Λίγο πριν ανάψουν τα φώτα και βγω στη μεγάλη σάλα, έστρεψα το βλέμμα στον ουρανό και άφησα το μυαλό μου να ταξιδέψει πίσω… Πολύ πίσω! Σε εκείνη τη μια μέρα που κατάφερε να αλλάξει όλη μου τη ζωή. Τη μέρα που γνώρισα τον Τζον…
“Θέλω να χωριστείτε σε ζευγάρια σήμερα!”, ακούστηκε η φωνή του κυρίου Μίλλερ και ένιωσα την καρδιά μου να σταματάει.
“Τερέζα και Τζον, μαζί!”.
Σηκώθηκε εκείνος πριν προλάβω να αντιδράσω. Πήρε τα πράγματά του και στάθηκε δίπλα μου. Δε μίλησε… Μονάχα χαμογέλασε και Θεέ μου, ήταν τόσο όμορφος! Τόσο όμορφος και απρόσιτος. Δε μιλούσε, δεν αντιδρούσε. Κοίταζε το κενό και ζωγράφιζε. Ο καλύτερος της τάξης μας. Ο μοναδικός που θα μπορούσε να κάνει καριέρα.
“Το σημερινό σας θέμα είναι “το κουτί με τους μαρκαδόρους”. Καλή επιτυχία!”.
Γύρισα και τον κοίταξα γεμάτη απορία. “Πως μπορεί να είναι το θέμα μας ένα κουτί;”, τον ρώτησα, αλλά απάντηση δεν πήρα. Δεν μπορούσα να καταλάβει τι μας ζητάει. Πνίγηκα σε μια κουταλιά νερό. Τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν και ιδέα καμία. Ήμασταν σε κρίσιμο σημείο. Ο καλύτερος πίνακας θα έμπαινε στην ετήσια έκθεση και εγώ δεν μπορούσα να σκεφτώ τι θα κάνω με τους μαρκαδόρους…
Εκείνος δίπλα μου, δεν αντέδρασε! Άνοιξε την τσάντα του και έβγαλε από μέσα ένα κουτί. Ένα μεταλλικό κουτί γεμάτο χρωματιστούς μαρκαδόρους όλων των χρωμάτων και μεγεθών. Έλαμψε το πρόσωπό του όταν το άφησε δίπλα μου και με μια κίνηση του χεριού του με παρότρυνε να τους χρησιμοποιήσω.
Γέμισα τη χούφτα μου με μερικά χρώματα. Στάθηκα μπροστά στο άσπρο χαρτί και άρχισα να ζωγραφίζω με ό,τι είχα στα χέρια μου. Αξιοποίησα κάθε χρώμα που υπήρχε μέσα στο μεταλλικό κουτί. Το μπλε, το μαύρο, το ροζ, το καφέ, το γκρι…Καθόμουν και ζωγράφιζα και εκείνος με κοιτούσε. Δεν έδωσα σημασία.
Εκείνος πήρε διστακτικά έναν μαρκαδόρο από το κουτί και άρχισε να ζωγραφίζει. Πρώτη φορά ξεκίνησε τελευταίος. Πρώτη φορά! Συνήθως έπαιρνε μια ανάσα και δεν σήκωνε το κεφάλι μέχρι να τελειώσει. Τώρα, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Άφησα για μια στιγμή κάτω τον μαρκαδόρο και τον κοίταξα… Ήταν τόσο ήσυχος! Τόσο μόνος…
Όσο εκείνος ζωγράφιζε, τόσο εγώ τελειοποιούσα το δικό μου έργο. Οι μαρκαδόροι ανάμεσά μας και εμείς προσηλωμένοι στο έργο μας. Κανένας δεν έβλεπε τον άλλον… Κανένας δε μιλούσε…Καρφωμένα τα μάτια στα μικρά χρωματιστά αντικείμενα.
“Τέλος για σήμερα! Ραντεβού την άλλη εβδομάδα την ίδια ώρα για να ανακοινώσουμε ποιος πίνακας κερδίζει!”, ακούστηκε η φωνή του κυρίου Μίλλερ και αμέσως αφήσαμε τους μαρκαδόρους κάτω. Κοίταξα το χαρτί μου και ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη μου. Το τύλιξα προσεκτικά και πριν φύγω τον ευχαρίστησα για τους μαρκαδόρους.
Και τότε έκανε την τελευταία του κίνηση. Με κοίταξε στα μάτια, χαμογέλασε και έσπρωξε προς το μέρος μου το μεταλλικό κουτί. Σηκώθηκε από την καρέκλα του και πήγε στον κ. Μιλλερ. Τον αγκάλιασε και του έδωσε το διπλωμένο του χαρτί. Βγήκε από την τάξη και χάθηκε στον διάδρομο…
Ο κύριος Μιλλερ με πλησίασε. Είδε το μεταλλικό κουτί στα χέρια μου και με έπιασε στην πλάτη. Άνοιξε το διπλωμένο χαρτί, αλλά δεν το κράτησε. Μου το έδωσε… Ο Τζον είχε ζωγραφίσει εμένα που ζωγράφιζα με τους μαρκαδόρους του.
“Μα δεν ανταλλάξαμε ούτε μια κουβέντα, κ. Μίλλερ!”, είπα με παράπονο.
“Δεν μιλάει, Τερέζα! Είναι άρρωστος. Πολύ άρρωστος… Το τέρας κατέστρεψε τις φωνητικές του χορδές. Ερχόταν εδώ για να γεμίσει τις τελευταίες του μέρες. Σήμερα ήταν η τελευταία του φορά! Δε θα ξανάρθει! Φεύγει για την Αμερική μήπως και γίνει το θαύμα!”.
Τα μάτια μου γέμισαν με δάκρυα. Γύρισα στο σπίτι και κλειδώθηκα στο ατελιέ μου.
Δεν ήξερα πόσες μέρες είχαν περάσει, αλλά είχα τελειώσει. Είχα καταφέρει να εκπληρώσω τον σκοπό μου. Είχα ολοκληρώσει το ταξίδι μου και να ‘μαι τώρα, να περιμένω να ανάψουν τα φώτα και να βγω να μιλήσω στον κόσμο που θαυμάζει τους πίνακές μου….
“Και ποιο είναι το θέμα της έκθεσής σας;”, ρωτήθηκα πριν καιρό.
“Ο Άνθρωπος που δε μιλά! Είναι μια έκθεση αφιερωμένη σ΄έναν άνθρωπο που δεν είναι πλέον στη ζωή… Τον Τζον!”.
Κατερίνα Μοχράνη