Χειρότεροι δεν είναι αυτοί που διαφθείρονται. Χειρότεροι είναι όσοι τυφλά ακολουθούν τους διεφθαρμένους…
Έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από τότε που έγραφα ότι ο παράδεισος φλέγεται όταν πεθαίνουν παιδιά. Επέλεγα να σωπαίνω κάθε που αναδυόταν στην επιφάνεια ακόμη ένα περιστατικό παιδικής κακοποίησης, αμέλειας ή δολοφονίας. Επέλεξα να σωπάσω όταν ξέσπασε ο ντόρος με τους ντόπιους pro-lifers – δεν μας έφταναν όλοι οι υπόλοιποι ηλίθιοι που έχουν μαζευτεί σ’ αυτόν τον τόπο, έπρεπε να έχουμε και αυτούς τώρα.
Επέλεξα να σωπάσω γιατί, κατ’ εμέ, δεν έχει νόημα να καθίσω να σπαταλήσω τον πολύτιμό μου χρόνο και την φαιά μου ουσία, για ν’ ασχοληθώ μ’ ένα τσούρμο γραφικά ανθρωπάκια που προσπαθούν να επιβάλλουν τις απόψεις τους και τον θεό τους, σε μια κοινωνία που ποτέ δεν πέρασε διαφωτισμό, που ακόμη σταυροκοπιέται, που λιβανίζει για να εξορκίσει το αόρατο κακό, που ματιάζεται και ξεματιάζεται, πού…
Δεν γράφω ούτε σαν ειδικός, ούτε σαν ειδήμονας, δεν γράφω ως χριστιανός ή μουσουλμάνος ή άθεος. Γράφω σαν άνθρωπος – ένα απειροελάχιστο και μικρό κομμάτι της κοινωνίας στην οποία ζώ. Γράφω γιατί δεν αντέχω άλλη βλακεία. Γράφω γιατί κάποτε επέλεξα να πετάξω μακριά τις παρωπίδες μου και να κοιτάξω κατάματα μια σκληρή πραγματικότητα.
Δεν γράφω με στατιστικά – ποτέ δεν μ’ ενδιέφεραν, ούτε έχουν κάποια αξία για εμένα. Ο κάθε ένας από εμάς είναι άξιος και υπαίτιος της μοίρας του, ο κάθε ένας από εμάς μπορεί μόνο να ορίσει την μοίρα του και τίποτα περισσότερο. Η κοινωνία θέσπισε κανόνες για να λειτουργεί εύρυθμα – ως εκεί όμως. Δεν έχει δικαίωμα να διαβεί ούτε σπιθαμή παραπέρα, δεν έχει δικαίωμα να μας πει τί θα κάνουμε με το σώμα μας, πότε θα το κάνουμε, πώς θα το κάνουμε και αν θα το κάνουμε.
Δεν με απασχολούν τα στατιστικά, γιατί είναι νούμερα δίχως αντίκρισμα. Τριακόσιες χιλιάδες εκτρώσεις λένε πως γίνονται τον χρόνο, σ’ αυτόν τον βαριόμοιρο τόπο. Κανείς όμως δεν δημοσιεύει και οικονομικο-πολιτικά στατιστικά μαζί μ’ αυτό το νούμερο. Για πες μου εσύ, τώρα, που με διαβάζεις, πώς μπορεί ένας άνθρωπος να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, με τον βασικό μισθό, έχοντας στην πλάτη του τα βάρη ενός ολόκληρου νοικοκυριού;
Πώς θα φέρεις στον κόσμο ένα παιδί, όταν αυτά που βγάζεις δεν σου φτάνουν για να συντηρήσεις τον εαυτό σου και κάθε μήνα βγαίνεις στην γύρα, περιμένεις να σε τσοντάρουν γονείς και πεθερικά για να βγεις ένα ραντεβού ή να βάλεις βενζίνη στην σακαράκα σου; Πώς θα φέρεις στον κόσμο ένα παιδί, όταν ζητάς με περισσή ντροπή, να τσοντάρουν κάτι οι παππούδες από τις ήδη πετσοκομμένες τους συντάξεις, για να βγει ο μήνας; Το παιδί έχει έξοδα και ανάγκες. Θέλει φαγητό. Δεν αρκεί να το φτύσεις στο στόμα για να τραφεί.
