Thebluez

Διαβάζω συνεχώς για περιστατικά σε χώρους εστίασης, όπου οι σερβιτόροι είναι αγενείς. Για χώρους ένδυσης, όπου ο/η υπάλληλος είναι μες στα μούτρα και δεν εξυπηρετεί. Ναι, ok, τις δημόσιες υπηρεσίες δε θα τις πιάσω καν στο στόμα μου, όλοι γνωρίζουμε τι συμβαίνει και είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που θα πετύχεις άνθρωπο να σου μιλήσει φυσιολογικά. (Κι επειδή είναι σπάνιες οι περιπτώσεις των ευγενικών και εξυπηρετικών ανθρώπων, φτάνουμε σε σημείο να τους εκθειάζουμε όταν τους συναντάμε, ενώ αυτό θα έπρεπε να είναι το δεδομένο, τέλος πάντων…).

Με αφορμή δε και μια ομάδα που υπάρχει στο Facebook όπου γράφουν τα «προσωπικά τους δράματα» στον εργασιακό κατά βάση χώρο, όσοι βρίσκονται εκεί, μπορώ να πω πως έχω διαβάσει πολλές τέτοιες περιπτώσεις.

Όσοι έχετε παρακολουθήσει τα κείμενά μου, θα γνωρίζετε πως έχω εργαστεί σε χώρους εστίασης για αρκετό καιρό και δη σαν σερβιτόρα. Έχω μάλιστα γράψει και τον «δεκάλογο» του σερβιτόρου, που παραθέτει τα παράπονά του ως προς τους πελάτες που του βγάζουν το λάδι. Ήρθε η ώρα όμως να περάσουμε κι από την άλλη πλευρά…

Ναι, υπάρχουν πολλοί μαλάκες πελάτες που θα σου πρήξουν το συκώτι πρωί – πρωί. Ναι, υπάρχουν πολλοί αγενείς που θα σου δημιουργήσουν την ανάγκη να φτύσεις μέσα στον καφέ τους. Φυσικά και δεν ισχύει η ηλίθια φράση «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο»!

ΟΜΩΣ:

Όταν επιλέγεις να εργαστείς σ’ έναν χώρο που έχει άμεση συναναστροφή με κόσμο, οφείλεις να είσαι ευγενικός και χαμογελαστός. Όχι, δεν υπόκειται στη διακριτική σου ευχέρεια αν θα το κάνεις. ΟΦΕΙΛΕΙΣ να το κάνεις, είναι μέρος της δουλειάς σου. Είναι σημαντικότερο να είσαι ευγενικός και εξυπηρετικός κι ας μου καθυστερήσεις λίγο την παραγγελία μου, παρά να έχω τον καφέ μου μέσα σε 1 λεπτό, αλλά να μου έχεις χαλάσει τη διάθεση / σπάσει τα νεύρα.

Κατανοώ πως μπορεί ο προηγούμενος πελάτης να σου τα έκανε ζέπελιν. Κατανοώ πως μπορεί να είχες μια δύσκολη μέρα. Όμως:

1. Δε θα την πληρώνω εγώ για τις μαλακίες άλλων και
2. Δε με αφορά ό,τι και αν συμβαίνει πίσω από αυτό που βλέπω.

Δεν είμαι γαϊδούρα και φυσικά δε θα παρεξηγήσω μια κακή μέρα, που δεν λειτουργείς το ίδιο καλά με τις υπόλοιπες, δεν είμαστε ρομπότ άλλωστε. Όμως, δεν έχεις το παραμικρό δικαίωμα να ξεσπάς σε εμένα και στον κάθε ένα πελάτη που θα έρθει να πιει τον καφέ του, για να χαλαρώσει από τη δική του δύσκολη μέρα.

