Thebluez

Το επίσημο όνομά μου είναι Σίλυβο το Μαριανό. Είμαι πόα κι ανήκω στην οικογένεια των Σύνθετων, ενώ ο βλαστός μου είναι αρκετά ψηλός κι ευλύγιστος. Φυτρώνω οπουδήποτε υπάρχει χώμα κι είμαι πολύ ανθεκτικό στο κρύο και στη ζέστη.

Και λοιπόν; θα μου πείτε.

Λοιπόν, αυτό δεν μου προσδίδει κανένα κύρος. Κύρος για τον άνθρωπο έχει ένα φυτό όταν πληροί μια τουλάχιστον από τις παρακάτω προϋποθέσεις: Να είναι ωραίο. Να είναι ευωδιαστό. Να παράγει καρπούς. Να τρώγεται. Να έχει φαρμακευτικές ιδιότητες. Να είναι χρήσιμο.

Εγώ τώρα δεν τηρώ καμία προϋπόθεση από αυτές για να μου προσδώσει το ανθρώπινο είδος τη θέση που μου αξίζει. Και λέω μου αξίζει, γιατί θεωρώ όλες αυτές τις προϋποθέσεις γελοίες. Όχι, δεν είναι ότι όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια. Μη βιάζεστε να γελάσετε ειρωνικά εις βάρος μου και κρίνοντάς με βιαστικά να σταματήσετε σ’ αυτό το σημείο την ανάγνωση του κειμένου. Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω τι εννοώ.

Η ομορφιά! Η ωραιότητα! Το κάλλος της φύσης! Πόσο υμνήθηκε από τους ποιητές! Πόσο χρησιμοποιήθηκε από ρομαντικούς, συγγραφείς, ερωτευμένους νέους, φαντασιόπληκτους γονιούς για να περιγράψουν την ομορφιά του είδους τους… Χείλη άλικα έχει η ωραία δεσποινίς σαν του τριαντάφυλλου. Ψηλός σαν κυπαρίσσι,  μενεξεδένια μάτια, λυγερή σαν λυγαριά, δέρμα λευκό σαν το κρίνο, ρόδινα μάγουλα. Κι άλλα πολλά που δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το σχήμα, το χρώμα και τα λοιπά χαρακτηριστικά ενός φυτού, οφείλονται στη φυσική επιλογή κι όχι για να ευαρεστούνται τα ανθρώπινα μάτια.

Εγώ από την άλλη, δεν έχω σχεδόν καθόλου φύλλωμα. Τα φύλλα μου είναι συνήθως ξεθωριασμένα και ποτισμένα από τη σκόνη, χώρια που έχουν κι αρκετές άσπρες κηλίδες, σαν να ‘σταξε κουβάς του μπογιατζή πάνω μου. Είμαι πόα, σαν τα λουλούδια. Αλλά τι ωραία που θεωρείται η ανεμώνη, η παπαρούνα, η μαργαρίτα! Εμένα όχι μόνο δεν με βλέπουν σαν σύμβολο ομορφιάς, αλλά το αντίθετο, όταν θέλουν ειρωνικά να περιγράψουν κάποιον άσχημο ή άχαρο τύπο, τον παρομοιάζουν με μένα. Κι όμως, το χρώμα του άνθους μου είναι ένα γλυκό μοβ προς το ροζέ, που όταν το βλέπει κανείς από μακριά, ενθουσιάζεται. Μόλις όμως πλησιάσει, απογοητεύεται και σπεύδει ν’ απομακρυνθεί. Έχω κι αρκετά αγκάθια στον κορμό μου και γύρω από το άνθος μου για προστασία. Αλλά μήπως και το τριαντάφυλλο δεν έχει; Κι όμως, το έχουν σαν πρότυπο ομορφιάς. Δεν έχω την απαίτηση να με βλέπουν πανέμορφο, αλλά όχι να με έχουν για δείγμα ασχήμιας!

Η ευωδιά των λουλουδιών, πάλι; Δεν λέω ότι το δικό μου ευωδιάζει, έχω άλλο τρόπο να πολλαπλασιάζομαι, οπότε δεν μου χρειάζεται. Το προσθέτουν όμως κι αυτό στα ελαττώματά μου. Και λοιπόν; Ακόμα και τα άνθη που για προστασία από τους εχθρούς τους δεν μυρίζουν ωραία, δεν θεωρούνται από κανέναν άσχημα γι’ αυτό.

Κι ας έρθουμε στα υπόλοιπα. Όχι, δεν παράγω καρπούς. Ούτε είμαι φαγώσιμο. Κάποτε, στον μεσαίωνα, ένας προ-προπάππος μου καλλιεργούνταν τάχα για λαχανικό, όσο δηλαδή κι η τσουκνίδα. Στην φτώχεια του ο άνθρωπος όλα τα καταδέχεται. Γρήγορα όμως ήρθαν τα μαρούλια, τα σπανάκια και τα παρεμφερή και κείνο το Σίλυβο πήγε στον κάλαθο των αχρήστων. Γι’ αυτό σήμερα κανένας αξιοπρεπής άνθρωπος δεν θα παραδεχόταν ότι κάποιος πρόγονός του πιθανόν να με έφαγε σαλάτα.