Πώς θα φέρεις στον κόσμο ένα παιδί, όταν το ακριβοπληρωμένο διαμέρισμα των πενήντα τετραγωνικών, έχει γίνει χώρος βιολογικής καλλιέργειας μούχλας, γιατί δεν υπάρχει θέρμανση; Μήπως θα βάλεις από την τσέπη σου τα πιστόλια των γειτόνων στα κοινόχρηστα, ή θα πάρεις σόμπα και θα ζεσταίνεις το παιδικό δωμάτιο με μαγκάλι;
Πώς θα φέρεις στον κόσμο ένα παιδί, όταν η δουλειά σου απαιτεί να είσαι εκεί κάθε μέρα, όλη μέρα, πολλές φορές και παραπάνω; Πώς θα φέρεις στον κόσμο ένα παιδί όταν γνωρίζεις ότι πρέπει να δουλεύουν και οι δύο κι αυτό, ακόμη, δεν φτάνει; Θα το παρατήσεις στους παππούδες του ή σε καμιά γκουβερνάντα;
Κι άρχισα από τα απλά… Από το οικονομικό, που μεταξύ όλων των προβλημάτων που δημιουργεί ένα παιδί, είναι το απλούστερο κι εκείνο που λύνεται πανεύκολα.
Τι θα κάνουμε με τους καρπούς των βιασμών; Θα πρέπει να δώσουμε περισσότερα δικαιώματα στον καρπό μιας ειδεχθούς πράξης, ή στο θύμα; Τι θα γίνει με τα έμβρυα τα οποία δεν έχουν ελπίδα να επιβιώσουν και θα γεννηθούν είτε νεκρά, είτε με τεράστια αναπηρία; Θα ταΐσουμε τους γονείς με ελπίδα και προσευχή; Θα τους επιβάλλουμε την συνέχιση της κύησης και μετά θα τους πούμε ότι αι βουλαί του είναι άγνωσται; Τι θα κάνουμε με τις κατά λάθος γονιμοποιήσεις; Θα γυρίσουμε πίσω σε άλλες εποχές και θα δεσμεύσουμε ισόβια δύο ανθρώπους με ένα στιγμιαίο λάθος;
Έχουμε, θα μου πεις, ευθύνη, ως κοινωνία, να προστατέψουμε πρωτίστως τους αδυνάμους. Το αγέννητο παιδί, δεν είναι άνθρωπος, δεν είναι παιδί, είναι έμβρυο. Είτε έχει, είτε δεν έχει ψυχή από την στιγμή της σύλληψής του – αν βέβαια υπάρχει κάτι τέτοιο. Ένα παιδί, για κάποιους είναι ευλογία και για κάποιους άλλους, κατάρα. Το έμβρυο, τουλάχιστον τις πρώτες εβδομάδες της κύησης, είναι ένα τσούρμο κύτταρα που παρασιτούνε μέσα στην μητέρα του. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια κι όποιος δεν μπορεί να την αποδεχτεί, πρέπει να καταλάβει ότι ζει μέσα σε ένα όνειρο.
Να σου πω κάτι; Έχουμε ευθύνη να προστατέψουμε όλη την κοινωνία. Όχι μόνο τον πιο αδύναμο κρίκο. Έχουμε ευθύνη να προστατέψουμε την μάνα. Έχουμε ευθύνη να προστατέψουμε τον πατέρα. Έχουμε ευθύνη να προστατέψουμε το παιδί. Τον θεσμό της οικογένειας. Την ευημερία της. Ας αρχίσουμε από εκεί.
Όταν η απόκτηση ενός παιδιού σταματήσει να είναι αυτοσκοπός και όταν όσοι επιλέγουν να φέρουν στον κόσμο ένα νέο άνθρωπο, είναι απόλυτα συνειδητοποιημένοι, ιδιαίτερα με αυτή τους την επιλογή, θα ταχτώ κι εγώ μαζί με τους pro-lifers.
Όταν σταματήσουμε να μιλάμε για την πουτάνα που προκαλεί και πετάξουμε από πάνω μας την κουλτούρα του βιασμού, θα ταχτώ κι εγώ με τους pro-lifers.
Όταν εκλείψει η πείνα και η φτώχια και η δίψα και η ανέχεια, όταν κάθε σπιτικό και όλα τα σπίτια θα γίνουν ζεστά και έτοιμα να υποδεχτούν ένα παιδί, θα ταχτώ κι εγώ με τους pro-lifers.