Όταν έχω μια αφόρητα κουραστική μέρα και ξεκλέβω μισή ώρα για να καθίσω στην πολυθρόνα του καφέ που δουλεύεις και να πιώ δυο γουλιές καφέ, απολαμβάνοντας ελάχιστα λεπτά χαλάρωσης, δεν μπορείς να έρθεις εσύ με το ξινισμένο σου ύφος και να μου πετάξεις τον καφέ λες και μου κάνεις χάρη, δεν μπορείς να έρθεις και να μου πεις «τελείωνε πλήρωσέ με, έχω και δουλειές», δεν μπορείς να μου πουλάς υφάκι και γενικώς, δεν μπορείς να φέρεσαι σαν να σου σκότωσα τη μάνα!

Δεν είσαι υποχρεωμένος να γελάς, αν δεν το νιώθεις. Δεν είσαι υποχρεωμένος να είσαι κοινωνικός και να πιάνεις φιλία με τους πελάτες, δεν είσαι υποχρεωμένος να γίνεσαι γλοιώδης και υπερβολικός μήπως και ψαρέψεις πουρμπουάρ (δεν νομίζω άλλωστε ν’ αρέσει σε κανέναν αυτή η δηθενιά), δεν είσαι υποχρεωμένος για τίποτα πέρα από το να είσαι τυπικά ευγενικός.

Δε θέλω ν’ ακούσω «Καλημέρα κυρία τάδε μου, πώς ήταν η μέρα σας, μισό λεπτό να σας πάρω το παλτό, να σας τραβήξω την καρέκλα, ααα ναι, μισό έρχομαι να γίνω το σκαμνάκι σας». Θέλω να ακούσω μια ρημάδα καλημέρα/καλησπέρα «τι θα πάρετε;» ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ μπορεί να είναι;

Πολλές φορές μου έκανε εντύπωση όταν πελάτες σε μαγαζιά που εργαζόμουν μου έλεγαν «ερχόμαστε για σένα, μας φτιάχνεις την ημέρα». Και δεν το καταλάβαινα. Μου έλεγαν πολλές φορές για το χαμόγελό μου, πόσο γλυκό είναι και εγώ γελούσα μιας που έχω θεόστραβα δόντια και έλεγα τι άλλη μαλακία θα μου πουν. Κι όμως, τώρα καταλαβαίνω. Μπορεί σε κάποια από τα μαγαζιά που εργάστηκα ο καφές να μην πινόταν, όμως ερχόταν κόσμος για εμένα, γιατί τους έφτιαχνα τη διάθεση με την δική μου καλή διάθεση, ακόμα κι όταν εγώ ήμουν χάλια.

Καταλαβαίνω πως κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και δεν διαχειριζόμαστε όλοι τις καταστάσεις με τον ίδιο τρόπο. Κι ούτε το παίζω εγώ η ουάου τύπισσα που είναι τέλεια. Not even close όμως. Απλά, έχοντας περάσει από αυτή τη δουλειά, μπορώ να έχω μια γνώμη θεωρώ.

Πολλές φορές μπορεί να έτυχε να στραβώσω με κάτι πάνω στη δουλειά και να στεναχωρηθώ. Δεν ήμουν συνέχεια με το χαμόγελο, σαφώς. Δεν ήμουν όμως ξινή και αγενής. Και, πίστεψέ με, υπήρχαν άνθρωποι που ακριβώς γι’ αυτό με ήθελαν στη δουλειά. Για την αυθεντικότητά μου. Γιατί ήμουν καλή με τους καλούς, ευγενική με όλους, μα εκεί που χρειαζόταν, γινόμουν σκύλα. Δεν υπήρξα ποτέ γλοιώδης, δεν έγινα ποτέ υπερβολική για να κερδίσω 1 ευρώ παραπάνω στα τιπς μου.

Δε σου ζητάω να γίνεις εγώ ή κάθε εγώ που λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο. Δε σου ζητάω ν’ αλλάξεις τον χαρακτήρα σου αν αυτός δεν μπορεί να λειτουργήσει έτσι, αν μη τι άλλο. Αν δεν μπορείς όμως να είσαι ευγενικός, πήγαινε κάνε μια δουλειά που δεν έχει συναναστροφή με κόσμο, διότι δε σου φταίει ο καθένας αν εσύ δεν μπορείς να το διαχειριστείς.