Φαρμακευτικές ιδιότητες, μέχρι στιγμής δεν έχουν βρεθεί να διαθέτω σπουδαίες και ηχηρές όπως κάτι άλλα που μόνο θαυματουργά δεν τα λένε. Άντε να μ’ έβαλαν ίσως, σε κάποιο μαγικό φίλτρο μάγισσας, γιατί φυσικά δεν ήταν δυνατό να χρησιμοποιηθώ για καλό σκοπό. Οπότε, δεν είμαι με κάποιο τρόπο χρήσιμο στον άνθρωπο. Έτσι;

Λάθος. Γιατί κατά την ταπεινή και μη χρήσιμη γνώμη μου, η φύση δεν περιστρέφεται γύρω από τον άνθρωπο, όπως αυτός εγωκεντρικά υποστηρίζει. Κάθε έμβιο ον, όπως και κάθε άβιο, έχει τη θέση του μέσα σ’ αυτή. Έχει κάποιο λόγο ύπαρξης, έστω ως απλό κομμάτι που συμπληρώνει τη συνολική φυσική εικόνα. Πάρτε παράδειγμα ένα παζλ.  Ένα περίεργο στο σχήμα του κομμάτι, μπορεί να μπερδέψει τον παίκτη, εάν μπει σε λάθος θέση και η όλη σύνθεση να είναι στο σημείο εκείνο από ατελής μέχρι τερατούργημα. Και αυτό το κομμάτι να ανήκει τελικά στο φόντο της εικόνας του παζλ. Αλλά σας ρωτάω, αν το αφαιρέσετε τελείως, θα είστε ικανοποιημένοι με το τελικό αποτέλεσμα; Όχι, γιατί θα πηγαίνει το βλέμμα σας εκεί, στο κομμάτι που λείπει. Έτσι συμβαίνει και στη φύση. Χρειάζεται όλα τα κομμάτια της για να είναι ολοκληρωμένη.  Μόνο η ίδια μπορεί να αποφασίσει να πετάξει κάποιο άχρηστο μέρος, που πλέον της είναι βάρος, από την ενδυμασία της. Με τον ίδιο τρόπο που έγινε και με τους δεινόσαυρους, όπως ξέρουμε όλοι. Ο άνθρωπος μπορεί να είναι το ανώτερο, αλλά δεν παύει να είναι ένα προϊόν της ύλης. Είναι το αγαπημένο παιδί της μάνας του, αυτό όμως δε σημαίνει ότι τα άπειρα αδέλφια του δεν απολαμβάνουν την μητρική αγάπη. Σε κάπως λιγότερο ίσως βαθμό, αλλά την απολαμβάνουν.

Αυτά σκέφτομαι εγώ από τη θέση στην οποία βρίσκομαι. Σ’ αυτήν την χωρίς κύρος. Κι εφόσον δεν μπορώ να διαδώσω τις σκέψεις μου, θα συνεχίσω να βρίσκομαι σ’ αυτή τη θέση. Το μόνο που ελπίζω είναι να ανακαλυφθεί κάποια στιγμή ότι έχω κάποια σπουδαία θεραπευτική ιδιότητα. Ότι είμαι ένα φάρμακο άριστο π.χ. για τη χοληστερίνη, την πίεση ή την πέτρα στα νεφρά. Από τους ανθρώπους άλλη προκοπή δεν περιμένω. Το μόνο κολακευτικό που μπόρεσαν να πουν κι αυτό δεν το ξέρει πολύς κόσμος, είναι ότι οι άτσαλες άσπρες κηλίδες στα φύλλα μου, αποδίδονται κατά πρόληψη, σε σταγόνες γάλακτος από την Παναγία, γι’ αυτό και μ’ είπαν Μαριανό. Αλλά κι αυτό ακόμα δεν ήταν αρκετό για να με δουν με άλλο μάτι. Μέχρι στιγμής, μόνο κάποια τετράποδα καταδέχονται ν’ ασχοληθούν μαζί μου κι αυτά τουλάχιστον με τρώνε, αλλά με ικανοποίηση.  Άλλωστε μόνο αυτά έχουν την υπομονή να φάνε το άνθος μου παρόλα τα σουβλερά αγκάθια μου. Κι επειδή τους αρέσω πολύ, μου έδωσαν και το όνομά τους το οποίο, παρότι οι άνθρωποι συμπαθούν τα τετράποδα αυτά, το χρησιμοποιούν κι αυτό υποτιμητικά μεταξύ τους.