Όταν σταματήσει να εξουσιάζει την κοινωνία και κατ’ επέκταση τις ζωές μας, η εκκλησία και ο συρφετός που την περιβάλλει, όταν και μόνο όταν εξαλειφθεί αυτό το απομεινάρι κι απομείνει η πραγματική πίστη σε κάποιο ανώτερο ον, χωρίς τους πολέμους, τις σφαγές και τους σκοτωμούς, θα ταχτώ κι εγώ με τους pro-lifers.
Όταν σταματήσουμε να κυνηγάμε τον αγαπητικό με το κουμπούρι γιατί μας μαγάρισε την κόρη, μα παρακαλάμε τον γαμπρό να τελειώσει μέσα στην θυγατέρα μας, για να δούμε εγγονάκι, θα ταχτώ κι εγώ με τους pro-lifers.
Όταν ο κάθ’ ένας από εμάς θα είναι ελεύθερος να επιλέξει τι θέλει για το μέλλον του, για την ζωή του και για τον εαυτό του και θα παίρνει συνειδητά τις αποφάσεις του, δεν θα χρειάζεται να ταχτώ με τους pro-lifers γιατί δεν θα υπάρχει η ανάγκη ύπαρξής τους.
Θεωρώ πως το αστείο παρατράβηξε και πως όλα αυτά τα σκοταδιστικά απομεινάρια άλλων εποχών πρέπει να εκλείψουν. Δεν χρειάζεται να κρυφτούν στις τρύπες τους και να εμφανιστούν ξανά. Θα πρέπει, κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, να καταλάβουν πως ο κόσμος προχωράει μπροστά. Θα πρέπει και ο ίδιος ο κόσμος, αργά ή γρήγορα, ν’ αφήσει πίσω του αυτά τα βαρίδια και να φύγει μπροστά.
Δεν γίνεται εν έτει 2020 να χαρακτηρίζουμε την έκτρωση ως βρεφοκτονία. Κατ’ αρχάς δεν υπάρχει βρέφος. Το έμβρυο, μέχρι και την στιγμή της γέννας, παραμένει έμβρυο. Ο νομοθέτης δίνει σαφή χρονικά περιθώρια για την εκτέλεση μιας έκτρωσης, που προστατεύουν τόσο την μητέρα όσο και το έμβρυο.
Δεν γίνεται εν έτει 2020 μέσω προπαγάνδας να προσπαθούμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και να μιλάμε για φίμωση της ελευθερίας του λόγου και για έλλειψη δημοκρατίας. Δεν γίνεται να συνεχίζουμε με την επίκληση στο συναίσθημα και στον φόβο, να προσπαθούμε να περάσουμε και να παγιώσουμε τις δικές μας απόψεις, χωρίς να μας ενδιαφέρουν οι απόψεις των άλλων.
Δεν γίνεται εν έτει 2020, σε μια δημοκρατική χώρα, να προσπαθούμε να αφαιρέσουμε τόσο από την γυναίκα όσο και από την οικογένεια, το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση.
Δεν γίνεται εν έτει 2020, να στέλνουμε τα παιδιά μας, τις γυναίκες μας, τις μανάδες μας, σε χασάπηδες, για να βγάλουν από μέσα τους κάτι που δεν θέλησαν, κάτι που μετάνιωσαν, κάτι το οποίο δεν θα καταφέρουν να μεγαλώσουν, κάτι που θα τους καταστρέψει τη ζωή, κάτι για το οποίο δεν είναι ακόμη έτοιμες.
Συνειδητοποιήσου.
Υ.Γ. Τούτο ‘δω, το μικρό, δεν είναι μήτε μανιφέστο, ούτ’ ανοιχτή επιστολή. Είναι η γνώμη ενός ανθρώπου που έχει περάσει από εκεί, ξώφαλτσα γιατί δεν είχε τον ξενιστή μέσα του, και γνωρίζει πώς θα ήταν σήμερα η ζωή του, εάν κάποτε δεν είχε την επιλογή. Συνετό είναι να σκεφτόμαστε για εμάς και να αφήνουμε τους άλλους να σκέφτονται για τους εαυτούς τους. Να επιλέγουμε για εμάς και να αφήνουμε τους άλλους να επιλέγουν για εκείνους. Όταν το κάνουμε αυτό, τότε θα μπορέσουμε να μιλήσουμε και για δημοκρατία και για ελευθερία λόγου. Άλλωστε, κανείς δεν ζήτησε την ποινικοποίηση της θρησκείας και των pro-lifers. Οι pro-lifers γιατί να ζητάνε, εμμέσως, την ποινικοποίηση της έκτρωσης;