Τα Χριστούγεννα είναι μια περίοδος με χρώμα, μυρωδιά, γεύση και ήχους. Νομίζω πως είναι οι μόνες δεκαπέντε μέρες (ενδεικτικά τόσες γιατί αν το πάρω πατριωτικά πρέπει να υπολογίσω από 25/11) που τα έχουν όλα και μάλιστα σε τεράστια ποσότητα.
Το Πάσχα – γιατί σίγουρα κάποιος θα το σχολίαζε – έχει μόνο κόκκινο και μυρίζει τσουρέκι και αρνί. Και γεύεσαι αρνί. Μόνο! Άντε και κοκορέτσι. Και επίσης να σχολιάσω πως είναι δύσκολη γιορτή! Διατροφικά πάντα! Πολύς κόσμος δεν τρώει τα “πασχαλινά”, ενώ όλοι τρώνε τα “χριστουγεννιάτικα”.
Anyway, στο θέμα μας…
Τα Χριστούγεννα σφύζουν από χρώμα… Παντού κόκκινο, πράσινο, χρυσό, ασημί, λευκό, μπορντό, μπρονζέ και μπλε! Θα δεις και ροζ και πορτοκαλί αλλά τα παραπάνω κυριαρχούν. Ειδικά το κόκκινο!
Πάρε για παράδειγμα ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο… Πόσα χρώματα μπορεί να έχει; Και αν δεν μπορείς να σκεφτείς, δες το δικό σου. Το δικό μου είναι κόκκινο. Καρακόκκινο όμως…
Είναι γεμάτα μυρωδιές. Η μυρωδιά του καμένου ξύλου από το τζάκι. Χαρακτηριστική μυρωδιά! Η μυρωδιά της σοκολάτας. Σε όλες τις μορφές. Λιωμένη, υγρή, σε κομμάτια, γεμιστή, επικάλυψη, στον καφέ, στο κέικ, σε μπισκότα και φυσικά στα σοκολατάκια. Η μυρωδιά του ψημένου βουτύρου από τους κουραμπιέδες ή η κανέλα από τα μελομακάρονα. Η μυρωδιά της βασιλόπιτας… Τσουρέκι ή κέικ δεν έχει σημασία. Φλουρί να έχει! Η μυρωδιά του ψητού στο τραπέζι της παραμονής.
Και πρόσεξε, όλα αυτά έχουν και γεύση! Και τι γεύση! Ποιος μπορεί να αντισταθεί σε ένα πασπαλεισμένο άχνη κουραμπιέ ή σε ένα μελωμένο μελομακάρονο; Είναι χαρακτηριστικές γεύσεις χριστουγεννιάτικες; Ποιος μπορεί να μη γευτεί σοκολάτες ζεστές; Ή γάλα ζεστό που βουτάς μέσα τη βασιλόπιτα το πρώτο πρωινό του χρόνου; Γιατί οι δίπλες; Το ζεστό κρασί; Οι λιχουδιές στο τραπέζι του ρεβεγιόν; Το σπίτι μυρίζει πορτοκάλι, βούτυρο και κανέλα. Το δικό μας μυρίζει ακόμα από τα μελομακάρονα…
Ήχοι… Όλες αυτές οι μέρες είναι γεμάτες ήχους. Κορναρίσματα στους δρόμους λόγω κινήσεις, φωνές παιδιών που τραγουδούν τα κάλαντα, τα γάργαρα γέλια τους όταν σκίζουν τα περιτυλίγματα των δώρων που τους έφερε ο Άγιος Βασίλης. Φίλοι που αγκαλιάζονται, συγγενείς που φιλιούνται, κρασιά που ανοίγουν, φωνές που μετρούν αντίστροφα το βράδυ της παραμονής, κουτάλες που χτυπούν κατσαρόλες, ποτήρια που κρυσταλλίζονται, πιρούνια που γδέρνουν πιάτα, τραγούδια χριστουγεννιάτικα σε λούπα και γέλια… Πολλά γέλια!
Ξέρω πως περιγράφω τα ιδανικά Χριστούγεννα και πιθανόν να μην ανταποκρίνονται καθόλου στην πραγματικότητα όμως υπάρχουν αυτά τα Χριστούγεννα. Εγώ τα περνάω κάθε χρόνο! Και ξέρεις γιατί; Γιατί είμαι με ανθρώπους που αγαπάω και με αγαπούν. Μακριά από κακία, γκρίνια, ρουτίνα, παράπονα και μαυρίλα. Γιατί φροντίζω να περνάω (όσες μέρες έχω κενό ή άδεια) γλυκά και όμορφα. Γιατί έτσι αρμόζει στα Χριστούγεννα και γιατί το χρωστάω στον εαυτό μου.
Για να διώξω τα βάρη του χρόνου και να μπω σε κλίμα γιορτινό! Να γεμίσω μπαταρίες με γέλια, μυρωδιές και ήχους, αλλά και να αποφορτιστώ με λίγα δάκρυα. Λίγη συγκίνηση την έχουμε… Ίσως κάτι ή κάποιος να λείπει, ίσως να αφήνουμε πίσω πράγματα σημαντικά, αλλά όλα είναι για καλό.
Αυτό σκέφτομαι κάθε ανήμερα εδώ και πολλά χρόνια.
Τα Χριστούγεννα δεν έρχονται με οδηγίες χρήσεις ή με “ακολουθήστε τα βήματα”. Τα Χριστούγεννά μας τα φτιάχνουμε εμείς. Με ό,τι έχουμε! Γιατί είναι το δώρο στον εαυτό μας για τη χρονιά που φεύγει και αξίζει να είναι το πιο όμορφο, γευστικό, μυρωδάτο, χρωματιστό και γεμάτο ήχους δώρο…